Νότιες Πλεύσεις ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Χίλια περάσανε θαρρώ σκαριά φευγάτα ...
μπροστά στα μάτια μου ... τραβώντας για του νότου ...
τις λάγνες θάλασσες ... το τσούρμο του ασώτου ...
ακαταμάχητης κραιπάλης τα μαντάτα ...

Φλάμπουρα κόκκινα ... με δράκοντες κεντίδια ...
ανατολής και εσπερίας διοπτεύσεις ...
του αχαλίνωτου φευγιού ... οι νότιες πλεύσεις ...
εκεί που πάντοτε ο νους κάνει ταξίδια ...

Μα πως να αρχίσω ... τα καθέκαστα να πω ...
όλα εκείνα που τα μέσα μου βαραίνουν ...   
οι αναμνήσεις μου τις λέξεις να πληθαίνουν ...
καθώς τις σκέψεις μου να πλάσω προσπαθώ ... 

Στον Παρανά έχω φυτέψει ένα δάκρυ
στις μαύρες όχθες του μια νύχτα με φεγγάρι ...
βότσαλο έγινε ... η ρύμη τόχει πάρει ...
ώσπου να βρει μια ακρογιαλιά στης γης την άκρη ...

Στην Παρανάγκουα χάρισα την καρδιά μου
σε κάποια μάγισσα ... χωρίς να το σκεφτώ ...
κι αυτή την κράτησε ... να φτιάξει φυλακτό ...
φίλτρο πικρό ... απ` της ψυχής τα μυστικά μου.

Στην Καρταχένα μια νεράιδα της βροχής
σε πέπλο άλικο με τύλιξε μιά νύχτα ...  
μου `πε ... τα λάθη σου στον Αμαζόνιο ρίχτα ... 
τ` όνειρο βάφτισε στους ήχους της σιωπής ...

Στην Παραγκίλια ... ικεσίας ιαχή ...
μάνα οδύρεται για τ` ορφανό παιδί της ...
απομεσήμερο νομίζω ήταν Τρίτης ...
που μου είπες ... θέλω να πεθάνω Κυριακή ...

Γέννημα νύμφης του νερού ... κόρη του χρόνου ...
σε κάποιο δάσος τροπικό κρυμμένη ζούσες ... 
κι από την θάλασσα να έρθει καρτερούσες ...
κείνος που θα `σχιζε τις ζωγραφιές του πόνου. 

Υγρή η κάμαρα ... το στρώμα άπλυτο ...
τόση που ήταν η λαχτάρα του κορμιού σου ...
δύναμη σού `δινε το κλάμα του μωρού σου ...
ξέπνοη προτού σωριαστείς ... σώμα παράλυτο ...

Ένα λυχνάρι που φωτίζει λιγοστά  ...
δυο σκιές ... που στο ταβάνι αλλάζουν σχήμα...
σαν τραβερσάδες που βουτάν στο μπλάβο κύμα ...
καθώς την ρότα μας ακολουθούν πιστά ...

Στα σκοτεινά παλέψανε σαν δύο θεριά ...  
η άγρια λέαινα και ο ιαγουάρος ... 
μπορεί το πάθος μου ... να γέννησε το θάρρος ...
κομμάτια γίναμε ... θρύψαλα και γυαλιά ...

Σάρκες γδαρθήκανε ... νύχια λεπίδια ...
χείλη που μάτωσαν στου πόθου τα φιλιά ...
μου παραδόθηκες βουβά ... χωρίς μιλιά ...   
κυλούν στις φλέβες μας ... αίματα ίδια ...

Μέσα μου στοίχειωσες ... μαζί μου σε έχω,
κάθε πανσέληνο να παίρνεις εξουσία ...
στοιχειό να γίνεσαι ... του είναι μου ουσία ... 
στη θύμησή σου να ριγώ ... σαν ανατρέχω.

Ναύτης πνιγμένος ... στις ακτές του Μεξικό ...
όπου κοιτάζω ... μια μορφή με καταδιώκει ...
μία φωνή που την ρωτάω ... μου λέει όχι ...
δεν ήρθε η ώρα ... να σας πω το μυστικό.


= = =


Όταν  ζεις  με  φαντάσματα ...
πάντοτε  ψάχνεις  για  εκείνη  την  αλήθεια  που  θα  σε  λυτρώσει  ...

Αλήθεια  πόσα  καλοκαίρια  πέρασαν  ...  θυμάσαι άραγε ;

Θάλασσα νότιας Κίνας … Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013 <> 09:30 (01:30Ζ)

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Είναι φορές που βρίσκεις τη μοίρα σου να σε περιμένει,

εκεί που κρύφτηκες για να την αποφύγεις ...

Να είστε και να περνάτε καλά!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!

Χειμαρρος ο λογος σου!!!