Κατάλοιπο ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

 

Της  έκστασης  εχόρτασα  το  γδάρσιμο

που  έτμησε  τη  σάρκα  μου  με  βουλημία ,

τα  κοφτερά  της  νύχια  ... τα  ατσάλινα

που  χαρτογράφησαν  κάθε  επιθυμία.

 

Κάθε  παλιά  μου  αναστολή  και  ενοχή 

χτύπησα  κατά  συρροή ... χαιρέκακα ,

με  το  μικρό  στιλέτο  μου  το  ναυτικό   

έκανα  χαρακίρι ... στο  τέλος  έμαθα .

 

Ξερίζωσα  εκτός  από  το  είναι  μου

τις  ενοχές  μου ... με  τα  ίδια  μου  τα  χέρια ,

κι  ύστερα  αυτοαποκαθηλώθηκα  δειλά …

μέσα  μου  έψαξα  το  σύμπαν  και  τα  αστέρια.

 

Το  αποξηραμένο  αίμα  κράτησα 

πάνω  στα  νύχια  μου ... κι  έτσι  να  μου  θυμίζει ,

όρκους  και  όνειρα  ...  που  έκανα  παιδί

το  πόσο  πόνεσα  να  μου  υπενθυμίζει.

 

Κι  αν  επουλώθηκαν  οι  άλυκες  πληγές

με  αλκοόλ  από  σιχαμερό  μπουκάλι ,

έμεινε  στον  πυρήνα  του  κυττάρου  μου

κάποιο  κατάλοιπο  ... αφιόνι  σε  κουτάλι.            

 

* * *

 

Παρέλυσα  στο  φίλημα  της  ταραντούλας  ... 

όμως  είμαι  ακόμα  εδώ  ...

 

Είναι  δειλία  να  πιστεύουμε  ότι  η  μοίρα  μας  είναι  ανίκητη ...

 

Αλήθεια, ποσα καλοκαίρια  πέρασαν ... θυμάσαι  άραγε ;

 

 

Εν  πλω  από  Ashdod-Israel  προς  Cape  Town

Friday  15τη  July  2011 

 

( ... )

 

Ορκίστηκα  πως  δε  θα  νικηθώ  …  αυτό  όμως  πονάει  να  ξέρεις – πονάει  πολύ  ...  είναι  η  επιλογή  που  δεν  θα  ήθελες  ποτέ  να  σου  συμβεί  ...  ο  λογισμός  δείλεος  ...  το  αιώνιο  μήπως  ...  οι  ερινυώδεις  αμφιβολίες  ...   απελθέτω  απ`  εμού  το  ποτήριον  τούτο  ...  στο  Φώς  θα  διαμείνω  ... στο  ίδιο  μου  αυτό  Φώς  ... εκείνο  που  με  γέννησε ... που  λούστηκα  το  χάδι  Του  ... εκείνο που  θα  με  υποδεχθεί  όταν  θα  επιστρέψω  κοντά  Tου  ...  η  πηγή  της  απαρχής  μου ...

 

( ... )

 

Χόρτασα  της  έκστασης  το  γδάρσιμο  ...  τα  ατσάλινα  κοφτερά της  νύχια  που  όργωσαν  και  διαμέλησαν  με  βουλημία  την  εύθραυστη  διάφανη  σάρκα  μου  ...  κτύπησα  χαιρέκακα  ορμητικά ,  χειμαρωδώς  με  φόρα  ...  και  κάτα  συρροή  όλες  τις  αναστολές  μου ...  μάτωσα  το  δίκοπο  μαχαίρι  μου  ως  την  γυρτή  σκαλισμένη  αστραφτερή  λαβή  του ... στόμωσε  το  σκουριασμένο  ναυτικό  μου  στιλέτο  ... βάφτηκε  άλυκο  το  ασήμι ...  ομόρφηνε  ...

 

Το  κοιτάζω  θαμπωμένος  ...  με  ερωτισμό  ...  με  αυταρέσκεια  ..., αλήθεια  γιατί  δίσταζα  τόσο  καιρό  να  κάνω  κάτι  τόσο  πολύ  διασκεδαστικό ; ... παράξενη  μηχανή  το  μυαλό  ...

