Κάρφωσα τη νιότη μου στον τοίχο

δίπλα σε μια φράση αναρχική,

κλείνω τη ζωή μου σ' ένα στίχο

και μένω ως το τέλος μου εκεί.

Πούλησα την τρέλα μου στο δρόμο,

κι αγόρασα μια αφόρητη σκιά,

δεν χωράει η αλήθεια σ' ένα νόμο,

ούτε έχει η αγάπη γιατρειά.

Χρεώνω τη ζωή μου στα τσιμέντα,

στης πόλης τους αφόρητους ρυθμούς,

αιχμάλωτος σε απρόσωπη πατέντα,

να κρύβω τη ζωή μου σε αριθμούς.

Μέθυσα το χρόνο με αντιφάσεις

μιας μαύρης απροσάρμοστης…

Ως το τέρμα του δρόμου σαν φτάσεις,

θα γυρέψεις σαν ήλιος να δύσεις,

δεν θα βρείς πληρωμένες ειδήσεις,

ούτε βάρκα θα ' βρεις να περάσεις.

Ως το τέρμα του δρόμου σαν φτάσεις,

τους νεκρούς, ζωντανούς θ' αντικρίσεις,

την παλιά σου ζωή θα γνωρίσεις

και θα θέλεις ξανά να γεράσεις.

Ως το τέρμα του δρόμου σαν φτάσεις,

θα ανταμώσεις παιδάκι να κλαίει,

για ένα μέλλον χαμένο θα λέει

και ποιος είσαι μεμιάς θα ξεχάσεις.

Ως…

Το παρελθόν σου είναι λευκό,

ασήμι και διαμάντι,

όνειρο μοιάζει μαγικό

και κόλαση του Δάντη.

Το παρελθόν σου είναι φωτιά,

πειρατικό ιστιοφόρο,

μοιάζει με μαύρη σαιτιά,

σε στοχευμένο χώρο.

Το παρελθόν σου φανερό,

καράβι στολισμένο,

σέρνεται ο χρόνος στο νερό,

με μάτι ζαλισμένο.

Το παρελθόν σου φυλακή,

σε τόπο μεγαλείο,

είναι για μένα προσευχή,

πολύτομο βιβλίο.

Το παρελθόν…