Σε αυτούς που αυτοπροβάλλονται σημαντικοί, σπουδαίοι,

εγώ θα λέω πάντοτε πως είμαι ένας αλήτης,

μες τα στημένα οράματα το όνειρο δεν ρέει

και 'γω ασύμμετρος, τρελός, του κόσμου μου πολίτης.

Σε αυτούς που αναγορεύονται ηγέτες και σωτήρες

θα μπαίνω στα ρουθούνια τους σαν μύγα με μανία,

της εξουσίας τα νερά ορέγονται οι μνηστήρες,

μα εγώ σαν τσούχτρα θα χτυπώ και σαν παλιά ερινύα.

Σε αυτούς που θα ξοδεύονται σε επίχρυσα σαλόνια

πατώντας κόκκινα χαλιά…

Στης ανάγκης μου την πύλη

θα σε βρίσκω ως το πρωί,

σε αγκαλιάζω σαν Βαστίλη,

σε μετρώ σαν τη ζωή.

Με ξυπνάς με καφείνη,

σε ανασαίνω με καπνό,

σε μια εύθραυστη ειρήνη

να σε φτάσω ξεκινώ.

Στης ανάγκης μου το ρίσκο

σε εγκλωβίζω σε ιστό,

σε μια νιότη θα σε βρίσκω,

σε παράδεισο κλειστό.

Οι ζωές μας δίχως τάξη

στων ερώτων τη σκιά,

σε κρατάω κι είμαι εντάξει,

σ' αγαπώ για γιατρειά.

Στης ανάγκης μου τα φώτα

θα σε βρίσκω…

Καπνίζοντας το μαύρο από τις νύχτες,

σε όνειρα ταξίδια του θεού,

σπασμένα τα ρολόγια χωρίς δείκτες,

σαν μάτια δακρυσμένα γηραιού.



Μαζεύοντας το χώμα σε τασάκι,

χαρμάνι ποτισμένο με ρακί,

ποτίζω το νεκρό καλοκαιράκι

για ανάσταση καινούργια και ολική.



Οσμίζοντας το πράσινο της γης μου,

με πέτρινα ρουθούνια…

Κρυμμένα όνειρα στολίζονται με θλίψη,

αλλάζουν χρώμα προς το μαύρο, προς το γκρίζο,

το πρόσωπό σου καθαρό και μου 'χει λείψει,

κάνω ευχή την περηφάνεια και δακρύζω.

Μεγάλα μάτια καθρεπτίζουν τη σελήνη,

σπάζουν τα τείχη που χωρίζουν και πληγώνουν,

προσφέρουν λόγο και ψυχή και μια γαλήνη,

ζητούν αγάπη σαν γελούν και σαν θυμώνουν.

Τα χρόνια τρέχουν σαν βαγόνια σ' ένα τρένο

και όταν φτάσουν κάποια μέρα προς τα πάνω,

φτερά να βγάλεις και να πεις ''δεν…

Είσαι καράβι ακίνητο με χρυσαφένια μνήμη

φορτώνεις σφαίρες γυάλινες για ονειρεμένο δέρας,

χωρίς πανιά, χωρίς κουπιά και με αδειανή την πρύμη,

σε κάποια θάλασσα που ζει στη μοναξιά της μέρας.

Οι άνεμοι σε μάζεψαν σε αυτό το μονοπάτι,

τα εμπόδια γίνονται βουνά που πρέπει να περάσεις,

μορφές προγόνων θα κυλούν σαν μια οφθαλμαπάτη

για να θυμίζουν τις στιγμές και τις μικρές οάσεις.

Η εποχή σου αλώθηκε απ' τις ορδές των λύκων,

ελπίδες κομματιάστηκαν, γίναν…

Κάθε στιγμή θα στάζει αίμα

που ρέει στις φλέβες του καιρού,

φωνή του φίλου, Θεού βλέμμα,

κόβει το βήμα του χορού.

Η κάθε λέξη που μας δένει,

η κάθε νότα που θα ανθεί,

είναι μια αλήθεια που ανασαίνει,

σ' ένα κρεβάτι που πενθεί.

Κάθε ευτυχία κρύβει πόνο,

σβήνει το γέλιο ξαφνικά,

μεθώ τις νύχτες και θυμώνω

γι' αυτούς που φεύγουν τραγικά.

Κάθε στιγμή θα στάζει αίμα

που ρέει στου χρόνου τη ρωγμή,

σιωπή του φίλου, Θεού βλέμμα

έως…

Μην ξεπουλάς τα χρώματα

σε τοίχους που θα αλλάξουν,

οι ζωγραφιές στα σώματα

φτερά για να πετάξουν.



