Τα πράγματα αλλάξανε,
λα μούζικα φινίτο,
της Αριάδνης κάθησα
και ξέμπλεξα το μίτο.

Εάν εγώ τον ξέμπλεξα
εσύ όλο τον μπλέκεις,
στο 'πα και θα στο ξαναπώ
στο ύψος σου να στέκεις.

Τέλος τα σου ξου μου ξου του
διά αντιπροσώπου,
στα μάτια πρέπει να κοιτάς,
όταν μιλάς, τ' ανθρώπου.

Διά της πλάγιας οδού
μην ξαναπάς κουκλίτσα
γιατί θα γίνει ο πισινός
μαύρος από τη γκλίτσα

Πάλι και ξανά πάλι

Όταν σε πρωταντίκρυσα
ανάμεσα στα πλήθη,
τα δάκρυά μου κύλησαν
και σείστηκαν τα στήθη.

Ένιωσα ότι έρχεσαι
από το παρελθόν μου
και κάποιο ίχνος πάνω σου
θα βρίσκονταν δικό μου.

Μέσα στον νου μου άρχισε
παρέλαση εικόνων
με όσα ζήσαμε μαζί
στα βάθη των αιώνων.


Ψυχές που αγαπήθηκαν
ψάχνουν η μια την άλλη,
απ' την αρχή ν' αγαπηθούν
πάλι και ξανά πάλι.

Δες με

Σφάλισε τα βλέφαρά σου,

την εικόνα μου φαντάσου,

σαν μια νύχτα βροχερή

κι αχνοφέγγιστο κερί.



Ένα σπίτι γκρεμισμένο

σε χωριό ερημωμένο,

μες τη θύελλα σκαρί,

ένα σύννεφο βαρύ.



Είμαι το σβησμένο ποί(η)μα

σ' ένα ξεχασμένο μνήμα,

ένα πόνου ουρλιαχτό,

στα σκουπίδια φυλαχτό.



Είμαι ένα μοιρολόι

και του αγριμιού οι γόοι,

μια πομπή σιωπηλή,

ένα σε νεκρό φιλί.



Αν τη σκέψη σου περάσεις

μες σ'…

Ο ασφαλέστερος εχθρός

Δεν ξέρεις ποιος είναι εχθρός

και ποιος είναι ο φίλος,

ποιος θα σε σπρώξει στου γκρεμού

όταν βρεθείς το χείλος.



Δεν ξέρεις ποιον να μπιστευτείς

και ποιον να μην πιστέψεις,

πώς να μαντέψεις τ' αλλονού

τις αιμοβόρες σκέψεις.



Δεν ξέρεις πώς να φυλαχτείς

από τ΄αστροπελέκια,

ποιος έχει λόγο της τιμής

και ποιος κρατά ντουφέκια.





Μα ξέρεις ασφαλέστερος

εχθρός, χωρίς κουβέντα

δεν είναι…

Έως εδώ

Αγάπη μου έως εδώ
δεν την αντέχω τη σκλαβιά σου,
τ' αέναο κατηγορώ
και τα παραληρήματά σου.

Αγάπη μου σε χαιρετώ,
θέλω αέρα ν' αναπνεύσω,
με τα φτερά μου να πετώ,
μόνη να σηκωθώ, αν πέσω.

Αγάπη μου με συγχωρείς,
τις αλυσίδες σου θα σπάσω,
σε ποιον μιλώ να μη μπορείς
να λες και πότε να γελάσω.

Φεύγω χωρίς επιστροφή,
ας ξέρω πως θα σε πικράνω,
τελείωσε η ανοχή,
λόγο να δίνω σ' ότι κάνω.

Στης καρδιάς σου το γιαλό

νά 'ταν ν' αγκυροβολήσω 
σύννεφα να διαλώ,

καημούς να στρέφω πίσω.

Στης ψυχής σου την ακτή
μόνιμος κυματοθραύστης,
νά 'μαι και για το πλατύ
το χαμόγελο σου δράστης.

Στης καρδιάς σου την αυλή
να με έριχνε τ' αγέρι
μια νεράιδα καλή
για να σου κρατά το χέρι.

----

Τζίνι μέσα στο μπουκάλι
να με φέρναν οι καιροί
στης ψυχής σου τ' ακρογιάλι.
έν' αφτούμενο κερί.

Πέρασες κι ήσουν λυπημένος
και με τους ώμους σου γερτούς
στα μαύρα σου γυαλιά κρυμμένος
σαν να συνόδευες νεκρούς.

Είδα να σέρνεσαι μωρό μου,
των εκλεκτών ο εκλεκτός,
σαν τον υπόλογο του νόμου
και λαβωμένος αετός

Πέρασες κι έμεινα σαν στήλη
να σε κοιτώ από μακρυά,
κούνησα νοερά μαντήλι

σε μια που σου 'μοιαζε σκιά.

Εκεί στον όρμο που συχνάζεις

και με το κύμα κουβεντιάζεις,

έχε την έννοια σου σαν σκάσει,

μια καληνύχτα θα ξεβράσει.



Έχε το νου σαν πας στον όρμο,

το κύμα έχω ταχυδρόμο.

Στο βράχο σου επάνω στάσου,

λόγια αγάπης αφουγκράσου.



Πάνω στο κύμα και στο στέλνω

το σ' αγαπώ έχω δεμένο.

Είν' 'ενα κύμα που θα κλαίει,

πόσο μου λείπεις θα σου λέει.



Σκύψε στο κύμα μου και πλύσου

και με το σ' αγαπώ μου ντύσου.



Κι ύστερα στείλε μου…

Φως ιλαρό

Μου' παν φίλοι που ρωτώ

σύντομα πως θα γυρίσει

και βασιλικό πολτό

μάζεψα απ' το μελίσσι.





