Από μικρός στα βάσανα

ζωή χωρίς ανάσα

δάκρυ από γλυκάνισο

φωνή ξερή και μπάσα

μου βγάλαν επικήδειο

το πρώτο φως σαν είδα

ο άσωτος εγώ υιός

για τη μαμά πατρίδα

Το μαύρο μου τους μύριζε

το άλλαξαν με χάπι

όταν θολώνει το μυαλό

να ψεύδεται το  μάτι

να βλέπω γύρω μου σκιές

όταν περιπλανιέμαι

και το θεό μου όταν βρω

σαν κλέφτης να απαρνιέμαι

Σχολείο μαύρο πρόβατο

με είχαν…

Τα κάστρα των ονείρων μου

βραχήκαν απτό δάκρυ

πέπλο νωθρό τα σκέπασε

του νου μου δειλινά

τη σκέψη μου καθοδηγούν

σε μολυσμένο χάρτη

ελπίδα που την ρίξανε με δόλο στην πυρά

Η φλεγόμενη ελπίδα κάτω δε θα σωριαστεί

η φωτιά και αν την πληγώνει πάλι όρθια θα σταθεί

τριγυρνάει σαν τσιγγάνα ως τα πέρατα του νου

ζωγραφίζει με γαλάζιο την εικόνα του ουρανού

Τα σύρματα ματώνουνε

της σκέψης τα…

Όταν ένα πλάσμα γεννιέται  κάποιο άλλο πεθαίνει στη γη

είναι ανθρώπινη αδυναμία να ορίζεις την κάθε στιγμή 

Τα ρολόγια καταστρέφουν τον χρόνο εγκλωβίζουν την κάθε στιγμή

τη ζωή μας γεμίζουν με φόβο δίνουν τέλος στην σκέψη και αρχή

Τα όνειρα μας με τοίχο φραγμένα οι  ελπίδες θανάτου κραυγές

η  Ιθάκη σε αδιέξοδο δρόμο δε θα φτάσεις σε εκείνη με ευχές

το ρολόι σου ασταμάτητα τρέχει και σου δίνει το δικό του ρυθμό

δεν μπορεί η…

Μια ζωή ψάχνω με πάθος

τι είναι σωστό τι λάθος

μα απάντηση δε βρήκα

του μυαλού μου σκόρπια η προίκα

Να κοιτάζω τη δουλειά μου

και τα δυο μικρά παιδιά μου

η να ρίχνω και ένα μάτι

στου περαστικού το δάκρυ

Να γυρεύω εγώ τον ήλιο

να βρω…

Στου ονείρου το καρνάγιο ψες με την αστροφεγγιά

κάποιος θύμωσε στον Άγιο και έριξε μια ντουφεκιά

δεν την άντεχε την πίκρα και την άδικη ζωή

το όνειρο του τσακισμένο βούλιαξε στην προσευχή

Πεταχτήκαν οι αγγέλοι και τον πήραν αγκαλιά

του τραβήξανε το χέρι πριν να κάνει τη ζημιά

το ντουφέκι είχε βάλει φυλακτό προς την καρδιά

την σκανδάλη να πατήσει να πετάξει μακριά

Mα δεν είχε έρθει η ώρα η ψυχή του να διαβεί

και…

Τα σεκλέτια μου τα ορίζω μοναχά εγώ

δε γουστάρω να μου λένε πως θα ονειρευτώ

άρχοντες παραμυθάδες έξω από εδώ

στον οντά μου ένα είναι το αφεντικό

Το κονάκι μου δεν δίνω εγώ μπιρ παρά

Θα στα κόψω εγώ τα χέρια παλιομασκαρά

μου το παίζει η κουφάλα φίλος ακραιφνής

από τώρα ψάχνε τρύπα να βρεις να κρυφτείς

Βάλε μάστορα στην κούπα κόκκινο κρασί

στρίψε και ένα τσιγαράκι κάνουμε γιορτή

όσοι είναι μερακλήδες…

