Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Κάποτε στον Αμαζόνα

Στο πρόσωπό του ένα σημάδι δεν έχει σβήσει

και μια εικόνα μέσα στη σκέψη τού ’χει αφήσει

εκείνος τότε δεκαοχτάρης στον Αμαζόνα

και από τότε έχει περάσει μισός αιώνας

εκείνη νέα, κορμί φιδίσιο, πολύ ωραία

πήγε κοντά του και στο κρεβάτι κάναν παρέα

δεν είχαν όρους ούτε αγάπες και υποσχέσεις

λεύτερες ήταν και αμoιβαίες αυτές οι σχέσεις

μαύρο ποτάμι, βαριά μυρίζαν, τα σάπια φύλλα

και το κορμί της έφερνε πόθο κι’ ανατριχίλα

μαζί κοιμώνταν βράδια γεμάτα πόθο και πάθος,

μαζί στην πόλη και χέρι-χέρι, μέσα στο δάσος

μια μέρα του ’πε πως θέλει πάντα μαζί να ζήσουν

σκλάβα του να ’ναι για όσες μέρες ακολουθήσουν.

Της είπε κείνος πως στη ζωή του δεν θέλει τέτοια

σκοπό δεν έχει να ζει για πάντα με μια γυναίκα

Το πρόσωπό της αλλάζει χρώμα την ίδια ώρα

κι’ ένα στιλέτο στο πρόσωπό του, του ρίχνει τώρα

τρέχει το αίμα, τρέχει εκείνος, τρέχει και κείνη

και πριν τη φτάσει, μες στο ποτάμι το σώμα ρίχνει

πάνω της πέφτει ένα κοπάδι από πιράνια

και το ποτάμι ξερνάει αίμα στην επιφάνεια

για δυο στιγμούλες ουρλιάζει, κλαίει, σπασμούς γεμάτη

αργοσαλεύει, παύουν τα πάντα και δεν υπάρχει

τα σαρκοβόρα που τρών’ το σώμα, κοιτά με φρίκη

μπαίνει στη βάρκα κι’ αυτό το μέρος εγκαταλείπει.

Ξερό το αίμα στο πρόσωπό του κι’ ένα σημάδι

για πάντα μένει να του θυμίζει πως κάποιο βράδυ,

φιδίσιο σώμα στην αγκαλιά του σφιχτά κρατάει

ζωή γεμάτο από τον πόθο να σπαρταράει

κι’ ύστερα πάλι ξανακοιτάζει το ίδιο σώμα

να ξεψυχάει σ’ ένα ποτάμι του Αμαζόνα

κάτι χρωστάει κι έχουν περάσει πενήντα χρόνια

ξαναγυρίζει σ’ ένα ποτάμι του Αμαζόνα

να ξεπληρώσει αυτό το χρέος σίγουρα πάει

μονάχος μπαίνει μέσα στο δάσος και δεν γυρνάει.

Αφιέρωση και παράκληση σε ένα φίλο που περνά συχνά από τα παλιά μου λημέρια

Στα μέρη όπου πέρασα και συ περνάς ακόμα

που με ιδρώτα πότισα εκείνο κει το χώμα

πάρε ξανά τη σκέψη μου εκεί να την σκορπίσεις

και της καρδιάς σκιρτήματα να βρει να αναστήσει

που βρίσκονται σε λήθαργο και που και που σαλεύουν

και πιάνουν συναισθήματα και τα ανακατεύουν

Προβολές: 95

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 6 μέλη

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 20 Αύγουστος 2011 στις 0:59: περιγραφικότατο κι ενδιαφέρον Δημήτρη!!

Σχόλιο από τον/την Κωνσταντίνος Μαλάμος στις 20 Αύγουστος 2011 στις 7:09: Θαυμάσιο ................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Την Καλημέρα μου !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 20 Αύγουστος 2011 στις 9:08: Πολυ ωραιο !!!

καλημερα Δημητρη

Σχόλιο από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 20 Αύγουστος 2011 στις 10:26: Δυνατή δημιουργία,

διανθισμένη με πολύ γλαφυρές εικόνες!!!!!!!!!!!

Μου άρεσε πολύ Δημήτρη!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 20 Αύγουστος 2011 στις 20:20: *

Δημήτρη την καλησπέρα μου ...

Η δημιουργία σου ιστορία ζωής ...

η περιγραφή σου γλαφυρή και ζωντανή ...

το μήνυμά σου ...

Στα μέρη όπου πέρασα και συ περνάς ακόμα

που με ιδρώτα πότισα εκείνο κει το χώμα

πάρε ξανά τη σκέψη μου εκεί να την σκορπίσεις

και της καρδιάς σκιρτήματα να βρει να αναστήσει ...

... πες πως έγινε ... ο νοών νοήτω ...

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 20 Αύγουστος 2011 στις 22:53: μπράβο Δημήτρη συγκλονίστηκα.

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 21 Αύγουστος 2011 στις 2:16: Πραγματικά συγκλονιστική περιγραφή Δημήτρη!!!

Σχόλιο από τον/την Δημήτρης Φάββας στις 21 Αύγουστος 2011 στις 6:32: Piranha (προφέρεται πιράνια) σημαίνει ψάρι με πριονοτά δόντια στη γλώσσα των ιθαγενών. Το συγκεκριμένο είδος απαντάται σε παραποτάμους του Αμαζονίου. Ένα κοπάδι από αυτά μπορεί να καταβροχθίσει ολόκληρο βόδι.

Έχω φωτογραφία γυναίκας που την έχουν κόψει τα πιράνια που δεν την παρουσιάζω εδώ

γιατί είναι αρκετά αποκρουστική. Εκτός αν κάποιος τη θέλει θα του τη στείλω με e-mail.

Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 21 Αύγουστος 2011 στις 11:42: *

Κάποτε στον Αμαζόνα

μιά νεραίδα ... μιά γοργόνα

άρπαξε απ την κάρδιά μου

κάτι απ τα όνειρά μου ...