 

Ξερίζωσα  εκτός  από  την  καρδιά  μου  και  οτιδήποτε   άλλο  λάτρευα  με  τα  ίδια  μου  τα  χέρια  και  τα  άφησα  άπλυτα ...  με  το αίμα  ξεραμένο  στα  βρώμικα  νύχια  ... τα  μυρίζω  συχνά  γιά  να  θυμάμαι  τον  όρκο  και  να  πέρνω δύναμη  ...  χάραξα  με  σπασμένο  γυαλί  στις  παλάμες  μου  καινούριες  γραμμές  της  ζωής  ... όχι  δεν  μολύνθηκαν  ...  μιας  και  κατά  ευτυχή  ... η  ατυχή  σύμπτωση – όπως  το  δει  κανείς -   το  αλκοόλ  συμβαίνει  να  είναι  εκτός  των  άλλων  και  αντισηπτικό    ... τις  ορθοτόμησα  ...  όρισα  το  μέλλον  μου  ...  επαναπροσδιόρισα  το  παρελθόν  μου  ...  διευθέτησα  τα   ατημέλητα  ερμάρια  της  μνήμης  και  τότε  λάτρεψα  όλες  τις  ασυγχώρητες  αμαρτίες  μου  ...  τους  έπλεξα  εγκώμιο ... επικούς  διθύραμβους ...  τις  εξύμνησα ...

 

Αυτο-αποκαθηλώθηκα  ...  αναλήφθηκα ...  εξαυλώθηκα  ...   

 

( ... )

 

Βρέχει  κρουνηδόν  έξω ... το  χακί  λινό  πουκάμισό  μου  λεπτό  ...  διάφανο  ...  ωσάν  υμένας  παρθενικός , άρρηκτος  ...  δερμάτινα  μπεζ  καφέ  σανδάλια  , αγορασμένα  χρόνια  πίσω,  σε  αραβικό  παζάρι ...  αφόρετα - του  κουτιού  ...  τα  φύλαγα  και  τα  δύο  καιρό  πριν  τα  βάλω  για  πρώτη  φορά   ...  μα  φαίνεται  πως  διάλεξα  την  μέρα  ...  κτύπησα  κέντρο  ...  χα  χα  χα  !!! ...  ο  αιώνιος  νόμος  του  Μέρφυ  ..  η  αλλιώς , της  επιλεκτικής  βαρύτητας !!!  ... χωρίς  ομπρέλα  ... τροπική  βροχή   λυτρωτική  ...  μεθυστική  ...  ευλογημένη  ... καταραμένη  ...  μνημονοφέρτα  ...  ξεσηκώστρα  ...  αφιόνι  και  βάλσαμο  ...    ψυχοβότανο  ...  ψυχοκάρδαμο  ...  ιερόν  παυσίλυπον  ...

 

( ... )

 

Η  αναστημένη  μνήμη  ανελέητη  ...  κατακερμάτησε  την  ύπαρξή  μου  ...  άσπλαχνα  τις  αρχές  μου  έτμησε  άναρχα,  προσφέροντας  τα  μέλη  της  βορά, σιτιρέσιο  στις  στυμφαλίδες ... κατακεραυνώνει  αμίληκτα ... ρέει  ελεύθερη  ...  παφλάζει  ανεμπόδιστη  ... διαποτίζει  και  κατακλίζει  τον  πυρήνα  των  κυττάρων  μου  ορμητικότερα  και  εκεινου  του  αρχέγονου  κατακλυσμιαίου  όμβρου  ...

 

( ... )

 

Η  ανατριχίλα  που  με  διαπερνάει  κάνει  τις  τρίχες  στα  χέρια  μου  να  μοιάζουν  με  τα  ξανθά  μεστά  στάχυα  του  Ιούνη,  όταν  εκείνα  χορεύουν  ξετσίπωτα  με  τον  αλήτη  άνεμο  του  θεριστή  ...   

Δεν  θα  αλλάξω  ...

 

( ... )

 

Μνήμεων  εκρήξεις  ...  ολέθριες  ...  εκθεμελιωτικές  ... 