Τι  να είμαστε μαζί και τι να είμαι μόνος

τι και αν έχω εγώ χαρά όταν υπάρχει πόνος

τι και αν κάποιοι βάζουνε  λουλούδια στις αυλές τους

όταν έχουνε σκουριά και λάσπη στις καρδιές τους

Είμαι τόσο δίπλα σου και τόσο μακριά σου

διώξ’τα μαύρα σύννεφα από τα όνειρα σου

την κακία σκότωσε ύψωσε το δοξάρι

βάλε του ουρανού το μπλε  στον ύπνο μαξιλάρι

Δώσε  αγάπη δίχως να έχεις δίπλα σου ταμείο

η ζωή  θεόρατο κλειστό…

Γεννημένη μες στην στάχτη στις προπέλες της ζωής

βουτηγμένη μες στο ψέμα δάκρυ άσπλαχνης βροχής

ψάχνοντας να βρεις το αστέρι να σου γιάνει την πληγή

ματωμένο…

Όσα πολλά στα μάτια σου δάκρυα να κυλούν

όσα πολλά χαμόγελα τριγύρω να πετούν

όσο οι πράξεις με όνειρα ποτέ δε συμβαδίζουν

οι σκέψεις σου θα είναι εκεί και πάλι εκεί γυρίζουν

Αριστερός  και καπιταλιστής ιδεολόγος οπορτουνιστής

Κολόμβος γίνεσαι και  ψάχνεις νέα μέρη

μα μένεις πάντα στάσιμος ότι η ζωή σου φέρει

Όσες και  αν κάνεις μέσα σου  χιλιάδες προσευχές

όσες και αν δίνεις γύρω σου απλόχερα ευχές 

όσο η…

Στη  γειτονιά μου την παλιά υπήρχε ο Σωκράτης

ζούσε σε χώρα μαγική

 μες του μυαλού του τη σιγή

όπου ήτανε  δραγάτης

Φιλοσοφούσε τη ζωή της φόραγε στολίδια

χρυσό ατόφιο  απ΄την  καρδιά

και όχι του κόσμου τα κενά

άχρηστα μπιχλιμπίδια

θυμάμαι ήμουνα μικρός όταν τον πρωτοείδα

το ξέραν  όλοι ήταν τρελός

απόμακρος διστακτικός

μα εγώ κοντά του πήγα

Και ένοιωσα τόση σιγουριά στα χέρια σαν με πήρε

με σήκωσε με…

Μας πήραν στο κατόπι οι διαβόλοι

μέχρι να βγει η τελευταία μας πνοή

τούτος ο τόπος γνώσης περιβόλι

τώρα κατάντησε  ονείρων φυλακή

οι εφιάλτες  παραδώσανε την πόλη

βαλαν σφραγίδα  και υπογραφή

Κατέφθασαν οι Φράγκοι με τα δώρα

χέρι σου δίνουνε  να κρατηθείς

κρύβει δεινά  πιθάρι απτήν  Πανδώρα

μην  το αγγίξεις δε θα λυτρωθείς

σε σπρώχνουνε με  βιά  στην κατηφόρα

και αν πέσεις χάμω δε θα…

Το αηδόνι μόνο του ποτέ δεν τραγουδάει

κάθεται και μονολογεί τον ουρανό κοιτάει

γιατί όλοι θέλουν από αυτό να ακούσουν την φωνή του

κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε τη έχει στην ψυχή του

το πιάνει το παράπονο έχει καημό μεγάλο

το ίδιο το παράπονο με έναν παπαγάλο

σε αυτόν το μόνο που κοιτούν η ανθρώπινη μιλιά του

και τα πολλά τα χρώματα που έχει στα φτερά του

ποτέ κάνεις δεν νοιάστηκε τι έχει στην ψυχή του

γιατί τραβάει την προσοχή η…

Ένα παιδί μου δάνεισε για λίγο την καρδιά του

