Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ιστολόγιο του/της Panagiotis7 (134)

Το μαύρο των ματιών σου

Το χρώμα που σ' αρέσει

είναι μου λες λευκό,

μα εγώ σου λέω πάντα

το μαύρο αγαπώ.

Τα όνειρα σου έχουν

το σχήμα λουλουδιών

μα εγώ ακούω μόνο

τα λόγια των παιδιών.

Μου είπες πως δεν έχεις

λάθη και ενοχές,

μα εγώ είμαι βουτηγμένος

σε λάθος εποχές.

Ρολόγια θα χτυπάνε

για σένα ακριβώς,

για μένα δεν υπάρχει

ο χρόνος κυνηγός.

Εξαρτημένη είσαι,

από όχι κι από…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 1 Φεβρουάριος 2011 στις 15:23 — 6 σχόλια

Τα χίλια δρομολόγια

Τα χίλια δρομολόγια

στους ουρανούς του χρόνου,

της νιότης σου δραπέτες

μετρούν τις εποχές,

τα μάτια ανοιγοκλείνουν

σε ηδονές του πόνου,

τα θύματα κι οι φταίχτες

σκουριάζουν στις βροχές.

Τα κοφτερά σου δόντια

τις μέρες κομματιάζουν,

την τράπουλα μοιράζεις

ακόμα μια φορά,

οι θάλασσες του κόσμου

πάντα θα σ' αγκαλιάζουν,

αμίλητος κοιτάζεις

τα μάτια σου υγρά.

Τα χίλια δρομολόγια

στοιχειώνουν το μυαλό… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 24 Ιανουάριος 2011 στις 16:30 — 5 σχόλια

Μέσα στου μπαρ τη λήθη

Μέσα στου μπαρ τη λήθη,

''σχολείο'' νυχτερινό,

αγαπημένα ήθη,

άγιο μου πρωινό.

Των τραγουδιών ιέρεια

αληθινή αγάπη,

μέσα στα δυο μου χέρια

το πρόσωπό σου λάμπει.

Είδωλο στον καθρέφτη,

ξενυχτισμένα μάτια,

του έρωτα του κλέφτη

τα γερασμένα άτια.

Μέσα στου μπαρ τη λήθη,

φορτίο νυχτερινό,

τα ξεχασμένα πλήθη

υμνούν το δειλινό.

Τραγουδισμένα πάθη,

αληθινές στιγμές,

αγάπης…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 10 Ιανουάριος 2011 στις 22:51 — 8 σχόλια

Στις θάλασσες του νότου

Στις θάλασσες του νότου,

ταξίδια στη ζωή,

φορτώθηκες στους ώμους την αλμύρα,

δεσμώτης μιας ελπίδας σ' αδιάκοπη ροή,

φτωχός λαθρεπιβάτης χωρίς μοίρα.

Στου κόσμου τα λιμάνια,

αράζεις και πονάς,

σε στάσιμες αγάπες και βουλιάζεις,

σε σκουριασμένες μνήμες δεν θες να προσκυνάς,

το γέλιο σου απλόχερα μοιράζεις.

Στα κύματα σκορπίζεις,

του κόσμου το κακό,

επάνω σε δελφίνι καβαλάρης,

απόκληρος ιππότης, ζητάς το…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 21 Δεκέμβριος 2010 στις 20:00 — 11 σχόλια

Η φυγή

Τα μάτια μου σκεπάσανε το χώμα,

με κύκλωσε η μέρα σαν σκιά,

αθάνατη κι αρχέγονη γριά,

με κράτησε κοντά της λίγο ακόμα.

Σ' αντάλλαγμα προσφέρει την αυγή,

που φέγγει του κορμιού της την ασχήμια,

μου έστειλε για φύλακες αγρίμια,

όμως εγώ διαλέγω τη φυγή.

Σ' αντάλλαγμα μου πρόσφερε βροχή,

τη σκόνη της ψυχής μου να ξεπλύνει,

μα τίποτα δεν έχει απομείνει,

το τέλος, ίσως, φέρει νέα αρχή.