Να μη μιλάς για τίποτα

να γράφεις μόνο σκέψεις,

ακριβά λόγια ανείπωτα

στις φωτεινές σου λέξεις.



Μη χαραμίζεις τον καιρό

σε περιττά κι ανούσια,

κράτα το βλέμμα καθαρό

και την καρδιά σου…

Στη γη των χρονομέτρων

γεννήθηκες ξανά,

στο χώμα των καημών ξαναφυτρώνεις,

ταξίδια χιλιομέτρων

ζωής που σε πονά,

ρουτίνας που στο σήμερα βιώνεις.

Τα χρόνια των αγγέλων

ξεχάστηκαν νωρίς

και χάθηκαν για πάντα στη φθορά τους,

πουλήθηκαν στο μέλλον

και τώρα προχωρείς

με μνήμες που γερνούν με τη σειρά τους.

Παντού χιλιάδες φώτα

μικραίνουν τις σκιές

τονίζοντας τα λάθη των κειμένων,

φωτίζουν γεγονότα

με…

Μέσα από το τζάμι της βιτρίνας

έλαμψε και πάλι σιωπηλή,

μιας Άννας, μιας Αγνής, μιας Κατερίνας

δανείστηκα κι απόψε το φιλί.



Μέσα στις σκιές αφήνει χρώμα,

πλάθει με τα μάτια της φτερά,

ζωή από το σώμα για το σώμα,

που σμίγει με το μαύρο που φορά.



Πάνω απ' τις πληγές ζητά το αίμα,

να γράψει τις αλήθειες που…

Στα πέρατα του κόσμου

θα φεύγεις συνεχώς,

θα κρύβεσαι εντός μου,

μονάχος και φτωχός.



Την άκρη του ματιού σου,

η τρέλα προσπερνά,

του αιώνιου ποτηριού σου

ποτό σε κυβερνά.



Λιοντάρι που βρυχάται,

ο μέσα σου θυμός,

η νύχτα σε θυμάται,

σε τρέφει ο χαμός.



Στα έγκατα της γης…

Της φυλακής σου το τσιγάρο

θα κάνει χρόνια για να σβήσει,

θα κάνεις φίλο σου το χάρο

με ένα στριφτό κι ένα μεθύσι.

Μέσα στο σύννεφο της ζάλης

τα μάτια κλείνεις και θυμάσαι,

πάνω στα όρια της κραιπάλης

φτιάχνεις ζωή να μη φοβάσαι.

Το πρόσωπό σου στον καθρέφτη

μοιάζει θαμπό και κουρασμένο

σαν ένα αστέρι που ξεπέφτει,

μα πάντα μένει αναμμένο.

Στα παραμύθια των ερώτων

σαν πρίγκιπας θα παραμένεις

εν μέσων σύννεφων και…

Όλα στο μυαλό σου είναι εικόνες,

φαντάσματα, του χρόνου αερικά,

λουλούδια του βυθού σου και γοργόνες

στο χώμα σου φυτρώνουν μυστικά.

Σηκώνεσαι στου ύπνου σου τις ώρες,

μονάχος, δακρυσμένος και βουβός,

σαν σύννεφο που βάρυνε απ' τις μπόρες,

παλιός και κουρασμένος αρχηγός.

Τα μάτια σου τσακίζονται στα βράχια

του μαύρου, μολυσμένου και ορφανού

του χρόνου που σκορπίζει όλα τα στάχυα

σε όλα τα σημεία του ουρανού.

Αντίλαλοι των ήχων σου τα…

Θα κάνω κύκλους πάνω στο κύμα,

με ένα βαρκάκι από χαρτόνι,

πως θα χωρέσω σε αυτή τη ρίμα,

αυτή την τρέλα που με ζυγώνει.



Μαζεύω ήλιους, μαζεύω μπόρες,

φυτεύω αστέρια σε φρέσκο χώμα,

μέσα σε νάρκης ονειροχώρες,

ζωή κερδίζω για λίγο ακόμα.



Χαρίζω απόψε τη σιγουριά μου,

για να κερδίσω λίγη γαλήνη

κερνάω απόψε με…

Μέσα απ' τα μάτια των παιδιών

τους μύθους θα αγαπήσεις,

θα απλώνεις την αλήθεια τους

επάνω στις πληγές σου,



ο κόσμος σου αρχιπέλαγος

πασχίζοντας να ζήσεις,

στα παραμύθια χάνεσαι

ψάχνοντας τις αυγές σου.