 

Τα   σανδάλια  φορεμένα  χαλαρά , γλυστρούν  στα  πληγιασμένα  πόδια μου ...  ολισθαίνω  στις  λάσπες  ..  η  κάθε  απόπειρα  να  τρέξω  η  να  βαδίσω  έστω , καθίσταται  ατελέσφορος  ...  σκέφτομαι  πως  είναι  καινούρια   και  λυπάμαι  να  το  κάνω  ...  μα  και  τι  με  αυτό  ...  ίσως  τα  πετάξω  στο  τέλος  ...

 

Επιθανάτιος  ρόνγχος ... επιβιώνω  ασθμαίνοντας  ... 

 

( ... )

 

Ορκίστηκα  πως  δε  θα  νικηθώ  …   

 

 Όρθιος  θα  φύγω  ... σε   πείσμα  όλων , μηδενός  εξαιρουμένου  ...  ευθυτενής  ...  περήφανος  θα  ατενίζω  τον  θολό  μακρυσμένο  ορίζοντα  και  στωικά  θα  περιμένω  ώσπου  να  παγώσει  η  κόλαση  ...   - η  εμμονή  μιάς  ζωής - ...  ώσπου  να δω  εκείνη  την  νύχτα   που  θα  φωτίζεται   ...  από  τις  λάμψεις  της  μαινόμενης  λαίλαπας   και  της  φωτιάς  την  οργή  ...  ο  άνεμος  θα ουρλιάζει  με  σαρκασμό  σαν  αρχαίος  Ασιάτης  δαίμονας  και   εγώ   θα   ευφραίνομαι   και   θα   επιχαίρω   ...   τότε   θα   φτύσω   στις

παλάμες  μου  το  πυχτό  σαν  πύον  αίμα  , από  τα  καθημαγμένα  γρονθοκοπημένα  χείλη  μου   και  με  αυτο  θα  βάψω    το  ανέκφραστο  πρόσωπό   μου  , με  του  μένους  τα  αλλόκοτα  σχήματα  ...  ύστερα θα  πλησιάσω  κοντά  ...  πολύ  κοντά  ... και  θα  μπω  ξανά  άφοβα  μέσα   στη  φωτιά,  γιά  να  λουστώ  ... άλλωστε  γιά  ποιό  λόγο  να  την  φοβάμαι,  αφού  ότι  είχε  να  μου  κάψει  το  έχει  ήδη  κάψει  προ  πολλού  ... ποιά  ζημιά  να  μπορεί  μου  προκαλέσει  ... αφήνω  εκείνο  τον  φόβο  χάρισμα  στις  πεταλούδες  ...   εγώ  θα  τυλιχτώ  στις  φλόγες   και  θα  χορέψω  εκστασιασμένος  γύρω  της,  σαν  αφιονισμένος  ερυθρόδερμος  πολεμιστής ...  σαν  λιμασμένος  καννίβαλος  ... μεχρι  τελικής  πτώσεως ...

 

Εξάπαντος  θα  είμαι  θεατής  αλλά  και   ο  χριστός  μάρτυρας   του  όλεθρου  και   της   επερχόμενης  παρακμής  τους  !!!   ...  

 

Όχι  ...  δε  θ' αφεθώ  να  νικηθώ  ... 

Αυτό  είναι  το  πεπρωμένο  μου  ... 

 

 

Με  άπειρη  αγάπη

Αυτός  που  εσύ  νομίζεις  πως  είμαι  ..

 

ΥΓ  :  Όταν  απελπίζομαι, θυμάμαι  ότι   στην  ιστορία  πάντοτε  νικούσε  η  αλήθεια  και  η  αγάπη  ...  γι`  αυτό προσπάθησα  να  είμαι  μαζί  σου  ειλικρινής  ...     

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Καλησπερα Γιαννη οπου και νασαι νασαι καλα να γραφεις και να μας ταξιδευεις.

[Ειρήνη]

Είναι η αλήθεια των όσων γράφεις που γοητεύει τον αναγνώστη σου

περισσότερο από την τεχνική και τον γλαφυρό λόγο!!!!!!

 

Καπετάνιε συγκλονιστικό το όλον!!!!!