Τα λόγια σου,
τα λόγια σου πολύχρωμη ουσία..
Κι η δύναμή σου,
η δύναμή σου πρώιμη πράξη..
Μια θάλασσα έσβησε το θυμωμένο κίτρινο
και την καρδιά μου χάιδεψε μ'άσπρο μετάξι..

Το να προσπαθεί κανείς να πει τι είναι ποίηση,
είναι σαν να βάζει έναν δεξιόχειρα γέροντα να
κάνει με τ'αριστερό καλλιγραφίες.

Ο κλόουν με το ξεβαμένο πρόσωπο,
μίσησε αυτόν, για να μην μισήσει εκείνη.
Για να μπορεί την αμπιγιέρ του ν'αγαπά.
Τι φαιδρότης!
Τι να περιμένει κανείς από έναν κλόουν?

Ο ομιλητής ήταν κομψός,

παγκοσμίου φήμης και

ερμαφρόδιτος φυσικά.

Καθηγητής.

Ή μήπως Καθηγήτρια?

Ξερόβηξε και είπε σιγανά:

Το ειδεχθέστερο έγκλημα

του ζώου που καλούμε

με τον όρο ''άνθρωπος''

είναι όταν χρησιμοποιεί

το ρήμα ''αγαπώ''.

Σήκωσε το κεφάλι που

κοιτούσε στο πάτωμα.

Το αμφιθέατρο είχε αδειάσει.

Ή μήπως ήταν εξ'αρχής άδειο?

Μάζεψε το χαρτοφύλακα του.

Έφυγε σφυρίζοντας για το…

Στο σενάριο της ζωής μου σ'έβαζα πρωταγωνίστρια.

Και εμένα δίπλα σου συμπρωταγωνιστή.

Αξεπέραστο δίδυμο θα ήμασταν στο σανίδι.

Το ήξερα. Και'γω. Και'συ.

Όλες οι πρόβες μας μια λαμπρή πρεμιέρα.

Μας φανταζόμουν κάποτε τους δυο μας στην Επίδαυρο.

Μα εσύ κρυφά στα καμαρίνια άλλαζες τους ρόλους.

Στο τέλος πάντα έπαιζες αυτό που διάλεγες.

Κι'εγώ έπρεπε να παίζω πάντα ότι μου μοίραζες.

Σου'χα κι'αδυναμία, το'ξερες τόσο καλά.

Ήσουν η μούσα μου πως να…

Ένα λιβάδι τρίχρωμο για σε η ψυχή μου.
Δέκα εκτάρια φρέσκο χαμομήλι.
Ξένα στα πόδια σου τα μαύρα άρβυλα.
Το πανωφόρι σου όμως όμορφο πολύ.

Ποδοπατούσες το λιβάδι μέρα με τη μέρα.
Τα τρία χρώματα γινήκαν ένα μοναχά.
Ένα θαμπό λαδί απόμεινε στο χώμα,
σαν θα κοιτάξεις απ'το γήλοφο μακρυά..

Πωλούνται όνειρα μ'εκπτώσεις,
όνειρα ψεύτικα, όνειρα με δόσεις.

Χαμόγελα αγάπης και αγγίγματα,
λόγια και λέξεις ακριβές,
σε μυρωδιές, σε βλέμματα
και διατυπώσεις.

Τρέξε κοσμάκη, τρέξε να προφτάσεις,
δυο τρεις ακόμα το πολύ οι στάσεις.

Πωλούνται όνειρα, πολλές οι δόσεις.
Πωλούνται όνειρα μ'εκπτώσεις.

Δες πως βογγάει ο άνεμος,
δες πως ματώνει η βροχή.

Δες πως ουρλιάζει η θάλασσα,
δες πως θυμώνει η ζωή.

Σφράγισε ο χρόνος και
των δυό τα μέτωπα
μ'ένα απολίθωμα.

Σκουριασμένο απολίθωμα,
για δύο και για έναν.

Κι'όλα θυμώνουν γύρω.

Μαζί σου,
μαζί μου.

Δες,
δες..

Παντού στο σώμα μου
φυτρώνανε αυτιά κουφά.
Κι'ολούθε γύρω τους
στριμώχνονταν τυφλά μάτια.

Και ''βλέπανε'',
κι' ''ακούγανε'' να λες:
θα'θελα τούτο, μα ωστόσο..
αχ, να'χα εκείνο, αλλά να..
το θέλω τόσο, αλλά πρέπει..

Σιχάθηκα όλα τούτα
τα μα,τα να,
τα πρέπει,
τα ωστόσο..

Σαν μια ριπή ένα πρωί,
ξέρω, το νιώθω,
πως θα τρέξω από κείνα
να γλιτώσω..

Μετά από χρόνια αναπολώ και μια μορφή θυμάμαι,

μία μορφή που χάθηκε για πάντα απ’τη ζωή μου.



Το κλάμα έγινε ηχώ στ’αυτιά τα παιδικά μου,

και η ηχώ ανάμνηση, που στάζει πότε πότε

απ’το ρηχό ποτήρι της στη σκέψη όταν ζυγώνει.



Άραγε που να κρύβεται αυτή η αιθέρια όψη;

Σε ποιόν μακρύ ορίζοντα τα μάτια της κοιτούνε;

Τα δυο της μάτια, που θαρρώ σα νούφαρα σε λίμνη,

βυθίστηκαν και σβήστηκε…