Η γυναίκα με τα μαύρα,

Νέμεσις των ζωντανών νεκρών.

Αφαιρεί ζωές και νιάτα

μιλώντας στο μυαλό παιδιών.

Η γυναίκα με τα μαύρα,

φόβος ζωντανός πολλών.

Στέκει παράμερα στη νύχτα,

παίρνει τις ζωές παιδιών.

Κάποιος σκέφτηκε να ενώσει,

μάνα και το χαμένο της  παιδί.

Μόνο που ξέχασε να δώσει,

πίσω και στους δυο ζωή.

Γεννήθηκα κάτω από ένα τυχερό αστέρι

στο χάραμα μιας αστρικής προβολής.

Δίπλα στο φαράγγι του μεσονυκτίου

και πιο κοντά στ' όνειρο της χαραυγής.

Γεννήθηκα από τις σκέψεις του παιδιού

που αρνείται να προσέξει το σχολικό βιβλίο.

Αντί αυτού κοιτά το ερπετό στ’ απέναντι τοιχίο

πίσω από τον κανόνα ενός δασκάλου μωρού.

Το ψωμί και το αλάτι σου έχω φάει.

Το νερό και το κρασί σου έχω πιεί.

Μες τους θανάτους που πέθανες ήμουν πλάι.

Και στις ζωές που έζησες ήμουν πάλι ‘κεί.

Τίποτα εκεί που να μην το μοιράστηκα.

Αγρυπνίες, μόχθο και μέρες καλές.

Ούτε χαρά ή μια θλίψη  που να μην δεν γνώρισα.

Στοργικές καρδιές διασχίζουν τις θάλασσες.

Έγραψα της ζωής μας  την αφήγηση.

Για να στεγάσω το κέφι των ανθρώπων.

Αστεία…

Πώς είναι δυνατόν τον άνεμο

σ’ ένα κουτί να κλείσεις;

Θα σταματήσει να φυσά,

να ρέπει συνειδήσεις.



Πώς είναι δυνατόν του ποταμού

να φράξεις την αιτία;

Θα σταματήσει να κυλά

σε ξέφρενη πορεία.



Ακόμα κι αν φράξεις το ποτάμι

ξέχειλο θα βρει πάλι

τόπο κατάλληλο, ευαγή να εκβάλλει.



Ακόμα κι αν κλείσεις τον αέρα

τίποτα δεν θα’ χεις πια εμπρός σου

παρά την ανάμνηση του δρόσου.



Οι δυο ελεύθεροι αποστέργουν κάθε…

Δίχως προκάλυψη αποκαλύπτεται η πραγματική φύση του υποκειμένου.

Η φύση που σε νόμο κανένα υπακούει, σε καμία νόρμα.

Φορά το μαγικό δαχτυλίδι του Γύγη και δεν φοβάται, είναι αόρατη.

Απροκάλυπτα αποκαλύπτει το ποιόν της δεχόμενη κανένα πράγμα ως δίκαιο.

Καμία συνέπεια άλλης συμπεριφοράς δεν υφίσταται όταν είσαι αόρατος.

Απροκάλυπτα αποκαλύπτεται το νεικός, η φωτιά που ζώνει και διέπει την ζωή του ανθρωπάκου.

Χωρίς το δαχτυλίδι, όμως, το απάνθρωπο…

Τι τ’ αντίθετα κραυγάζουν;

Ποια αρχή ενοποιητική ταυτοποιεί όσα φαντάζουν τόσο απόμακρα;

Ο λόγος συνενώνει τ’ άκρα.

Ένα υπερμέγεθες σώμα που στηρίζει τη φιλοσοφία των αντιθέτων.

Ποιο σώμα παγερό δεν θερμαίνει το χουχούλισμα της ανάσας;

Ποια θερμή ψυχή δεν ψύχεται μπροστά στην αδικία;

Σκέψου τα χείλη τα ξερά που τα νοτίζει ένα υγρό φιλί.

Τη μέρα διαδέχεται η νύχτα και το θέρος ο χειμώνας.

Ο πόλεμος εγγυάται την ειρήνη κι η πείνα…

Καταμεσής τ'ονείρου ξύπνησε δανδής κι απόψε.

Φορώντας ενώτια απ' τ'ανάκτορο της Ζάκρου,

γιορντάνια απ' τις Μυκήνες.

Λάπις κ'υαλόμαζα μαζί με μια φωνή ταξιδεύτρια

χρόνων χίλιων και μύριων εποχών.