Φως θα φέρω ιλαρό,

απ' τους άγιους τόπους μύρο,

κάθε πίκρα μου θαρρώ

όταν έρθει θα σιχτίρω.



Αηδόνια στα σκαλιά

θα καλέσω ένα σμήνος

για ν' ακούσει τη λαλιά

όταν θα γυρίσ' εκείνος.



Θα του έχω να γευτεί

όλα τα καλά στο…

Πέρνα κι αυτή την ατραπό,
άιντε και αγάντα,
δέντρα που έχουνε καρπό
πετροβολούνε πάντα.

Από τη μια η Χάρυβδη,
από την άλλη η Σκύλα,
εβάλανε στο στόχαστρο
τα κόκκινά σου μήλα.

Εσύ όμως αγέρωχη
στέκεις και δε λυγιέσαι
τρέφεις και αντρειεύεσαι
όσο πετροβολιέσαι.

Στάζει δροσοσταλιές φιλιά
του ουρανού η κρήνη
όσο γαυγίζουν τα σκυλιά
και τις σχισμές σου κλείνει.

Ποιο τραγούδι να ταιριάσω,

λόγια να σε κομματιάσω,

ποιες να σε καρφώσουν λέξεις

με το δάκρυ να τις βρέξεις.



Με ποια μουσική να δέσει,

πιο πολύ να σε πονέσει,

ποια φωνή να του ταιριάζει,

μέσα σου να με αδειάζει.



Ποιο τραγούδι να πετύχω

για να κλαις σε κάθε στίχο,

ποια να γράψω μελωδία,

νότα με…

Φεγγαράκι μου λαμπρό

θα σου πω και μη γελάσεις,

πάω πάλι στο σχολειό

και περνάω εξετάσεις.



Φεγγαράκι μη γελάς,

τό 'χω ρίξει στη μελέτη,

για να βρω, μέγας μπελάς,

τον κοινό το διαιρέτη.



Έμπλεξα με αριθμούς,

με τους χρόνους των ρημάτων

και χορεύω στους ρυθμούς

μετοχών κι απαρεμφάτων.



Μήκη γεωγραφικά,

λίμνες, ποταμοί και όρη,

μ' έστρωσε στα ειδικά

βάρη, η μικρή μου κόρη.



Τέλος μπήκε στα…

Πόσο πολύ το ξέχασες

πως μ' είχες αγαπήσει,

στης σιωπής με γέλασες

και πας το ξερονήσι.



Πόσο πολύ σ' αγάπησα

ακόμα απ' την πάνα,

πως φεύγεις όμως άργησα

να καταλάβω μάνα.



Μα πώς είναι δυνατό

να μη με ρωτάς πού πάω

να μην ξέρεις πού πατώ,

τι θα φτιάξεις για να φάω.

Πώς σου είναι μπορετό

να γυρνάς αλλού το βλέμμα,

σου φωνάζω, τ' απαιτώ,

έχω να μου λύσεις θέμα.



Για δες εδώ τι σου 'φερα,

νήμα για τη…

Μην έχεις για μένα νοιάση
αν με βρήκανε στραπάτσα,
ο καιρός θα ησυχάσει,
θα γυρίσει σε μπουνάτσα.

Σαν του φεγγαριού τις φάσεις,
μία φέξη, μία χάση,
Το απόστημα θα σπάσεις
μόνο όταν ωριμάσει.

Φόβο μην έχεις για μένα,
ένα μόνο θέλω δώρο,
των ματιών ν' αδειάσ' η στέρνα
χρόνο δώσε μου και χώρο.

Κατσουφιασμένο πρόβαλλε
απόψε το φεγγάρι,
σαν κάποιος να το μάλωσε
και τό 'χουν αποπάρει.

Όταν τον ήλιο αντάμωσε
να πάρει τη σκυτάλη,
μια ακτίνα του το λάβωσε
και πάει αγάλι-αγάλι.

Η άρνηση το χάραξε
κι εκόπη το μισό του,
που το φιλί του αντάλλαξε
με το βασίλειό του.

Σε έρωτα αλύτρωτο
έχει το έρμο πέσει,
δεν πήρε το αντίδοτο
κι έχει κοπεί στη μέση..

Αν κάπου-κάπου χάνομαι

και έχεις απορήσει,

είναι γιατί αισθάνομαι

τον ήλιο μου στη δύση.



Όσο κι αν ψάξεις δε θα βρεις

ένα δικό μου πλάνο,

οπού 'ναι δυο, οπού 'ναι τρεις

οπού ΄ναι παραπάνω.





Αλλά να μην ανησυχείς,

κάμωμα είναι της ψυχής

αυτό το πήγαινε έλα,

σε σένα απ΄τα σκοτεινά

θα φέρνει φως όταν γυρνά

και τώρα χαμογέλα.





Όταν εξαφανίζομαι

μη σπαταλάς τη σκέψη,

είναι γιατί αφήνομαι

στη…

Πέρασα από ανηφόρες

και από κατηφοριές,

από ποταμούς σε ώρες

που' τανε εφτά οργιές.



Πάνω στα περπατημένα

κίνησα γη κι ουρανό

για να βρω απ' τα χαμένα

το κομμάτι μου τ' αγνό.



Τη χαμένη αθωώτη,

της ψυχής μου το μισό,

δε γυρεύω μέσα σ' ό τι

λάμπει όπως τον χρυσό.



Ό τι μου δωσε η γέννα

κι έχασα στη διαδρομή

θα το δέσω σε καδένα

για να μη λοξοδρομεί.



Δίχως φόβο ν' ατενίσω

τη ματιά του…