Μέσα απ' τα μάτια των παιδιών

θα βλέπεις τα όνειρά σου

στο κόκκινο, στο πράσινο,

στο μπλε…

Μες το απυρόβλητο του χρόνου που γερνάει,

μέσα στου κόσμου την τεράστια φυσαλίδα,

μέσα από σμήνος μελισσών το φως περνάει,

για άλλη μια μέρα γράφει ακόμα μια σελίδα.



Μέσα στο άρρωστο κορμί γήινου μάγου,

που ξεπουλάει στο σφυρί την οικουμένη,

μέσα στα δάση του Διονύσου και του τράγου

χαμένη αχτίδα κάποιον ήλιο περιμένει.



Μέσα στο πέτρινο…

Άπειρα χρόνια μεγαλώνεις,

μέσα σε θάλασσες φωλιάζεις,

του χρόνου τ' άλογο σελώνεις

κι όλο τον κόσμο αγκαλιάζεις.

Άσπονδοι φίλοι σε πληγώνουν,

σε σιωπηλές περιπολίες,

μαχαίρια μαύρα σε καρφώνουν,

σκουριάζουν τώρα κι οι φιλίες.

Ένα νησί θα περιμένεις,

μετράς τους ήλιους σου και βρίζεις,

σαν μελωδία επιμένεις,

και σαν τα κύματα αφρίζεις.

Γνώριμα χρόνια σαν τσιγάρα,

μες τα πακέτα εγκλωβισμένα,

θέλουν ν' άναψουν σαν φουγάρα,

και…

Κρεμάω στον τοίχο τη χαμένη σου εικόνα,

σε ξαναφέρνω με ένα σκίτσο ζωγραφιά,

μορφή χαμένη σε καπνούς και δακρυγόνα,

τραυματισμένη από ανθρώπινα καρφιά.

Κολλάω στο τζάμι την κρυμμένη σου αφίσα

για μια παράσταση που κάηκε απ' το φως,

σε ξαναβρίσκω σε νυχτιά, σκοτάδι πίσσα,

να καταρρέεις σε ένα ψέμα συνεχώς.

Φέρνω ξανά σε μια κατάλευκη επιφάνεια,

με σκέψη ανόθευτη σε τόπο φωτεινό,

καρδιά πανάκριβη, χαμένη περηφάνεια,

σ' ένα ταξίδι της ψυχής μου…

Λάμψη στα μάτια, άλλη μια Τρίτη,

βάζοντας τέλος στη λησμονιά,

σε Λισαβόνα και σε Μαδρίτη,

σαν χάρος βγαίνεις για παγανιά.

Με οργή φουντώνεις και ξεχειλίζεις,

εγκυμονώντας καινούργια αρχή,

την εξουσία θα ξεφτιλίζεις,

θα ξαναχτίζεις την εποχή.

Φωτιά στο βλέμμα, φτερά στους ώμους,

σφιγμένο χέρι σε μια γροθιά,

σ' ένα ταξίδι πέρα από νόμους,

μες τον αγώνα μπαίνεις βαθειά.

Σε νέες μάχες, σε νέο τόνο,

ν' αλλάξεις θέλεις το…

Το κάθε μου στιχάκι,

η κάθε μουσική

μυρίζει πεζοδρόμιο,

μυρίζει φυλακή.



Μιλάω με τις λέξεις

μιας γνώριμης γενιάς,

γενιάς για να διαλέξεις

αθώος ή φονιάς.



Σε κοσμικό πηγάδι

σε ολόκληρη τη γη,

ταξίδι όλο το βράδυ

ο νους μου με οδηγεί.



Σε γράμμα θα σου…

Γιατί τόσο μίσος;

σαν μιζέρια φωλιάζει,

σαν αυγό του φιδιού που σε τρέφει,

είναι γιατί ίσως

η κακία προστάζει

και ποτίζει εσώψυχα νέφη.

Γιατί τόσο ψέμα;

τη ζωή σου σκεπάζει,

μαγεμένο σου πλέκει χιτώνα,

παγωνιά μες το βλέμμα,

την ψυχή σου ταράζει,

δηλητήριο σε μαύρη σταγόνα.

Γιατί τόσος μίσος;

μυρωδιά της σαπίλας,

σου γεμίζει τα μαύρα ρουθούνια,

είναι γιατί ίσως,

σ' έναν κόσμο ξεφτίλας

σου μαθαίνουν να ζεις τα…