Χρυσές οι ώρες της σιωπής

πριν βγει ο ήλιος και καείς

ταλάνισα τις λέξεις

τυράννησα μιαν προσευχή

για να έχει κρότο η ευχή

πριν να με σημαδέψεις

Δεν έχει σήμερα γιορτή

ανήμπορη μες στη σιγή

κρατώ τον εαυτό μου

για να ξορκίσω τα φθηνά

μικρά ερωτηματικά

πριν γίνουν σύντροφός μου

Κάπου στα δάκρυα της βροχής

ανάσανα μια στιγμή

δική σου εικασία

μα κατρακύλησες νωρίς

το ουράνιο τόξο πριν να δεις

έγινες…

Ανοίγω ομπρέλα, θα βρέξει βλακεία σήμερα. Είναι μια από αυτές τις μέρες που απλά ανακυκλώνεις τις εικόνες σου, γίνεσαι προτζέκτορας και αναπαράγεις τις διαθέσεις των άλλων. Ο κινηματογράφος δεν λέω, καλός είναι. Αλλά ποτέ δεν υπήρξε η αδυναμία μου. Να 'ναι το ότι όλα συμβαίνουν μέσα σε μιαν οθόνη; Να 'ναι που δεν μου αρέσει το ποπ κορν και η κόκα κόλα; Να 'ναι η τελειότητα των ηθοποιών, μετά από τα τόσα πάμε ξανά, του σκηνοθέτη; Πάντα είχα μιαν αδυναμία στο θέατρο. Στη ζωντανή επαφή με αυτό…

Στα μπαλωμένα μπλουζάκια που καλύπτουν ακόμη τα κύτταρά μας

Στα καπέλα που δεν φορέσαμε όπως θελήσαμε

Στα χαμηλά ταβάνια που μας έκρυψαν το μπλε και ρουφήξανε τη σκέψη μας

Στο μοβ λαμπατέρ που του κρεμάσαμε ανέμελα ένα όνειρο και στέγνωσε

Στις μαύρες κουρτίνες που δεν τολμήσαμε να ανοίξουμε στο κόκκινο

Στα ξύλινα παγκάκια που επάνω τους χαράξαμε ονόματα και φράσεις

πριν πεθάνουν μέσα μας

Στην υπόσχεση που δώσαμε ξέροντας πως δεν θα κρατήσουμε

Στην…