Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ο ντεντέκτιβ και τα λανθασμένα συμπεράσματα.

Τις προάλλες που συναντήθηκα,   με ένα παλιό μου φίλο συγγραφέα   το Λάκη, μου έλεγε πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας.
Δικέ μου, εγώ τον έπιασα!
Ποιόν έπιασες?   Ρώτησα απορημένος
Τον έπιασα σου λέω και τον κρατώ διαρκώς κραταιό !
Αναθάρρησα ο αφελής και τον ξαναρώτησα, με περιέργεια.
Θέλεις να πεις ότι , με το συνεχές κράτημα   διατηρείται ακμαιότατος?
Μόνο και εντυπωσιακός   κάργα.
Για πες, για πες, αυτό ενδιαφέρει και μένα γιατί τελευταία έχω μηδενικές επιτυχίες.
Τότε ακολούθα    το παράδειγμα μου και άρπαξε τον δυνατά.
Μωρέ το έχω δοκιμάσει άλλα τίποτε, ξεπέφτει ταχύτατα.
Αυτό,   προκαλείται πάντα   αν δεν τον τσακώσεις και να τον επεξεργαστείς γερά.
Πόσο ποιο γερά ρε φίλε εδώ, κοντεύω να τον πνίξω κι’ από δούλεμα, άστο να πάει τον ξεκατίνιασα..
Στάσου γιατί τώρα μπέρδεψες και μένα αποκρίθηκε ο Λάκης.
Εγώ σε μπέρδεψα,   εσύ δεν μου είπες να τον πιάνω σφιχτά και να χειρονακτώ επάνω του δεόντως ώστε να έχει επιτυχία?
Ναι αλλά τι να πιάνεις ?
Γιατί δηλαδή εσύ, τι μου πρότεινες να πιάνω?
Τον παλμό της επικαιρότητας.
Α’ …αυτό εννοούσες σαν έλεγες ότι τον έπιασες?
Εμ’ τι άλλο!
Καλά, πρόσεξε μη σου φύγει, αντιγύρισα φουρκισμένος .
Μπα τώρα που πήρα το κολλάει   τον κρατώ σταθερά.
Και πως τον κρατάς δηλαδή?
Παρακολουθώ!
Και που έγινες ειδικός στις παρακολουθήσεις   μπορείς και τον διατηρείς?
Ασφαλώς !
Κι’ από πού κατάλαβες πως συντηρείται ?
Μα, από τις ανεβασμένες αναγνώσεις.
Αι στο διάολο ρε Λάκη ντεντέκτιβ   είπα, και αποχώρησα απογοητευμένος   για τα λανθασμένα   μου συμπεράσματα!