Η ζωή, ζώο λαβωμένο από τις σφαλιάρες της άμμου.

Οι πληγές δεν επουλώνονται με τα βέλη του πολέμου.

Ξεσκίζεται η σάρκα από την επανάληψη του μοτίβου.

Το σώμα λυγίζει μα η ψυχή έχει ήδη τελείωσει.

Το ανικανοποίητο των πάντων,

απομεινάρι της οργής των νιάτων...

Η επανάληψη που αλλοιώνει

και η στιγμή που δεν παλιώνει...

Κομματιάζουν την ψυχή μου,

διαβρώνουν το κορμί μου.

Χώμα γίνεται το πνεύμα

και σκορπίζεται με μένα.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΚΡΙΣΗ ΗΛΙΚΙΑΣ ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΣΗ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ (ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ)

Πάτησα τα άντα

και γκρεμίστηκαν τα πάντα.

Θέλω πράγματα να ζήσω 

μα νομίζω θα αργήσω.

Έφυγε η πρώτη νιότη

εγεράσαμε πατριώτη.

Πάνε και τα γκομενάκια

έχουνε πλέον παιδάκια.

Πάει πια  κι η τρέλα

που κυλούσε μες στο αίμα.

Μία σπαρίλα με έχει…

Ο έρωτας και ο πόνος αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις της έμπνευσης....

Η σάρκα φθείρει το μυαλό συντηρεί............

Δε μου αρέσουν οι έρωτες πυροτεχνήματα αλλά οι έρωτες που σε καίνε σαν τον ήλιο....

Βαριέμαι τις ερωτήσεις τύπου τι κάνεις..

Αν δουλεύεις και πόσα βγάζεις

Βαριέμαι να λέω που θα πάω το Πάσχα

Αν πάω ταξίδι ή μείνω μπουκάλα

Βαριέμαι να λέω τι έκανα χθες..

Αν βγήκα αν τα ήπια και άλλα για πες..

Βαριέμαι να ακούω ίωση θα 'ναι

κάπως είναι ο καιρός καταιγίδα φοβάμαι

Βαριέμαι να ακούω μνημόνιο και πάλι

τι έγινε στο survivor θα υπάρξει και πάλη;

Βαριέμαι τις ίδιες ατάκες, φωνές

πρωτοτυπία καμία νυσσάφι με…

Μ' αρέσει που σε σκέφτομαι. Μ' αρέσει που το προκαλώ. Μ'αρέσει να σε νοσταλγώ. Μ'αρέσει να ωραιοποιώ τις αναμνήσεις σου. Μ'αρέσει να σε φτιάχνω όπως θέλω. Μ'αρέσει να κρατάω τα καλά και να τα κάνω καλύτερα. Μ'αρέσει που η μυρωδιά της άνοιξης σου ανήκει. Μου αρέσει που η σκέψη σου δεν τελειώνει. Γουστάρω να σε φαντασιώνομαι. Για το λίγο που μου έδωσες και το έκανα μεγάλο. Για το είδωλο που λάτρεψα κι ας ήταν κάτι άλλο. Για τον πόνο που μου έδωσες και με έκανες ζωντανή. Για την πνοή…

Ένα μεσημέρι Κυριακής...

μου ήρθε η μυρωδιά σου..

όχι όχι η δικιά σου...

αυτή που εγώ είχα ταυτίσει μαζί σου..

εκείνη την Άνοιξη που άνθισα μαζί σου..

Και ήταν τόσο έντονη αυτή η θύμησή σου..

που δεν άντεξα ήθελα τη φωνή σου..

ζεστή γεμάτη έκπληξη και με ντροπή συνάμα

μου απάντησε και έγινε ο κόσμος μου αντάρα...

Αν με ήθελες θα είχαμε την πιο όμορφη και ελεύθερη αγάπη.

Το συναίσθημα θα υπερέβαινε τους εαυτούς μας...

Όμως ξέρω,,Ήμουν εκεί όταν με διαπερνούσε το βλέμμα σου. Όσο κι αν το αρνείσαι ξέρω ότι κάτι ενοιωσες κι εσύ για μένα.

Έστω μια στιγμή.. Μια στιγμή που όμως διήρκησε για πάντα. Μια στιγμή που έθρεψε την ψυχή μου για καιρό...

Μια στιγμή που την κρατώ σφιχτά στα ντουλάπια του μυαλού μου.

Μου έμοιαζες...Και με ένοιωθες κι ας με απέρριπτες.. Ήσουν όπως κι…

Περίμενα την πνευματικότητά σου να γεμίσει το αίμα μου.

Ήσουν αυτό που περίμενα χωρίς να σε αναγνωρίζω..

Ένα κάρμα αλλόκοτο που με συνέπαιρνε λίγο λίγο..

Με παρέσυρες με τη σοβαροφάνειά σου και τώρα αργά αργά με σέρνεις αλύπητα στα δίχτυα σου. Και αναρωτιέμαι:είσαι αυτό που δείχνεις ή εγώ σε κάνω να μεταμορφώνεσαι;

Και εδώ εμπλέκεται ο έρωτας με το ζιζάνιο της αμφιβολίας.

Όλα είναι δεδομένα μα και τίποτα δεν είναι αποδεδειγμένο. Φοβάσαι άραγε ή θες να…

Ακούς; Ξύπνησα το πρωί με τα χίλια ζόρια. Το ένα μάτι μισάνοιχτο και το άλλο κλειστό. Άι στον κόρακα ένα πράγμα έχω σ’ αυτή τη ζωή τον ύπνο λες και έχω κι άλλη απόλαυση; Ναι μωρέ οκ έχεις  δίκιο είμαι υγιής, ας μη βλασφημώ. Ναι σου λέω, γαμώ το διαολό μου έπρεπε να πάω στον ΟΑΕΔ να θεωρήσω την κωλοκάρτα ανεργίας. Να ρωτήσω μπας και βγήκε καμιά δουλεία. Η βαρεμάρα μου αφόρητη. Μην τυχόν βγει καμιά προκήρυξη και δούμε άσπρη μέρα. Ναι καλά και να βγει θα πάρω τα 3 του Καράμπελα. Να είσαι…

Μου είπανε πώς το όραμά σου

μ' επισκέφθηκε όταν εγώ αγόγγυστα

πρόδιδα την ανάμνησή σου.

Την ίδια στιγμή που κάλπαζα

στην ηδονή με γλύκανε του παρελθόντος

το φιλί σου..

Με χάιδεψε η ανεπαίσθητη υφή

της βλεφαρίδας σου ζεσταίνοντας

με η ηλιαχτίδα της κόρης σου.

Η τρύπα η εσωτερική πάτο δεν έχει..

Φεύγουν τα χαρίσματα άλλο δεν έχει..

Ήθελα πολλά αλλά ποιος έχει..

Στέρεψε η πηγή και η πληγή ακόμα τρέχει.......

Προσπαθώ να συγκροτήσω τη σκέψη μου..

Σκέψη που κυλάει όπως η ορμή των ονείρων μέσα μου..

Διάχυτα γιατί και πώς;

Πώς θα ανοίξω τα φτερά μου να πετάξω αν δεν υπάρχει ουρανός;…