Οι κιτρινισμένες εφημερίδες που ‘χαν σκοπό

να κατακάτσουν στα συννεφιασμένα συρτάρια ,

δίπλωσαν ξαφνικά και πήραν σχήμα άλλο για να ακολουθήσουν

τα παιδικά χαμόγελα που με ανέστησαν .

Δε θα με πίστευε ο βοριάς όταν θα του ‘λεγα

να ανεβάσει στον ώμο του μια σαΐτα με φυλαγμένο

μυστικά στα φτερά της κάποιο πρωτοσέλιδο χθεσινό .

Εκείνος λησμονούσε ουρανούς που είχαν γεύση άλλη .

Κι ήξερε πως με τόσες ακάθαρτες ανάσες

δε θα μπορούσε να πετάξει μακριά ένα… Συνέχεια

Οι τελευταίοι φίλοι αποκοιμήθηκαν νωρίς

στο γδαρμένο πάτωμα του ξενώνα .

Δεν ήξερα πως θα τους συναντούσα εκεί ,

να ξεμακραίνουν απ’ τον ύπνο μου λαθραία .

Κάτω από το χαλί είχα αφήσει τα ξύλινα κλειδιά

που ανοίγουν ετούτη την πόρτα .

Εκείνοι κατάκοποι καθώς ήταν δε σκέφτηκαν

να ακολουθήσουν το φως που δραπέτευε από τη χαραμάδα .

Και να που βρέθηκαν στο μέρος που φιλοξενούσα

τις περαστικές σκιές μου .

Έκλεινα τα αυτιά μου για να μην ακούω… Συνέχεια

Το Σάββατο δραπέτευαν από την πόρτα του ψυγείου

σκουριασμένα πουκάμισα .

Μας έπαιρναν αγκαλιά και χωρούσαν μέσα τους

εκείνες τις ζωές που ‘χαν κρεμάσει οι μανάδες μας

στον τοίχο για να τις καμαρώνουν .

Μας έσφιγγαν πολύ

ίσα να μην αναπνέουμε , ίσα να χαμογελάμε

στη νύχτα που περίμενε απ’ έξω να μας οδηγήσει

σε μια φωταγωγημένη Εδέμ των πολλών λυτρωμένων .

Διάσπαρτες μουσικές μας σκουντούσαν επίμονα στην πλάτη

για να τις προσέξουμε… Συνέχεια

Την είδα μου είπες , την Άνοιξη μας .

Ήταν εκεί , στη στάση του λεωφορείου σαν την ποδοπατούσε

το πλήθος με τα σκισμένα παπούτσια και το ομόηχο βουητό

της διπλανής σιωπής .

Τη γνώρισα μου είπες , αμέσως .

Κι ας πέρασαν από πάνω της οι αχνές γραμμές

κάθε ματωμένης παλάμης .

Στα μαλλιά της είχε πλέξει στεφάνι τα λουλούδια

που ‘χα αφήσει απότιστα στο βάζο .

Στα χέρια της κρατούσε το ξεραμένο κερί ,

το σχεδόν λαβωμένο από τη λειτουργία της Ανάστασης… Συνέχεια