Οι ιριδίζουσες σκέψεις μας

[Νατάσα Κουμπούνη]

Στα μπαλωμένα μπλουζάκια που καλύπτουν ακόμη τα κύτταρά μας
Στα καπέλα που δεν φορέσαμε όπως θελήσαμε
Στα χαμηλά ταβάνια που μας έκρυψαν το μπλε και ρουφήξανε τη σκέψη μας
Στο μοβ λαμπατέρ που του κρεμάσαμε ανέμελα ένα όνειρο και στέγνωσε
Στις μαύρες κουρτίνες που δεν τολμήσαμε να ανοίξουμε στο κόκκινο
Στα ξύλινα παγκάκια που επάνω τους χαράξαμε ονόματα και φράσεις
πριν πεθάνουν μέσα μας
Στην υπόσχεση που δώσαμε ξέροντας πως δεν θα κρατήσουμε
Στην αλήθεια που δεν τολμήσαμε να παραδεχτούμε
Στο γκράφιτι που ξοδέψαμε στον τοίχο για να δηλώσουμε παρόν σε χρόνο αγύρτη
Στα σφιχτά κορδόνια των σπορτέξ που κρατάνε στη θέση τους τα πόδια μας
για να μην ελευθερωθούν και αλλάξουν κατεύθυνση
Στις μικρές ενοχές που δεν κατάφεραν να μεγαλώσουν μέσα μας γιατί τις πνίξαμε
πριν την εφηβεία τους
Στην αόρατη πόρτα της αγωνίας που μένει πάντα μισάνοιχτη για να
ξαγρυπνά ο νους μας
Στο ασανσέρ της πολυκατοικίας που κάθε μέρα ανεβοκατεβάζει τα θέλω μας
που δεν μπορέσαμε
Στη γειτόνισσα που το απόγευμα ποτίζει τα λουλούδια της
ξεπλένοντας για λίγο την αδιαφορία από τα μάτια μας
Στον άστεγο που μέσα μας ανακουφίζουμε πριν του προσφέρουμε ένα ευρώ
για την ψυχή μας
Στο λεωφορείο που πέρασε για άλλη μια φορά λίγο πριν φτάσουμε στη στάση μας
Στο φίλο που του υποσχεθήκαμε πολλά μα γρήγορα έγιναν δανεικά οι πράξεις μας
Στα όμορφα σκιρτήματα που ένας Θεός μπαίνει μπροστά και τα βαφτίζει κρίματά μας
Στις δημιουργίες που παίρνουν σχήμα, χρώμα, φως και γίνονται οι αδυναμίες μας
Στα σφιχτά χείλη που δεν πρόδωσαν και μάτωσαν για να προλάβουν τη θυσία μας
Στη φωτιά που κυλά εντός μας για να έχει ο αγέρας πνοή
Στη φωτιά που κυλά εντός μας για να έχει ο αγέρας πνοή
Μην σταματάς τη φωτιά... μην στεγνώσεις γυμνός στα άδικα χέρια τους
Οι ιριδίζουσες σκέψεις μας δεν χωράνε στα χέρια τους....

Ν.Κ.

[Νατάσα Κουμπούνη]

Ναι Χρήστο, πάντα χωρούν κάπου... αρκεί τα χέρια που θα τις χωρέσουν, να μην τις ματώσουν...

Κωνσταντίνα μου, η φωτιά πρέπει πάντα να κυλά εντός μας... το πάθος για τη δημιουργία, για την ελευθερία, για την ανύψωση της ψυχής, δεν πρέπει ποτέ να σιωπά μέσα μας, γιατί αν σιωπήσει τότε γινόμαστε αυτόματα έρμαια στα χέρια εκείνων, που θέλουν τη σκέψη μας τυφλή... πιστεύω πως οι άνθρωποι που αγαπούν την τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της, μόνο τυφλοί δεν μπορούν να είναι...

¨Ενα όμορφο απόγευμα και στους δυο σας :)

[Ειρήνη]

Τι να πάρω, τι ν' αφήσω!!! Είπες όσα ΄σχεδόν έχουν περάσει από το μυαλό του καθενός μας!!!

Μπράβο σου!!!

[Τσιανος Τακης]

Εκπληκτικο φιναλε.Μπραβο!!!

[ΠΑΥΛΙΝΑ]

Θα συμφωνήσω με τον Χρήστο!!  Εξαιρετικές σκέψεις και γραφή Νατάσα μου!!

[Νατάσα Κουμπούνη]

Ειρήνη, Τάκη, Παυλίνα ευχαριτώ :)

Την καληπέρα μου σε όλους!