Τα παιδιά του δρόμου

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Σκουριάσανε τα μάτια από τα δάκρυα

χαμόγελα που γίνανε εφιάλτες

ψυχές παρθένες ξένων λάθη πλήρωσαν

και εμείς πάλι να ζούμε με αυταπάτες

Μια κοινωνία σάπια ως το κόκκαλο

ρούφηξε τη ζωή ως το μεδούλι

τα αφεντικά για λίγο όλα κομπιάσανε

μα πάντα την πληρώνουνε οι δούλοι

Οι δούλοι που ποτέ δεν καταλάβαμε

ελεύθεροι για πάντα θα πετούσαν

σε σκέψεις και ιδανικά που πίστεψαν

ταγμένοι πάντα τα υπηρετούσαν

Το θάνατο στα μάτια τον κοιτάξανε

το ξέραν να νικήσουν δεν μπορούσαν

δεν δείλιασαν στη μάχη που τους ρίξαμε

φεύγοντας όμως με πόνο μας ρωτούσαν

Γιατί κάποιοι από εμάς ξεπουληθήκαμε

το χρήμα βάλαμε συνέταιρο στο όνειρο μας

μολύναμε για πάντα την ελπίδα μας

γκρίζα μορφή διαβόλου στο μυαλό μας

Παιδιά καλό ταξίδι να είναι ήσυχο

ντόμπρο καθάριο όπως ήταν η ζωή σας

μακάρι να μας λυπηθεί ο θεός

να μας δεχτεί και εμάς εκεί  μαζί σας.

[αισχυλος]

παντα επικαιρο....

 

[Κατερίνα]

 

 

άψογος Χρήστο!