Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Από προξενιό

Μόλις πριν λίγο έφυγε κι ο τελευταίος συγγενής,
απ'το υπόγειο το πληκτικό και φτωχικό σπιτάκι.
Πενθειφορείς μνήμη νεκρού προσήλθαν να τιμήσουν,
και όλοι μαζί μα χώρια πια, σπίτια τους θα γυρίσουν.

Η έρμη χήρα μόνη της πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια,
τους γκρίζους άδειους τοίχους του σπιτιού της αντικρύζει,
σαν κούτσουρο στην άσπρη της μπερζέρα τώρα ξαποσταίνει,
μα κάτι αδιόρατο κι'ανείπωτο τη θλίψη της βυζαίνει.

Ο κόμπος μιας ζωής που ξόδεψε άδικα-από προξενιό-λύθηκε τώρα.
Σε ποιον να το πει;
Σε ποιον να το πει;
Χαράς και όχι λύπης είναι τα δάκρυα που χύνει από ώρα.

Προβολές: 76

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 4 Οκτώβριος 2011 στις 21:48: Η ελευθερία που άργησε κάμποσα χρόνια....κι ας έτσι....

(Σε ποιον να το πει...Δύσκολη εξομολόγηση....)

Πολύ ωραία το έθεσες!!

Πολύ καλό! Πολύ!!!

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 4 Οκτώβριος 2011 στις 23:03: ομολογώ πως με ξάφνιασε , η κατάληξη...

καλό!!

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 1:08: Πολυ ωραιο!!!

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 1:10: Το ποίημα, από τεχνικής απόψεως, είναι όμορφο - με ωραίο ρυθμό και γλαφυρά λεκτικά σχήματα.

Διαφωνώ, ωστόσο, με το μήνυμα ή με τη γεύση που αφήνει στο τέλος...

Προσωπικά, μου φαίνεται πολύ σκληρό να κλαίει από χαρά ένας άνθρωπος για την απώλεια ενός άλλου ανθρώπου. Και μάλιστα, όχι ενός οποιουδήποτε ανθρώπου, αλλά του ανθρώπου εκείνου με τον οποίον έζησε μαζί μια ολόκληρη ζωή - ασχέτως του πώς γνωρίστηκαν αρχικά.

Προσωπικά, πιστεύω ότι η σχέση με τον/τη σύντροφο, καθώς και με έναν "σκληρό πυρήνα" στενών φίλων, είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του - μαζί με την υγεία.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που μένουν στο τέλος... Δεν είναι ούτε οι δημόσιες σχέσεις, ούτε οι εφήμερες γνωριμίες - που έρχονται και παρέρχονται, σαν τους κομήτες του διαστήματος.

Κατά τ' άλλα, αν εξαιρέσω το μήνυμα, το ποίημα καθεαυτό - ως δομή και λεξιλογική σύνθεση - είναι ενδιαφέρον.

Σχόλιο από τον/την Γεωργαράς Νικόλαος στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 8:37: Είναι όντως σκληρό το μήνυμα και η γεύση στο τέλος.

Αυτό ακριβώς ήθελα να αποδώσω:

όσο όμορφες και γλυκές είναι κάποιες πτυχές της ζωής, τόσο κάποιες άλλες είναι

το ακριβώς αντίθετο. Και αυτή είναι η ζωή. Και αυτοί είναι οι άνθρωποι. Την εικόνα

αυτή την αποκόμισα στο διάβα της ζωής μου αποκρυπτογραφόντας την λεπτό προς

λεπτό. Υπάρχουν ζευγάρια αγαπημένα και ζευγάρια που θα παρακαλούσαν να γυρίσει

ο χρόνος πίσω και να διαγράψουν την επιλογή τους. Όμως μένουν εκεί, δεν χωρίζουν

ποτέ. Αδέρφια αχώριστα και αδέρφια που σφάζονται για ένα κομμάτι γης. Γονείς που

το μεγαλύτερο έργο της ζωής τους καθρεφτίζεται στα παιδιά τους και άλλοι που το

είδωλο του έργου τους προκαλεί φρίκη, απογοήτευση, ματαιότητα.

Πραγματικά δεν διαφωνώ με τίποτα από όσα έγραψες.

Και είναι πραγματικά μεγάλη τιμή για μένα που ένα πόνημά μου στάθηκε η αφορμή

για να λάβει χώρα έστω και τούτη η μικρή (αλλά άκρως ουσιαστική) εξ'αποστάσεως

επικοινωνία.

Ευχαριστώ από καρδιάς..

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 15:56: εως να χειραφετηθούν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο.

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 16:50: Φίλε και συνονόματε Νίκο,

Κι εγώ σ' ευχαριστώ, που με το ποίημά σου μού έδωσες τη δυνατότητα να καταθέσω την άποψή μου πάνω σε ένα τόσο σημαντικό και οικουμενικό ζήτημα...

Δεν διαφωνώ μαζί σου επί της ουσίας. Πράγματι, η συναισθηματική κατάσταση που περιγράφεις αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ζωής, γενικώς.

Να' σαι καλά, καλές δημιουργίες!

Σχόλιο από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 18:13: Σκληρό,

αλλά αληθινό σαν τη ζωή!!!!

Πραγματικά,

πρόσφερες κάτι το διαφορετικό στη γωνιά μας...

Καλησπέρα...