Σ' αντάλλαγμα προσφέρει…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 11 Δεκέμβριος 2010 στις 14:27 — 3 σχόλια

Περιπλανήσεις

Περιπλανήσεις μες της νύχτας τα συμβάντα,

σκληρό σκοτάδι που τη σκόνη του αναπνέω,

με την αλήθεια της ψυχής μου για αβάντα,

στο παραπέντε μου, προτού να καταρρέω.

Περιπλανήσεις μες την άβυσσο του χρόνου,

πίσω από λέξεις, από φώτα και εικόνες,

λίγα απομένουν αποθέματα οξυγόνου,

για να αντέξω τους επόμενους χειμώνες.

Περιπλανήσεις σε πανάκριβα τραγούδια

που καθρεπτίζουν τις ψυχές πριν αποδράσουν,

οι καληνύχτες ανταμώνουν τα λουλούδια,

λίγο… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 4 Δεκέμβριος 2010 στις 0:13 — 7 σχόλια

Ξέσπασμα

Μέσα σε κύκλο αδιαφορίας,

κάτω από πέπλο υποταγής,

σαν γερασμένοι της ιστορίας,

σαν τελευταίοι αυτής της γης.

Τα καραβάνια των κοιμισμένων,

μέσα στην έρημο της διαφθοράς,

ακούνε λόγια σεσημασμένων,

σάπια μηνύματα της συμφοράς.

Πέφτουν στο λάκο της εξουσίας,

μιας ματαιόδοξης δυναμικής

ψυχές αδύναμες, δέσμιες θυσίας

της σαρκοβόρας πολιτικής.

Μες την παγίδα των συνθημάτων,

των ψηφοθήρων της παρακμής,

βορρά στα…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 26 Νοέμβριος 2010 στις 21:19 — 8 σχόλια

Γενέθλια νύχτα

Άλλη μια μέρα θα περάσει σαν τις άλλες,

ώρες συνόλου, όλες ίδιες, όπως πάντα,

αξίζει μόνο η αφορμή για τις κραιπάλες,

γενέθλια μέρα, περπατώ χρονιές σαράντα.

Άλλη μια μέρα θα περάσει σαν τα τρένα,

να μου θυμίζει ''η ζωή είναι ταξίδι''

άπειρες ώρες, όλες μοιάζουν σαν εμένα,

μικρές μου μνήμες σε ατέλειωτο παιχνιδι.

Άλλη μια μέρα θα περάσει σαν τα λόγια,

παλιές κουβέντες που σιωπούν, έχουν πεθάνει,

λέξεις που κρύφτηκαν στης μνήμης τα… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 19 Νοέμβριος 2010 στις 21:58 — 8 σχόλια

Ανεμώνα

Ερωτευμένος μ' ένα ρόδο του Γενάρη,

κάτασπρη κόρη ενός βορινού λιμένα,

είχε στα μάτια ένα κόκκινο φεγγάρι,

είχε στο χέρι δερματόστικτο εμένα.

Ήμουν κλεισμένος σ' αγκαλιά που 'χει μικρύνει,

σ' ορμή του λίβα που στο διάβα μ' έχει κάψει,

γραμμένη λέξη σ' ένα τζάμι που θα μείνει,

για μια αγάπη που στο αίμα έχει αράξει.

Χλωμό μου βλέμμα μου 'χεις πάρει την ψυχή μου,

πάνω στο Βόρειο παγωμένο ωκεανό σου,

τώρα στους ώμους κουβαλώ την εποχή μου

κι… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 14 Νοέμβριος 2010 στις 21:59 — 4 σχόλια

Σ' αναζητώ

Σ' αναζητώ μέσα στη θλίψη της ματιάς μου,

πάνω στη μαύρη ζωγραφιά του αετού μου,

μέσα στα φύλλα της στενάχωρης καρδιάς μου,

μέσα στη ζέστη ενός ακόμα πυρετού μου.

Σ' αναζητώ μέσα στο φύσημα τ' ανέμου,

μέσα στη διάφανη βροχή που με σκεπάζει,

μέσα στο αίμα και στη φρίκη ενός πολέμου,

σ' όνειρο-εφιάλτη που στον ύπνο με τρομάζει.

