Ο μελαγχολικός χιονάνθρωπος

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Σαν τον χιονάνθρωπο που λιώνει από τη βροχή

λιώνουν τα όνειρα του κόσμου και τρομάζω

έξω έχει κρύο βολοδέρνει κάποια  ευχή

κλείνω τα μάτια και στο πάτωμα κουρνιάζω

 

Είναι τα σύννεφα γεμάτα με λυγμούς

αυτή η θολούρα με φοβίζει με πληγώνει

έρχεται μπόρα από τόπους μακρινούς

και η ελπίδα σκιάζεται σαν χάνεται το χιόνι

 

Μια εικόνα όμορφη συνάμα τραγική

για λίγο κάτασπρη καθάρια όλη η πλάση

μ α η καταιγίδα φέρει του φόβου   δικαστή

σαν κεραυνός  τα όνειρα μας να δαμάζει   

 

μα και αν το χιόνι αργήσει πάλι να φανεί

φίλο τον ήλιο θα έχω  κάπου να προσμένω

και αν το μαχαίρι μου με μοιάζει με ληστή

κακό δικό τους  τον γκρεμό δεν περιμένω

[Βασίλης Ασπρογειάτης]

"μα και αν το χιόνι αργήσει πάλι να φανεί

φίλο τον ήλιο θα έχω  κάπου να προσμένω

και αν το μαχαίρι μου με μοιάζει με ληστή

κακό δικό τους  τον γκρεμό δεν περιμένω"

Φοβεροί στίχοι Χρήστο!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Βαθιά ανθρώπινο!!!!!!

Είσαι καταπληκτικός φίλε μου

[alter ego#--ξινή]

Μπράβο! Υπέροχο!

[Παντελής]

έξυπνο και όμορφο ποίημα φίλε Χρήστο.