Όλα αντήχησαν ως το σταχτί νησί,

έως τον λόφο του επόπτη γαιοκτήμονα.

"Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας".

Πίσω από το πελεκημένο μειδίαμα ανθεί ο φόβος της ανείπωτης μοναξιάς.

Μέσα στο φόβο της κάλπικης ευγένειας ανατέλλει η…

Ακούω τις οιμωγές μιας μοναξιάς και είμαι βέβαιος ότι δεν είμαι μόνος.

Ακούω το γέλιο μιας συντροφιάς και είμαι βέβαιος ότι είμαι μόνος.

Ποιο κλάμα και γέλιο;

Ποια λύπη και χαρά;

Ποιο χαμόγελο και δάκρυ;

Όλα μαζί τ'άκρα και εν τω μεταξύ  οι ακρότητες της απάθειας.

Καλύτερα να αποσοβηθούν τ'άκρα της αλαζονείας παρά οι ακρότητες.

Πρέπει να ταπεινώνεσαι καθημερινά και να πολεμάς την αδιέξοδη περηφάνια ενός επηρμένου Εγώ!

Αλλά η έπαρση…

Ανύψωσε τον άνθρωπο στη στέγη του κόσμου,

ψηλά στις πάλλευκες κορφές των Ιμαλάιων

και στην αιχμή του Ολύμπου.

Εκεί εδράζονται οι θώκοι των αθανάτων,

εκεί επέλεξε να εδράζονται η ανθρώπινη βολή.

Εξύψωσε τον άνθρωπο ομοειδή των αθανάτων και ομοτράπεζο συνδαιτυμόνα τους.

Έτσι ορίζει η συμπαντική ενότητα, αυτό ζητά η λογική.

Ένα τραγούδι ο κόσμος σαν το τραγούδι του εαυτού μου!

Ένα στίχος ο θεός απ'το ανθρώπινο τραγούδι.

Ξύπνα παιδί του αιθέρα

νιώσε την κάθε στιγμή.

Ζήσε στερνά κάθε μέρα

μέχρι να φύγεις σ'άλλο κορμί.

Ξύπνα παιδί του αέρα

είσαι ξανά ζωντανός.

Σήκω και ζήσε 'δω πέρα

σε τούτο τον κόσμο τρελός.

Χρειάστηκε ποτέ ν'ακούσεις τον ψίθυρο της πεταλούδας;

Χρειάστηκε ποτέ να δεις πίσω απ'τα φτερά της;

Ρώτησες να μάθεις τ'αρίφνητα μυστικά της;

Τρεις μέρες ζωή και τρεις μέρες αργός θάνατος.

Ο ανατέλλων θάνατος πίσω από το λόφο με τις πεταλούδες.

Και αυτές βρήκαν το λόφο του θανάτου να βιγλίσουν τη ζωή.

Χρειάστηκε ποτέ να υμνήσεις τη μέρα του θανάτου αντάμα με τις πεταλούδες;

Είναι η ημέρα μιας καινούργιας αρχής, μιας νέας…

Εξυμνώ τα δώρα που δωρίζει απλόχερα η όλβια αγάπη.

Εξυμνώ τη δαψίλεια συναισθημάτων που συνεπάγεται ο έρωτας.

Το μυαλό σκιώδες, κολλημένο στη παραζάλη που αναχαιτίζει την αγχίνοια.

Σαν ένα κανάλι η φλέβα μεταφέρει το αίμα των αθανάτων που γίνεται πύον για τις σύγχρονες ανάγκες!

Σαν ένα κανάλι μεταφέρει ο νους την γνώση του αγνωστικισμού.

Μεσάνυχτα και τίποτα περισσότερο από μια νύχτα.

Μεσάνυχτα και τίποτα λιγότερο από μια νύχτα.

"Από που…

Γεννήθηκε πισθάγκωνα δεμένος με χαλκάδες και καπίστρι της σκλαβιάς.

Με ζωή όμοια με τη λειτουργία ενός συσσωρευτή.

Ρωτά συχνά να μάθει την αλήθεια, ρωτά συχνά τί είναι αλήθεια.

Μέχρι ποιο σημείο φενακίζει η ευλογημένη άγνοια;

Και τι συμβαίνει μ' εκείνους που καταλαβαίνουν;

Ο Αρχιτέκτονας, ο δημιουργός του κόσμου απαντά:" Είσαι απλά μια ενδεχόμενη συστημική ανωμαλία".

