Ζωή μου περασμένη,

χρόνια εαρινά,

για σας είμαι μια ξένη,

ξαδέρφια μακρινά.



Στου χθες το καλντερίμι,

πια παρατηρητής,

κοινό με το αγρίμι,

ψάχνω για κάτι τις.



Στα αποτυπωμένα

-φόντο μενεξεδί-

Κάπως θυμίζει εμένα

το γελαστό παιδί.



'πο τρεχε σαν τη σφαίρα,

Λαγκάδι-Παναγιά

κι απ' το χωριό το…

Με παίρνει το παράπονό σου

κάθε νωρίς και κάθε αργά

τώρα που στο δωμάτιό σου

ήχος κανείς δεν σαλαγά.



Όλα στη θέση τους κι εντάξει,

δεν έχω να τακτοποιώ.

Τόσα πως έχουνε αλλάξει

τώρα συνειδητοποιώ.



Δεν είχα μάτια μου χαμπάρι

ο χρόνος πως μας κυνηγά.

Εκείνος τρέχει κατοστάρι

κι εγώ το…

Όταν έρχονται τα ζόρια
κι αγριεύουν τα θεριά
με του νου μου τα βαπόρια
φεύγω από τη στεριά.

Όταν ο καιρός φουσκώνει
αρμενίζω στ΄ανοιχτά,
στρίβω όπου το τιμόνι
ο βοριάς δεν αλυχτά.

Το σακκίδιο επ' ώμου
με την ονειροτροφή
να με φτάσει στου εβδόμου
ουρανού την οροφή.


Ντο ρε μι ηχούν οι νότες
στης ψυχής μου το βιολί,
όσο με τις πρίμα ρότες
ψάχνω την Ανατολή.

Κάθε μου ορνιθοσκάλισμα

μάζεψα σ' ένα μπόγο

για να το κάνω χάρισμα

σε κάνα γυρολόγο.



Στο ντάτσουν να τα διαλαλεί

σε κάθε του ταξίδι,

στιχάκια μου ανάκατα

με της προικός τα είδη.

---------------------------------------

Στο μεγάφωνό του σφήνα

η δική μου η πραμάτεια,

θα 'ναι ανάμεσα στα…

Είπες φεύγεις να μην ξέρεις,

να μην βλέπεις και ν' ακούς

μέχρι που να μπει πορτιέρης

στων ανέμων τους ασκούς.



Μπρος σου πνέει ο Βαρδάρης,

πίσω έχεις το βοριά

κι είπες των ματιών θα πάρεις

γι άλλες πόλεις και χωριά.



Και θα ξαποσταίνεις μόνο

όπου η χαρά αντηχεί.

Των ανθρώπων κι άλλο πόνο

δεν αντέχει η ψυχή.



Την καρδιά μην φαρμακώσεις

θα ξεχάσεις ν' αγαπάς

και θα φεύγεις πριν…

Δος μου νύχτα ένα φεγγάρι

όπως τα αλλοτινά,

εδώ χάμω να βολτάρει

γιατί είναι σκοτεινά.



Πες μου πού έχει μισέψει,

σε ποιον μπλέχτηκε κισσό,

το τραγούδι μου να θρέψει

που απόμεινε μισό.



Νύχτα δείξε μου πού σκάει,

και πού είναι αναφτό

να με πάρει να με πάει

στον παλιό μου εαυτό.…

Ήσουν το αραξοβόλι

στ' ανεμοδαρμένα ύψη,

όταν οι βοριάδες όλοι

με χτυπούσαν, μ' είχες κρύψει.



Ήσουν η φωτοβολίδα

σ' όνειρα ναυαγισμένα,

σωτηρίας η σανίδα

σε πελάγη οργισμένα.



Ήσουν μέσα στους χειμώνες

ένα τζάκι αναμμένο,

στους χαμένους μου αγώνες

ένας κάβος για να δένω.



Ήσουν καλημέρα πρώτη,

καληνύχτα τελευταία,

η ασπίδα στρατιώτη,

η Ιθάκη τ' Οδυσσέα.

----



Πού να το 'ξερα ότι…

Μη μου ζητάς επιστροφή

στα "πάτρια" εδάφη,

εκεί που των ονείρων μου

υπάρχουν τόσοι τάφοι.



Για γυρισμό μη μου μιλάς,

κάνε μ' αυτή τη χάρη,

εάν αγάπης μέσα σου

υπάρχει απομεινάρι.



Περί ανέμων μίλα μου

αν θέλεις και υδάτων

μα όχι για την "πόλη" αυτή…