Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Σκουριασμένα φτερά

Περίσσιος ήλιος στο ντορβά σου πεταμένος

στάλες μαζεύεις μα έξω έρχεται βροχή

εκ γενετής με σύνορα σημαδεμένος

σαν ξεμακρύνεις σε φέρνουν πάλι στη γραμμή

Με τη σκιά σου αλυχτάνε τα ζαγάρια

ρίχνεις το κόκκαλο κουνάνε την ουρά

θεό σε βλέπουν που βαστιούνται στα ποδάρια

το παραμύθι σου φθηνή παρηγοριά

Με σκουριασμένα τα φτερά πως να πετάξεις

είναι τα σύννεφα πολλά και θα τρομάξεις

είναι το ταξίδι μακρινό για την ελπίδα

έχει η ψυχή σου του ονείρου την πυξίδα

Η προσευχή σου συνοδεύεται με τάμα

τα κομποσκοίνια σου τρομάζουν το θεό

κεριά και Άγιοι δε βρίσκονται αντάμα

έχει η καρδιά σου το πιο ωραίο φυλακτό

Έχουν διαμάντια και ρουμπίνια οι κολιέδες

τα βλέπει η Άνοιξη και αρνείται να φανεί

απομακρύνονται απ’τα μάτια σου οι μπαχτσέδες

άδειο απομένει στον αγέρα το κλαρί

Με σκουριασμένα τα φτερά πως να πετάξεις

είναι τα σύννεφα πολλά και θα τρομάξεις

είναι το ταξίδι μακρινό για την ελπίδα

έχει η ψυχή σου του ονείρου την πυξίδα

Προβολές: 161

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 13 Ιανουάριος 2013 στις 21:32: ευχαριστώ Χρήστο που θα έκανες το στιχάκι μου ζεμπέκικο,

μα λίγο το άλλαξα

...........

όσο με αποδοκιμάζουν,

μόνο με ωριμάζουν.

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 14 Ιανουάριος 2013 στις 0:23: ακριβή του ονείρου η πυξίδα Χρήστο!

ακριβή και η δημιουργία σου!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 14 Ιανουάριος 2013 στις 16:29: Καταπληκτικο!!!Γεια σου Χρησταρα

Σχόλιο από τον/την Τσιανος Τακης στις 14 Ιανουάριος 2013 στις 22:37: Πολυ μα παρα πολυ καλο Τασο.Οτι περισσιο απ τον ηλιο σου κατεγραψετο στο ντορβα σου
κι ασε τα ζαγαρια ν αλυχτανε.....