ΤΑ ''ΣΤΕΓΑΝΑ''...

[Νίκη-Αννα Π.]

Τα ραγισμένα σου φτερά γίναν συνήθεια,
Κι η διψασμένη σου καρδιά μέσα στα στήθια…
Ψάχνει ορίζοντα στο χθες για να ζεστάνει
Τις πιο απόκρυφες ρωγμές της να γλυκάνει!...

Ζωή γεμάτη μα ταυτόχρονα και άδεια,
Επιμελώς αποταγμένα τα σημάδια,
Καρδιά παιδιού που θέλει τόσο ν’ αγαπήσει,
Ν’ αγαπηθεί και το απόλυτο να ζήσει!

Μα συ μεγάλος τώρα πια δεν την πιστεύεις
Καυτές ανάσες μόνο στο όνειρο γυρεύεις,
Η ‘’ευτυχία’’ σου ασπίδα, προσωπείο…
Να διεκδικεί πετυχημένου Αριστείο!

Μες το ποτήρι η ανάσα σου σβησμένη,
Μέσα στο βλέμμα σου η δίψα ξεφτισμένη,
Κι αυτός ο φόβος για το πρέπει ή δεν πρέπει…
Σε πάει σε κάποιο παρελθόν
Που στο παρόν επιρροές δεν επιτρέπει,
Και της ζωής τα ‘’στεγανά’’ δεν ανατρέπει!
=============================================
ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π.

[ONEIRODROMIO]

Καρδιά παιδιού που θέλει τόσο ν’ αγαπήσει,
Ν’ αγαπηθεί και το απόλυτο να ζήσει!

Aναπαντητα "Γιατι' μας εκλεισαν σ'ενα κλουβι!!
Το βρηκα πολυ ευαισθητο,ανθρωπινο.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καταπληκτικο!!!
Νικη καλησπερα

[Ειρήνη]

Πολύ ωραίο Νίκη!

[ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ]

Μες το ποτήρι η ανάσα σου σβησμένη,
Μέσα στο βλέμμα σου η δίψα ξεφτισμένη,
Κι αυτός ο φόβος για το πρέπει ή δεν πρέπει…
Σε πάει σε κάποιο παρελθόν
Που στο παρόν επιρροές δεν επιτρέπει,
Και της ζωής τα ‘’στεγανά’’ δεν ανατρέπει!

με στέλνεις με στέλνεις
με παρασέρνεις
καταπληκτικό Νίκη!!!