Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΤΟ ΠΑΛΤΟ

Φόρεσα βιαστικά το παλτό του πιο διάφανου κύρους μου
για να διασχίσω συζητήσεις αδιέξοδες
και εφηβικούς εφιάλτες .
Παρατηρούσα στους δρόμους γκρίζους περαστικούς
καθώς κρατούσαν ταυτότητες προς ένδειξη
απύθμενης φιλίας , μοιράζοντας σκόρπιες καλημέρες .
Πλησίασα με σκοπό να αποκτήσω
ένα γυάλινο ενδιαφέρον .
Σκοτείνιασα .
Ύψωσα την ομπρέλα μου προς τα αστέρια
μήπως και προστατευθώ από τις παγωμένες στάλες
που μύριζαν καυσαέριο .
Δε νομίζω πως θα γλιτώσω σήμερα .
Το απορριματοφόρο φρέναρε απότομα μόλις με είδε .
Δίχως να το πολυσκεφτώ ,
του φόρτωσα τα λόγια μιας αξιέπαινης πορείας .
Ανακουφίστηκα .
Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη
και είδα να με πλησιάζουν μανιασμένα ορδές από τύψεις
για τα κομμάτια του αύριο που μόλις είχα καταστρέψει .
Τρόμαξα.
Το ξέρω πως δε θα γλιτώσω σήμερα .
Άρχισα να τρέχω , όπως πάντα προς τη λάθος μεριά της γης
και έφτασα ως το χείλος των πιο μπερδεμένων μου ονείρων .
Ήμουν μόνος πια .
Τώρα μπορούσα ελεύθερος να επιστρέψω
στην πολύβουη αλήθεια μου .
Γέλασα .
Ούτως ή άλλως δε θα γλίτωνα ποτέ .
Καθώς νύχτωνε τριγύρω ,
δε μπορούσα πια να αναγνωρίσω κουρασμένες χειραψίες ,
μονάχα τα μάτια μπορούσα να ψηλαφίσω .
Χάρηκα .
Ήμουν μόνος και ελύθερος πια .
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής
συνάντησα έναν από τους επαίτες των ευκαιριών του χώματος .
Σίγουρος πια , του χάρισα εκείνο το παλτό
του διάφανου κύρους μου .
Κρύωσα .

Προβολές: 17

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη