Απέναντί μου

[JOHN P.]

Τα  βράδια  που  μένουμε  οι  δυό  μας  μόνοι,

μπαίνεις  στη  καρδιά  μου  με  κάθε  αναπνοή  μου.

Μπορεί  να  μαστιγώνουν  αλύπητα  οι  πόνοι,

όμως  σε  λατρεύω  τόσο  αφάνταστα  ψυχή  μου.

 

Φουσκωμένος  χείμαρρος  όλες  οι  αισθήσεις,

σε  βάζω  αντίκρυ  μου  και  σου  μιλάω.

Τα  δακρυσμένα  παράπονά  σου  να  αφήσεις,

να  πιώ  τα  δάκρυα  όταν  θα  σε  φιλάω.

 

Ας  είναι  τα  πατζούρια  ανοιχτά,  δεν  θα  ντραπώ,

για  να  γίνω  μιά  φωτιά  να  σε  τυλίξω,

για  να  φωνάξω  μεγαλόπρεπα  το  πόσο  σ’ αγαπώ

και  τα  μονοπάτια  της  ψυχής  μου  να  σ’ ανοίξω.

 

Τα  μονοπάτια  που  γεύτηκαν  όλα  τα  όνειρά  σου,

στη  βραδινή  ζάλη  που  φέρνει  η  οπτασία  σου,

όλα  τα  ανεκπλήρωτα  να  πιώ  του  έρωτά  σου,

στο  ασήμαντο  παρόν  που  κάνει  η  απουσία  σου.

 

Προσκυνώ  τη  σιωπή  που  βγάζουν  τα  μάτια  σου,

με  βαθύ  αναστεναγμό  που  με  χωρίζει  από  σένα.

Απλόχερα  μου  δίνεις  τη  θεϊκή  πραμάτεια  σου,

ξεγελώ  τις  ψευδαισθήσεις  σε  βράδια  κουρασμένα.

 

Μόνο  δυό  μέτρα  εφιαλτικά  μας  χωρίζουν,

απλώνω  τα  χέρια  για  να  χαϊδέψω  τη  πλάνη,

δε  με  κρατούν  τα  πόδια  και  γονατίζουν,

προσκυνώ  το  κορμί  που  έχει  πιά  πεθάνει.

 

Σε  κοιτώ  απέναντι  και  σπάει  η  αντοχή  μου,

με  πεθαμένα  φιλήματα  ζητώ  να  σ’ αναστήσω,

τα  χερουβείμ  του  έρωτα  καλώ  στη  προσευχή  μου,

το  αμείλικτο  της  μοίρας  πεπρωμένο  να  νικήσω.

 

[ΠΑΥΛΙΝΑ]

ωραία εξομολόγηση αγάπης!

 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

[Δημήτριος Γκόγκας]

με  πεθαμένα  φιλήματα  ζητώ  να  σ’ αναστήσω,

τα  χερουβείμ  του  έρωτα  καλώ  στη  προσευχή  μου,

[Παντελής]

όμορφο η αγάπη Τζόνη ανασταίνει και πεθαμένους.....

καληνύχτα φίλε.