Ήρθες μια μέρα σαν τη βροχή

κι ήταν ο ήλιος μου τότε στο γέρμα,

λίγο προτού να φτάσω στο τέρμα,  

άλλαξε μέσα…

Γιορτάζω, όχι του έρωτα την εμπορική γιορτή

γιορτάζω, όχι γιατί μου επέβαλαν τη μέρα αυτή

γιορτάζω, γιατί σαν σήμερα, παλιά, ένα πρωί

στον κόσμο ετούτο έφερα το πρώτο μου παιδί!

Τότε ακόμα ο «άγιος» δεν είχε θεσπισθεί

σαν της αγάπης σύμβολο, του έρωτα προστάτης

κανένας δεν τον ήξερε δεν τ’ άναβε κερί

και η αγάπη στην καρδιά είχε το στήριγμά της.

Μετά καθιερώθηκε σε ύπαιθρο, σ’ Αθήνα

στη Χάρη του να προσκυνούν…

Σαν παραμύθι, μια φορά κι έναν καιρό

που λέει η γιαγιά σ’ αγαπημένα εγγόνια

θέλω να μείνει στο μυαλό μου, τρυφερό

να το θυμάμαι, να ξεχνιέμαι στα στερνά μου χρόνια.

Σαν παραμύθι σε καιρούς μοντέρνους, σημερνούς

για δεσποσύνες με καρδιά τριανταφυλλένια

για ιππότες πάνω σ’ άλογα, ηλεκτρονικούς

για φρούρια, καστρόπορτες, παράθυρα ανοιγμένα.

Έρωτας ζευγαριού από βασίλεια…

Μου χαμογέλασαν ξανά

τα μάτια σου τα φωτεινά

κι εγώ δεν ξέρω πού να τρέξω

σ ’όλο τον κόσμο να το πω

μ’ ένα χαρούμενο σκοπό

τόση ευτυχία πώς ν’ αντέξω

Στα όνειρά μου σε κρατώ

από το χέρι το ζεστό

και γι’ άλλους κόσμους ξεκινάμε

ένα ταξίδι μακρινό

στον έναστρο τον ουρανό

σαν να’χαμε φτερά πετάμε

Έφυγε ο ύπνος ο βαθύς

κι απ’ το κρεβάτι μου ευθύς

βγήκα και ρώτησα τ’…

Ζέστη πολλή ζεσταίνομαι,

καίγομαι και καψώνω,

ανάβει ο νους μου στο λεπτό,

που σκέφτομαι  και μόνο.

Φλόγες μου καίνε το μυαλό

και μες στον πυρετό μου,

φλαμπέ βλέπω, διάπυρο,

το δόλιο τον εαυτό μου.

Άναψε ο τόπος γύρω μου,

φλέγεται όλη η πλάση

κι ο πυρωμένος άνεμος

δεν λέει να κοπάσει.

Σε αναμμένα κάρβουνα

πατώ και δεν προφταίνω,

με σόλες και με σάνταλα

τα πόδια…

Τι έχω να σου διηγηθώ, τι θέλω να σου γράψω.

πριν της ζωής μου το κερί μέχρι το τέλος κάψω;

Που όλα τα λόγια χάθηκαν μες στου λαιμού τα βάθη,

πέτρωσαν οι φωνητικές χορδές και η φωνή μου εχάθη.

Πώς να στα πω λοιπόν αυτά, αφού φωνή δεν έχω.

στης γης τους δρόμους χάθηκα, σε λαβυρίνθους τρέχω.

Κι εσύ δεν έχεις ακοή, αυτιά για να μ ’ακούσεις

μάτια δεν έχεις να με δεις, στο φως τους να με λούσεις.

Μα δεν υπάρχεις, δεν νογάς…

Έχω ένα καημό μεγάλο

κι από μέσα θα τον βγάλω

παίρνω πέννα και μολύβι

φανερώνω όσα κρύβει

η καρδιά και δεν μιλά

με καμώματα τρελά

Μέσα στο φατσοβιβλίο,

τώρα τι να σου αναλύω,

φίλοι γίναμε ένα βράδυ

φάγαμε φακές με λάδι

και τα λέγαμε στον τοίχο

ρίχναμε και κανα στίχο

Μα η ζωή μας τάφερε έτσι

μ’έδιωξες απ’ το κοτέτσι

θύμωσες και μ’εχεις βγάλει

απ’ του φέισμπουκ το…

Μές στη νυχτιά την άπονη, και σε σκιά κακούργα

είδα παιδιά να πέφτουνε στη λάσπη και στη μούργα.

Φοβήθηκα και πόνεσα σαν τη δικιά τους μάνα,

που αν τα ’βλεπε θα βούλιαζε σε βουρκωμένη αλάνα

Ως το πρωί η σκέψη μου σε κείνα είχε κολλήσει

κι από τη στεναχώρια μου κι εγώ είχα μαυρίσει.

Η άλλη μέρα ξάγρυπνη με βρήκε στο κρεβάτι

και η ψυχή στα τάρταρα ήταν κι αυτή φευγάτη.

Βαρύ ήταν το κεφάλι μου κι η στεναχώρια…

Έχασα επεισόδια μεσ' στης Γωνιάς το δώμα

και γίναν πράμματα πολλά και θάματα ακόμα...

Ποιος έβαλε εμπόδια στην έμπνευση των φίλων;

Να πάει αμέσως να χαθεί μετα των αλλοφίλων!

Εδώ είναι μέρος φιλικό με ζεστασιά γεμάτο

που την ψυχή μας προσφορά πίνουμε "άσπρο πάτο"!

Δεν γράφουμε διαγώνισμα, δεν δίνουμε εξετάσεις

βγάζουμε τα εσώψυχα μ' εντάσεις κι ανατάσεις.

Εκδόσεις δεν γυρεύουμε βραβεία δεν…

σκέψεις ανάκατες περνούν

φεύγουν, γυρίζουν πίσω

και το μυαλό μου τυραννούν

με βάσανο περίσσο

μνήμες αλλοτινών καιρών

και ξεχασμένα χρόνια

σε κύκλο μπαίνουν σε χορό

αέναα κι αιώνια

πληγές ξυπνούν απο παλιά

ανοίγουν και ματώνουν

αλλά στο στόμα ούτε μιλιά

το γέλιο θανατώνουν

μια λέξη ψάχνω μια φωνή

μια σκέψη μιαν αγάπη

σώθηκε πια η υπομονή

το όνειρό μου…

Κάποια Χριστούγεννα θυμάμαι,

σαν ήμουνα μικρό παιδί

με πήρε  η μάνα μου να πάμε

να ’βρουμε δέντρο και κλαδί,

να το στολίσουμε στο σπίτι

να του κρεμάσουμε πολλά

κι ένα άστρο σαν αποσπερίτη

να λάμπει απ’ όλα πιο ψηλά.…

Κοιτάζω την ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία

και βρίσκω ένα πρόσωπο που κάτι μου θυμίζει.

Στην πρώτη-πρώτη παιδική και τρυφερή ηλικία

σαν κάτι μεσ’ στο βλέμμα του  αχνά να το φοβίζει.

Κάτι απροσδιόριστο φαίνεται να κατέχει

το παιδικό το πρόσωπο κι απ’ τη χαρά του απέχει.

Μικρά φιογκάκια δένουνε τα πεταχτά κοτσίδια,

μα κάποια σκέψη έσμιξε τα παιδικά τα φρύδια

Μπορεί ν’ αναλογίζεται τι έχει να περάσει,

μέχρι…

Ας ήτανε ο κόσμος μας να μην πονούσε τόσο

και να ’χα εγώ τη δύναμη κουράγιο να του δώσω.

Παντού πληγές, παντού φωτιές, πόλεμοι αδελφοκτόνοι

Σεισμοί, πελώρια κύματα κι ο πόνος δεν τελειώνει

Εμείς οι ίδιοι σκάβουμε τον ίδιο μας το λάκκο

Και δεν αναρωτιόμαστε ‘πού πας βρε ανθρωπάκο;’

Έχθρα και μίσος φονικό, φτώχεια κι αντιπαλότης

Σαν όρνια στέκουν και κοιτούν να φθίνει η ανθρωπότης

Ας ήτανε η άνοιξη να ’μπαινε στην καρδιά…

Πώς τα λέγεις έτσι βρε Γομάρ,

που ο διάολος να μας παρ',

βαρύς μας έπεσε ο Μεχμέτ

και θα μας παρ' το βιλαέτ'.

Θα τρώει μόνος του πιλάφ'

κι εμείς οι άλλοι αχ και βαχ

Θα μείνουμε όλοι μας μπατίρ

και θα φωνάζουμε "άι σιχτίρ"

Γι’ αυτό με επανάσταση,

θα κάνουμε ανάσταση.

Ντουφέκια θα σηκώσουμε

και το ραγιά θα σώσουμε.

Με βόλια ελιοκούκουτσα

θα πάρουμε την Τριπόλιτσα

και με…

Άδικος κόσμος, άοσμος δυόσμος

μάταιος κόπος, άγνωστος τόπος

Κάλπικος λόγος, χάρτινος πύργος

άγραφος νόμος, ψεύτικος όρκος

έκδηλος φθόνος, άδηλος…

Στα όρια της καλλιεργημένης έκτασης άρχιζε το δάσος. Απλωνόταν περιμετρικά και αγκάλιαζε το κτήμα απ’ όλες τις πλευρές, σαν για να το προστατέψει από τα βλέμματα των ξένων.…