Σ' αναζητώ μέσα στα λάθη που με πνίγουν,

μέσα στις άγνωστες στιγμές του μέλλοντός μου,

μέσα στις τόσες μουσικές που με… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 12 Νοέμβριος 2010 στις 11:00 — 7 σχόλια

Για τη ζωή

Η ζωή είναι ένας στίχος,

είμαστε όλοι ποιητές,

άλλοι είναι της ημέρας

κι άλλοι νύχτας τιμητές.

Η ζωή είναι μια φράση

που τη γράφουμε εμείς,

άλλοτε με σκόρπια λόγια

ή με λόγια της στιγμής.

Η ζωή είναι τραγούδι

και εμείς ερμηνευτές,

τραγουδάμε να ξεχνάμε

ή θυμόμαστε το χτες.

Η ζωή είναι καράβι

και εμείς ταξιδευτές,

άλλοι μέσα στα ναυάγια

κι άλλοι μέσα στις γιορτές.

Η ζωή είν' ένας ήλιος

και πλανήτες όλοι… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 10 Νοέμβριος 2010 στις 23:14 — 5 σχόλια

Σε ασπρο- μαύρο

Σε μαύρο πλοίο, λευκή σημαία,

κρύο ταξίδι ζεστής ψυχής,

τσούζουν τα μάτια στην προκυμαία,

μέσα στα βάθη της εποχής.

Λευκό ταξίδι με μαύρο ήχο,

οι γκρίζες σφαίρες της λησμονιάς

με ζωγραφίζουν σε άδειο τοίχο,

μες την ομίχλη της παγωνιάς.

Λευκά φωτάκια σε μαύρο πλάνο,

κι ένας αέρας να μ' οδηγεί,

με γονατίζει, μα δεν σε χάνω

κι ας με γυρίζει σ' όλη τη γη.

Πάνω στην πλώρη με μαύρο…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 8 Νοέμβριος 2010 στις 13:01 — 6 σχόλια

Μες το τραγούδι του φονιά

Μες το τραγούδι του φονιά,

της στοιχειωμένης σφαίρας,

ακούστηκε ένας σπαραγμός

και ρίζωσε στο χώρο,

σε κάποια απόμερη γωνιά

καταραμένης μέρας,

γραμμένος είναι ένας καημός

με μαύρο μαρκαδόρο.

Μες το τραγούδι του νεκρού,

του πένθιμου χειμώνα,

ξυπνάει αντίγραφο φιλί

σε ιδρωμένα χείλη,

μέσα στα χρόνια του μικρού,

του πρόσφατου αιώνα,

ξεθωριασμένη απειλή,

ανάβει το φυτίλι.

Μες το τραγούδι του φονιά,

μ' ορχήστρα… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 30 Οκτώβριος 2010 στις 23:29 — 7 σχόλια

Θλιμμένη Ολλανδέζα

Του ήλιου εικόνα σε κατάλευκο τοπίο,

οσμή του Μάη μες του Ρότερνταμ τις νύχτες,

κορίτσι μόνο σ' ένα ελεύθερο πεδίο,

εγκλωβισμένη σ' ηδονές και σε ξενύχτες.

Βγαλμένη απ' όνειρο, τους δείκτες θρυμματίζεις,

όλοι οι καθρέπτες κουβαλούν την ομορφιά σου,

μα πάντα μόνη σου, την τύχη σου θα βρίζεις,

μες τα κρεβάτια που δικάζουν την καρδιά σου.

Τώρα κι εγώ που έχω πέσει αιχμάλωτός σου,

έχω μεθύσει απ' του κορμιού σου τις τουλίπες,

σ' ευχαριστώ που με… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 28 Οκτώβριος 2010 στις 12:10 — 8 σχόλια

Νύχτα ξυραφένια

Τα σύννεφα σκεπάζουν την αλήθεια,

πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι ξανά,

γουστάρεις να ποντάρεις για βοήθεια

σε νύχτα ξυραφένια που πονά.

Τα κόκκινα ταξίδια ως την άκρη,

σε ρίχνουν σ' ένα ακόμα πυρετό,

θα ρίσκαρες τα πάντα για το δάκρυ

χρυσάφι απ' τα μάτια σου καυτό.

Στις διάφανες πορείες του μυαλού σου,

καθρέπτες από δέρμα αερικό,

να βλέπεις τις αιτίες του χαμού σου,

στιγμές από πανάκριβο υλικό.

