Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Μάνα ...

Όταν η μάνα ήταν θλιμμένη η έδειχνε πως πονούσε,κατηγορούσα πάντοτε εμένα, γι` αυτό και ενδόμυχα ένοιωθα ότι το δίχως άλλο, κάτι ασυγχώρητο έπρεπε να είχα κάνει. Δεν δεχόταν να μοιρασθεί μαζί μας τον βαθύ ψυχικό της πόνο κιεγώ έφηβος ακόμη μα και αρσενικός όσο να πεις, δεν μπορούσα να διεισδύσω στα άδυτα της καθημαγμένης ψυχής της.

Ήταν εκείνη που μας δίδαξε να ονειρευόμαστε, εμείς όμως δεν καταφέραμε να μάθουμε ποτέ τα δικά της ανεκπλήρωτα όνειρα, γιατί η μάνα κρατούσε αυστηρά έξω από την δική της εσωτερική ζωή τους γιούς της.

Στον έξω κόσμο μα και στη οικογένεια μας, αντιπροσώπευε αδιαμφισβήτητα το πρότυπο της δύναμης, της απόλυτης τιμιότητας και του αγώνα, γι` αυτό και ήταν μια από τις πιο αξιοσέβαστες γυναίκες, όχι μονάχα της γειτονιάς, αλλά και της ευρύτερης συνοικίας μας.

Εάν υπήρχε παγκόσμια λίστα ηθικής επιτυχίας, τότε σίγουρα τα είχε κάνει όλα, παίρνοντας άριστα παντού. Δούλευε σκληρά, ακούραστα, αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα. Φρόντιζε την οικογένεια μας και όποτε πήγαινε στην εκκλησία δεν βιαζόταν να φύγει. Καθότανε και άκουγε. Ξυπνούσε πάντοτε με το ζεστό πλατύ χαμόγελο, ζωγραφισμένο στα χείλη της και το κράταγε όλη την ημέρα.

Συνήθιζε να μας το επαναλαμβάνει, αλλά επάνω απ` όλα, μας το δίδασκε καθημερινά με τις πράξεις της, πως όταν κάνουμε κάτι καλό, αυτό μας προσδίδει πλέον ηθικό ειδικό βάρος και έτσι νοιώθεις ότι πατάς πάντα γερά στο έδαφος και με ασφάλεια. Ναι, με ασφάλεια ... τουλάχιστον ώσπου να σε χτυπήσει εκείνος ο "κεραυνός εν αιθρία". Μάλιστα, έτσι ακριβώς επί λέξει -κεραυνός εν αιθρία- μου είχε πει τον Ιούλιο του `92 ο γιατρός της, όταν διέγνωσε, μετά από πολλές εξετάσεις, τον «ύπουλο» καρκίνο των ωοθηκών, στο καταληκτικό του τρίτο στάδιο.

Γυναίκα του χωριού, ξύπναγε από τα μαύρα χαράματα για να λιβανίσει το σπίτι και να κάνει τις δουλειές της. Ασπιρίνη δεν γνώριζε τι πάει να πει. Ώσπου ξαφνικά βρέθηκε, εν ριπή οφθαλμού, να ταξιδεύει στον απάνθρωπο σκληρό κόσμο των κυτταροστατικών φαρμάκων και της πειραματικής αντικαρκινικής χημειοθεραπείας, ανακαλύπτοντας συνεπακολούθως, τις αναλγητικές και ευφορικές ιδιότητες της μορφίνης αλλά παράλληλα και τις οδυνηρές παρελκόμενες συνέπειες του στερητικού συνδρόμου των ναρκωτικών ουσιών από την μακροχρόνια και προοδευτικά αυξανόμενη σε συχνότητα, καθημερινή χρήση της.
.
Εκείνο που με διαολίζει αφάνταστα είναι το γεγονός ότι συνέβηκε έτσι απλά – πάρα πολύ απλά συγκεκριμένα - σαν να έπρεπε οπωσδήποτε να συμβεί αυτό το πράγμα και αυτό το βρίσκω να είναι εντελώς άδικο …
.
.
Στο μέτωπο σου γυαλιζε, διαμάντι ο ιδρωτας,
και το κορμί περήφανο, γέρικο κυπαρίσσι.
αν είχα μόνο μιά ευχή, να κανω στη ζωή μου,
θα ζήταγα απ` το Θεό, πισω να σε γυρίσει.

Προβολές: 78

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 6 μέλη

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 12 Μάιος 2013 στις 8:44: *
Μάνα σε σκέφτομαι συχνα σε τούτο το ταξίδι,
στο νου μου έρχεσαι σαν φως
και γίνεσαι μες` το μυαλο, του ειναι μου παιχνιδι.

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 12 Μάιος 2013 στις 8:50: *
Σε κρατώ μες` την καρδιά μου, φυλακτό και συντροφιά μου,
ζωντανή έχω για πάντα, τη φωνή σου για εξάντα.
.
Είσαι της ζωής μου ο φάρος που μου εδινες το θαρρος,
με` μαθες να πολεμάω και να μην βαρυγκομάω ...

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 12 Μάιος 2013 στις 8:50: *
Η ζωή σου διδαχή μου και τα λόγια σου ευχή μου,
με στηρίζουν κάθε μέρα, οι κουβέντες σου μητέρα ...

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 12 Μάιος 2013 στις 8:56: *
Ένα μεγάλο ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ θέλω να καταθέσω ταπεινά σε όλες τις μάνες ... μαζί με την ευχή να παραμείνουν έως το τέλος εκείνο όπου οι φύση τόσο γενναιόδωρα τις προίκισε να είναι ...

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 12 Μάιος 2013 στις 11:24: Απολύτως αληθινός όπως και συγκινητικός!!!

Να τη χαίρεσαι τη μάνα σου Γιάννη κι εσύ πάντα χαρές να της δίνεις!

Σχόλιο από τον/την Βαιος Μεταξογιεννης στις 12 Μάιος 2013 στις 12:53: Ο άνθρωπος γερνάει την ημέρα που χάνει τη μητέρα του.

Paul Claudel,

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 12 Μάιος 2013 στις 17:30: *
Μετά από μήνες άνισης πάλης με τον καρκίνο, η μάνα έφυγε στις 6 το απόγευμα, στις 12 Νοεμβρίου του 1993 ...
.
Ακριβώς ένα χρόνο αργότερα ... η ζωή με ευλόγησε και στις 12 Νοεμβρίου του 1994, στις 6 το πρωί γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, ο Νικόλας ...
.
Σήμερα είκοσι καλοκαίρια μετά, αισθάνομαι να τους αγαπώ, περισσότερο από ποτέ ...

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 12 Μάιος 2013 στις 17:36: Καταπληκτικο!!!

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 13 Μάιος 2013 στις 23:07: δεν φτάνανε οι κόποι της βιοπάλης και τόσα βάσανα,

ήρθε στο τέλος και το μαρτύριο της ασθένειας, στην εντατική του Σεισμανόγλιου με τραχειοτομή

για ένα εξάμηνο, μα και η μητέρα μου άγια ήτανε και είναι κοντά στο Χριστό.

στα γράφω Γιάννη γιατί οι φτωχές μανούλες έχουν πολλά κοινά σε όλο τον κόσμο.