Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΣΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Τα μάτια σου που με κοιτούν σαν νάγια
λιγάκι πριν να επιτεθεί
μ’ έχουν ζαλίσει, μ’ έχουν κάνει μάγια
και ντέρτι μ’ άναψαν βαθύ.
Τα μάτια σου λάμπουν σαν πυροφάνι
στην κατασκότεινη βραδιά
κάθε φορά που τα κοιτώ με πιάνει
ανεμοδούρα στην καρδιά.

Έλα μες στης ζωής μου το χειμώνα
και στης καρδιάς μου το χιονιά
να δέσω μες στα μάτια σου μαντόνα
σαν θαλασσόλυκος σχοινιά,
για να κρατήσει η αγάπη μας αιώνια
να μη τη σβήσει η λησμονιά
η ζωή μας να γεμίσει χελιδόνια
κι η γη να γίνει γειτονιά.

Τα πλάνα των ματιών σου τα μαυράδια
μού΄ χουνε πάρει το μυαλό
και στ’ αξημέρωτα με κάνουν βράδια
για το χατίρι σου τρελό.
Τα μάτια σου κοιτάζω τα καθάρια
σαν πετραδάκια του γιαλού
πολύτιμα να τά’ χω θυμητάρια
μες στο σεντούκι του μυαλού.

Έλα μες στης ζωής μου το χειμώνα
και στης καρδιάς μου το χιονιά
να δέσω μες στα μάτια σου μαντόνα
σαν θαλασσόλυκος σχοινιά,
να κρατήσει η αγάπη μας αιώνια
να μη τη σβήσει η λησμονιά
η ζωή μας να γεμίσει χελιδόνια
κι η γη να γίνει γειτονιά.