Τα σύννεφα σου κρύβουν απ'…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 23 Σεπτέμβριος 2010 στις 23:21 — 9 σχόλια

Παγίδα

Μ' ένα τραγούδι αγκαλιά

και μια φωνή που τρέμει,

στριφογυρνάς σαν άνεμος,

μνήμη που ζεματάει,

σε τοίχο χάνεται η μιλιά

σ' ανήλιαγο χαρέμι,

μα τ' όνειρο σου ξαναζεί,

βγάζει φτερά πετάει.

Μ' ένα τραγούδι αγκαλιά,

δάκρυ που δεν στεγνώνει,

μέσα στο μισοσκόταδο

κανείς δεν σε γνωρίζει,

σε μια καινούργια σιγαλιά

το όνειρο σου απλώνει,

μα το ποτάμι πάει μπρος

και πίσω δεν γυρίζει.

Μ' ένα τραγούδι…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 17 Σεπτέμβριος 2010 στις 22:36 — 6 σχόλια

Αέρας

Πάντα ο αέρας θα φυσά,

μέσα στη δίνη του χαμού,

μέσα στην τρέλα του θυμού

σε συντροφεύει

τι κι αν ο χρόνος σε χτυπά,

το καλοκαίρι σε μεθά,

σε κυριεύει.

Πάντα ο αέρας θα φυσά,

μέσα στο κλάμα ενός παιδιού,

μες το μυαλό ενός τρελού

θα ταξιδεύει

τι κι αν ο πόνος αρχινά,

ένα χαμόγελο ξανά

στρατοπεδεύει.

Πάντα ο αέρας θα φυσά,

μες το κελί της φυλακής,

μες τα υπόγεια της ψυχής

παντού…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 7 Σεπτέμβριος 2010 στις 13:30 — 4 σχόλια

παράνοια

Νοιώθω να με πνίγουν τα τοιχώματα

απρόσωπης ζωής και ακινησίας,

δεμένος με καλώδια και κυκλώματα

με ιμάντες σε γρανάζια απουσίας

ταβάνι από ξύλο κι από ψέματα

πλησιάζει συνεχώς και με σκεπάζει,

και πίσω από τις πόρτες άδεια βλέμματα

σ' ένα παιχνίδι ρόλων που τρομάζει

συνθήματα στο δρόμο που φωνάζουνε,

γκρεμίζουν τα αναχώματα του πόνου,

νοήματα που μένουν, δεν αλλάζουνε,

δολώματα της μνήμης και του χρόνου

νοιώθω να με…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 2 Σεπτέμβριος 2010 στις 16:30 — 6 σχόλια

Λιμάνι

Δωσμένη η νύχτα σε μια τρέλα του Σαββάτου,

ξενύχτης χρόνος ξεγελιέται με μια λέξη,

πλεγμένη αγάπη αφημένη να διαλέξει

φωνή τ' ανέμου να σφυρίξει του θανάτου.

Στημένες ώρες σε αγκαλιά του πρωινού σου,

ο μόνος φίλος σου το φως απ' το σκοτάδι,

μαζεύεις νύχτες να ξανάβρεις το σημάδι

που θα σε φέρει ως τα χείλη του γκρεμού σου.

Σκορπάς τα λόγια σου στης νιότης σου τον ήχο,

σ' ένα τραγούδι για μια ψεύτικη ιστορία,

δεν νοιώθεις λες,…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την panagiotis7 στις 27 Αύγουστος 2010 στις 14:38 — 7 σχόλια

Έρωτας και θάνατος

Το χθες μα και το σήμερα

εικόνες του θανάτου,

η νύχτα μόλις έφυγε

η μέρα ξεκινά,

κιτρινισμένοι θεατές

στη ζούγκλα του αοράτου,

με διαίσθηση και ένστικτο

ζωής, στο πουθενά.

Ο έρωτας κι ο θάνατος

σφραγίζουν τη ζωή μας,

ο έρωτας δίνει φτερά

κι ο θάνατος ψυχή,

με τα φτερά αλλάζουμε

διάθεση στη ζωή μας

και της απώλειας θεατές

ορίζουμε ζωή.

Και όταν κοιμάσαι, γίνεσαι

νόθο παιδί θανάτου

και όταν…