Η ζωή, ζώο λαβωμένο από τις σφαλιάρες της άμμου.

Οι πληγές δεν επουλώνονται με τα βέλη του πολέμου.

Ξεσκίζεται η σάρκα από την επανάληψη του μοτίβου.

Το σώμα λυγίζει μα η ψυχή έχει ήδη τελείωσει.

Είμαστε λέει χρυσα ηλιοτρόπια μέσα μας. Λουλούδια στο βάζο που αναζητούμε τον ήλιο.

Ο ήλιος ζεσταίνει τα σπλάχνα μας.
Διαστελλει το είναι
Ξεχείλισε πια δε χωράει στο βάζο.

Είμαστε όλοι όμορφοι.
Τα ηλιοτροπια άνθισαν.
Χαμογελάνε στον ήλιο.

Τα πέταλα λυγίζουν,χαϊδεύουν τον ήλιο. Το βάζο σπάει.Τα ηλιοτροπια έσβησαν.Φιληθηκαν με τον ηκιο

Το ανικανοποίητο των πάντων,

απομεινάρι της οργής των νιάτων...

Η επανάληψη που αλλοιώνει

και η στιγμή που δεν παλιώνει...

Κομματιάζουν την ψυχή μου,

διαβρώνουν το κορμί μου.

Χώμα γίνεται το πνεύμα

και σκορπίζεται με μένα.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΚΡΙΣΗ ΗΛΙΚΙΑΣ ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΣΗ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ (ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ)

Πάτησα τα άντα

και γκρεμίστηκαν τα πάντα.

Θέλω πράγματα να ζήσω 

μα νομίζω θα αργήσω.

Έφυγε η πρώτη νιότη

εγεράσαμε πατριώτη.

Πάνε και τα γκομενάκια

έχουνε πλέον παιδάκια.

Πάει πια  κι η τρέλα

που κυλούσε μες στο αίμα.

Μία σπαρίλα με έχει…

Συνέχεια