Αρχίζω την μέρα, μ` ένα βαρύ τσιγάρο

και δυό πικρά χάπια λησμονιάς.

Μια γουλιά καφέ και ένα μαχαίρι αρνησιάς.



Αρχίζω την μέρα, με μια σκέψη βούρκο.

Βρωμιά και δυσωδία στα γλοιώδη τελειώματα.

Με ένα γέλιο σου ειρωνικά θανατηφόρο.



Αρχίζω την μέρα, με έναν ελπιδοφόρο θάνατο.

Τον ικετεύω τον καλώ. Μ` αρνείται.

Στου Ευρύλοχου τα θέλω δεν στέκει.



Αρχίζω την μέρα, και την τελειώνω

στις απόριψης το σκληρό εκμαγείο.

Πάνω εκεί που…

Συνέχεια

Θυμάσαι Άννα τους φτωχούς μας δρόμους,

που περπατούσαμε πατώντας πέτρα - πέτρα;

κι ανάμεσα χαράζαμε τα ονόματά μας

να ψάξουμε - θυμάσε;- τις μορφές μας.



Θυμάσαι Άννα τους φτωχούς καιρούς

και τα εκατόφυλλα τριαντάφυλλα

που `θελες πάντα να κρατήσεις;



Πές πως θυμάσαι Άννα,

Όλα τα σχέδια που κάναμε στα βράχια!

Εσύ σφυρί και γω καρφί.

Γραμμούλες και σπινθήρες.



Πώς δεν θυμάσαι Άννα

αυτή μου την αγάπη που σου έπλασα.

Την άδολη την…

Συνέχεια

"αφωνήτω άχει"
	Πέρνα στην ίυγκα την κλωστή και γύρισε τον δίσκο. Τα δαχτυλά σου τέντωσε, σ` ελαστικό ροδάνι. Κι όταν τριγύρω αρχίσουνε πουλιά να φτερουγίζουν, όταν μιχθούν τα χρώματα σ` αρχαία…

Συνέχεια

Μια Σιωπή, ολόρθη στέκεται.

Πατά στις μύτες κι αραχνοΰφαντη ορθώνεται.

Πάνω απο την μάντρα

σαν σε κρυφτούλι μικρών παιδιών,

πασχίζει, να κρυφτεί απο παντού.

Τόσο εύθραυστη, λεπτή και μόνη!

Πατά στις μύτες των νυχιών

και με το δάχτυλο στα χείλη

σχηματίζει ένα άηχο σσσσσ.

Πως τάχα βρέθηκε στον κόσμο αυτόν,

η μόνη πεταλούδα;

Γυάλινη, νεραϊδόπλαστη, κερένια χρυσαλίδα.

Πολύχρωμος της Άνοιξης ο κόσμος!

Κι αυτή σιωπηλή και διάφανη, για…

Συνέχεια

Ανάποδα μου φαίνονται τα γράμματα κι οι λέξεις

θαρρείς με Σλάβική γραφή τα έχουνε γραμένα

απο καθρέφτη φέγγισμα αντικαθρεφτισμένα

άγνωστα λόγια που ρωτούν τί πρέπει να διαλέξεις.



Κι οι ήχοι γίναν βουητά σαν βούκινα σπασμένα

ξεκούρδιστα οκτάχορδα με φάλτσες συγχορδίες.

Σειρήνες μονοφωνικές, πολύβουες χορωδίες

τενόροι με μεγάφωνα, νταούλια τρυπημένα.



Στου μεθυσιού το ζάλισμα, ανάποδα τα βλέπεις

πότε θολά, πότε διπλά, πότε… Συνέχεια

Τι να πω για την έρημο!

Άμμος παντού.

Μόνο άμμος, καυτή και φωσφορούχα.

Τι να πω για την θάλασσα!

Αλμύρα και πέλαγος.

Και ο ορίζοντας γραμμή, που στέκει πάντα εκεί

μακρινός και απρόσιτος.



Τι να πώ για τον ουρανό!

Στέκει ακίνητος για πάντα

φυλακισμένος στα μαβιά του.



Πως να πω για τις σκέψεις,

που γυρνάνε πάντα στο ίδιο μέρος.



Για τους φίλους που έφυγαν

τις ψυχές που σώθηκαν.



Ίσως πω για… Συνέχεια

Αχτύπητος βαρύς καφές

στο χέρι το τσιγάρο

μέσ` στο μυαλό μου οι ενοχές

που όλες έρχοντ` απ` το χθές.

Στην μοναξιά στροφάρω.



Μιά ακόμη πίνω ρουφηξιά

απ` τον πικρό καφέ μου

τραβάω την τζούρα μου βαθιά

να φτάσει μέχρι τηνκαρδιά.

Που είσαι εαυτέ μου.



Βλέπω ανθρώπους να περνούν

-τ` αμάξια να κορνάρουν-

την μοναξιά να κυνηγούν

και όλα να τα προσπερνούν

στην θλίψη να μπαρκάρουν.



Μόνος μου μέσ` στην… Συνέχεια

Όταν θα ρθείς μετανιωμένη κάποιο βράδυ

δεν θα μπορέσεις να φωνάξεις στο σκοτάδι.



Όταν θα `ρθείς, σιγά την πόρτα θα μου κρούσεις

τόσο σιγά, που μόνο εσύ θα την ακούσεις.



Μόνη θα κάτσεις όρθια, σκυφτή και λυπημένη

θα στηριχτείς στην `ξώπορτα την κλειδαμπαρωμένη.



Μετά το χέρι σου πάλι θα ξανασφίξεις,

θα δοκιμάσεις -μάταια- την πόρτα να χτυπήσεις.



Δεν θα μπορέσεις! Θα σκιαχτείς πάλι να μου φωνάξεις

δεν θα `χει αέρα, ν` ανασάνεις… Συνέχεια

Πάλι θα φυσήξει ο άνεμος



εκεί που δεν θα περιμένουμε.



Στην άγρια κάψα του Σεπτέμβρη



και του μικρού καλοκαιριού!



Θα δροσίσει τις ψυχές

που λιγωμένες καίγονται.



Κι ύστερα, τα πλοία θα δέσουν στα λιμάνια



σβήνοντας πίσω τις γραμμές, που άφησαν.



Και σύ, σε πορεία τεθλασμένη

τυφλή και κουρσεμένη,



πάντα,



θ` αναζητάς την έξοδο απ` τον ίσιο διάδρομο

που βαδίζεις, χρόνια… Συνέχεια