*

Tα  έβλεπα  στον  ουρανό  που  χάνονταν

ξένοιαστα  ... του  νοτιά  τα  χελιδόνια,

κουκίδες  μαύρες  ... σιωπηλά  μου  έγνεφαν

ταξίδεμα  στα  σχολικά  μου  χρόνια.

Μέσα  στο  σμήνος  τους  ενσωματώθηκα

κούρνιασα  λίγο  στα  ζεστά  φτερά  τους,

από  τη  γη  στον  ουρανό  υψώθηκα

άκουσα …

Μου  λείπει  τόσο  της  μαμάς  το  φαγητό  

και  της  της  παλιάς  μου  γειτονιάς  η  φασαρία,

οι  εκδρομές  μου  στο  παλιό  δημοτικό 

και  η  δασκάλα  … που  φωνάζαμε  « Κυρία » . 

Αναπολώ  τα  ατελείωτα  σκαλιά

το  κολατσιό  στο  διάλλειμα ... τη  μπλέ  ποδιά  μου,

τα  σκανταλιάρικα  και  τα  καλά  παιδιά

τον  μαυροπίνακα  και  τα  τετράδιά  μου.

Να  ξανακάτσω  στο  θρανίο  το…

*

Ερχεται στο μυαλο μου συχνα , μια θολη εικονα .

Ειναι σαν να κοιταζω τα πραγματα πισω απο μια πορτοκαλι ζελατινα .

Οπως τοτε , που ημουν παιδι με κοντα παντελονια , ραμμενα απο την μαννα . Παντα σιδερωμενα και πεντακαθαρα . Μπορω να μυρισω ακομη , αν κλεισω τα ματια μου, το σαπουνι του χωριου να μοσχοβολαει στα χερια μου , και να αισθανθω την δροσερη αισθηση του κλασσικου ασπρου πουκαμισου στο σωμα μου .

Ανοιγα την καραμελλα και , μπουκωμενος ακομη οση ωρα…

*

Στο τραγικό του παραλόγου θέατρο

ρόλο μικρό δεν δέχομαι να παίξω ,

σαν ζώο άγριο στη ζούγκλα σαν βρεθώ

ξωπίσω από το θήραμα θα τρέξω .



Διαδρομές παράτολμες , χαοτικές

χωρίς ενδοιασμούς θα επιλέξω ,

αδιαφορώντας γιά φραγμούς συμβατικούς

του ήλιου τη μονάκριβη θα κλέψω .



Με κάποιο σκουριασμένο συρματόσχοινο

γάσα τις αμαρτίες μου θα πλέξω

και όλους όσους μοχθηρά με έκριναν

χαιρέκακα και γω θα διαψεύσω .



Του…

Μιά  περιπέτεια  σκέφτομαι  να  σας  διηγηθώ

μα  δυσκολεύομαι  γιατί  μοιάζει  μυθοπλασία,

είναι  από  εκείνες  που  γεννάει  του  ψεύτη  το  μυαλό

και  πρόσθεσε  η  ζωή  πλατώ  και  την  σκηνοθεσία.

Όσο  θα  την  διαβάζετε ... στη  ρίμη  αφεθείτε

χωρίς  συμβατικούς  φραγμούς  ... της  όποιας  θεωρίας,

και  ίσως  νοιώσετε  έκπληκτοι ... μα  και  γοητευθείτε ...

καθώς  τμήμα  θα  γίνεστε  αυτής  της …

*

Κοντά  στης  πλώρης  τ` άλμπουρο,  στη  μπίντα  καθιστός …

στη  λάβρα  του  καλοκαιριού, σε  λήθη  αφημένος,

αναπολούσα  της  ζωής  το  φαύλο  καθεστώς

με  τρόμο  που  με  έκανε  να  νοιώθω  παγωμένος ...

Κι  έτσι  όπως  εξεμάκραιναν  στην  τροπική  βραδυά

στον  αχανή  ορίζοντα ,  των  πελαργών  τα  σμήνη ,

φωνή  απο  τα  σύννεφα  ακούστηκε  τραχειά ...

μια  προφητεία  θύμιζε  γιά  κάτι  που  θα  γίνει…

Να  ξαποστάσεις  έγυρες  στις  ντούκες  ιδρωμένος 

τον  φαγωμένο  κάβο  μας  γιά  μαξιλάρι  έχεις ...

σκυλίσιου  μεροκάματου  την  κούραση  λουσμένος 

πάντα  γελάς  στα  δύσκολα ,  γιά  να  μπορείς  ν` αντέχεις ...

Στο  μαυρισμένο  δέρμα  σου ... στη  αντηλιά  γυαλίζει

κείνο  το  πρόστυχο  τατού  που  χτύπησες  στη  Ντόχα , 

μ` αναίδεια  βρωμόλογα  το  στόμα  σου  γρυλίζει

πως  θάθελα  το  θράσσος  σου  εκ  φυσικού  να  τόχα…