για να την νιώσω πως χτυπά πια είναι τα αισθήματα του

και ένοιωσα συναισθήματα που τα είχα ξεχάσει

και απότομα κατάλαβα το δρόμο είχα χάσει

Ένοιωσα πάλι να αγαπώ με χίλιους δυο τρόπους

άδολα και ανώφελα περαστικούς ανθρώπους

πλημύρισα χαμόγελα  καθάριο είχα βλέμμα

με μιας χαθήκαν μέσα μου ο φθόνος και το ψέμα

Ένα παιδί με φόρεσε στα δυο μικρά του μάτια

και είδα με μιας τον  κόσμο μου…

Δύσκολοι είναι οι καιροί και οι καιροί που θα΄ρθουν

πρέπει καλά να ετοιμαστείς  για όσα συναντήσεις

πρόσεξε να είσαι δυνατός  μπόρα ζυγώνει

όσα και αν  φέρει ο βοριάς να μη λυγίσεις

Κλέφτες ονείρων γυροφέρνουνε κοντά σου

γίνονται φάντασμα θωπεύουν τη σκιά σου

σαν τα μικρόβια φωλιάζουν στο κορμί σου

ελέγχοντας τη σκέψη σου μολύνουν την ψυχή σου

Στολή  προβάτου τώρα φόρεσαν οι λύκοι

σε  πλησιάζουν με χαμόγελο σαν…

Χιλιάδες άνθρωποι μες την αρένα

φαίνονται ασήμαντοι μα αυτό είναι ψέμα

αν όλοι γίνουνε μια πυραμίδα

γίνονται ο οδηγός, είναι πυξίδα

καθένας μόνος του και όλοι σαν ένας

γίνονται άνεμος ,γίνονται αγέρας

καυτή η ανάσα τους σαν καταιγίδα

μέσα απ΄την μπόρα τους γεννιέται ελπίδα

Χιλιάδες άνθρωποι μες τις πλατείες

με όνειρα χτίζουνε τις πολιτείες

που θα παντρέψουνε τα ιδανικά τους

με ένα χαμόγελο απ΄τα παιδιά…

Κλείνεις τα μάτια σου σε όλα αυτά που βλέπεις

νοιώθεις πως είναι στοιχειωμένος ο καθρέπτης

φοράς τη μάσκα σου γίνεσαι κάποιος άλλος

για όλο τον κόσμο ο σπουδαίος ο μεγάλος

Είναι κλεμμένη η ζωή που έχεις φτιάξει

από χρυσό σπάνια διαμάντια και μετάξι

μα όταν θα νοιώσεις την ανάγκη να πετάξεις

θα είναι αργά και τότε τσάμπα θα τρομάξεις

Βρωμάει η ανάσα  από τα άφιλτρα τσιγάρα

ότι έχει μείνει  απ’την παλιά σου τη…

Ο γάιδαρος του Παντελή ζει κάπου χρόνια χίλια

ήρθε από χώρα μακρινή

και τόπο μαγικό

αντί σανό τον ταΐζε με κόκκινα σταφύλια

και αντί νερό του έδινε

να πιει  κρασί λευκό

Πάντα μαζί  τον έπαιρνε βόλτα στο καφενείο

εκεί που μαζευόμασταν

και πίναμε ρακί

όταν σκυλοβαριόμασταν μας έλεγε ιστορίες

και εμείς τότε του δείχναμε

δέουσα  προσοχή

Πολλές φορές ταξίδευε διακόσια χρόνια πίσω

τότε που ήταν στη…

Μακάρι να είχα δύναμη τον κόσμο να αλλάξω

ποιος είναι παλιοκερατάς να το βροντοφωνάξω

και τα παιδιά να μάθουνε  που πάνε στο σχολείο

πως η ζωή δε βρίσκεται μονάχα στο βιβλίο

Ρουλέτα και αυτοκίνητο μου είχαν κάνει δώρο

μα εγώ τα εξαφάνισα γιατί μου πιαναν…