Τώρα ξέρει τι θα εκλείψει από την νέα έκδοση του μαζανθρώπου.

Τώρα ξέρει ότι…

Πανώριο τραγούδι συνθέτει η καλαμένια φλογέρα.

Σαν "ήδυσμα" μελώνει την κακοηχία της ζωής.

Η λαγγεμένη ματιά ζητεί ικανοποίηση, ζητά να της κάνουν τον έρωτα.

Στάσου οδοιπόρε!

Κοίτα στα μάτια ό,τι εμπρός σου κοντοστέκεται έτοιμο να υπαγορεύσει καινές επιταγές.

Απεκδύσου το μανδύα που επιβάλλει μετάλλαξη

Μείνε γυμνός αντίκρυ στο κάτοπτρο.

Η θέα του ειδώλου τ' αληθή λέγει.

Σαν άλλος ενιαύσιος δαίμονας πυγολαμπίδα του κύκλου της ζωής.

Αφανίζεσαι, αναγεννιέσαι μέχρι το πλήρωμα του χρόνου, μέχρι όποτε θες!

Σαν άλλος κορδωτός Φοίνικας ξεπροβάλλεις πάλι απ' τις στάχτες του καιρού, δυνατός,έτοιμος και με όρεξη για χορό.

Ακόλουθοι της Διονυσιακής ηθικής με μάτια γεμάτα οξυδέρκεια και σμιλεμένο χαμόγελο.

Με καρδιά και ψυχή ξέχειλα απ' αγάπη.

Με μυαλό να βολοδέρνει στα μήκη και πλάτη της ανθρώπινης  ύπαρξης.

Δυσειδή μορφή ανέδειξαν οι πραγματικοί και λογοτεχνικοί χρωματισμοί.

Το θάμβος του αρχαίου κάλους έσβησε για πάντα.

Μόνο τ' όνομα συζεύει τις δύο εποχές.

Μόνο τ' όνομα συγκρατεί την ανεπιστρεπτί απομάκρυνση των δύο αντιθέτων.

Ποιoς απάδων διακρίνει ομοιότητα;

Ποιoς αδαής μιλά για προγόνους προδομένους;

Πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ απολεσθέντος και υπαρκτού!

Δυοίν θάτερον.

Ο κρότος τίναξε το μειράκιον στον αέρα!

Τ' όνειρο διεκόπη άλλη μια φορά.

Ένας κρότος σαν κι αυτούς που το θορυβούν απ' τα γεννοφάσκια του.

Σαν κι αυτούς που θα το θορυβούν για πάντα.

Είναι ο κρότος της γονικής ανατροφής.

Δίνετε ζωή και υφαρπάζετε ανεμελιά!

Δίνετε πνοή και αφαιρείτε αέρα.

Κι εγώ νηπενθής κοιτώ, μηρυκάζω τον πόνο.

Δεν σταματά η μαχλοσύνη, δεν τελειώνει η ξεδιαντροπιά.

Έτσι συνεχίζεται από γενιά σε γενιά.

Άνοιξε τις φτερούγες και πέτα στην έρημη χώρα.

Στη χώρα που κατοικεί το αμάλγαμα της ανομίας.

Εκεί που η ενθυλάκωση συνιστά την ύψιστη αξία του δημοσίου βίου.

Πόσα, πράγματι, λάθη συνθέτουν το παρελθόν.

Και πόσα προδίκαζαν την επέλευση του μέλλοντος.

Χτίστηκε η ελπίδα της δίκαιης πολιτείας πάνω στην πλάνη του οραματισμού.

Στραγγίζει στο σήμερα ο άνθρωπος το απόθεμα αγάπης.

Γεμίζει με θανατηφόρο μίσος την καρδιά.

Ζητά την αποκατάσταση…

Γινήκαν τόσα που ντρέπομαι γι' αυτά.

Πολλά χαθήκαν απαρνήθηκαν το μνημονικό.

Μερικά κίνησαν για μέρη μακρινά.

Κι αυτά που πίσω 'μείναν μνέσκουν όλα εδώ.

Το καλό είν' το κακό και το σωστό είναι το λάθος.

Το μαύρο δείχνει πιο λευκό σαν το κοιτάς με πάθος.

Το πίσω πάει εμπρός, όλα μοιρασμένα, όλα αντίθετα.

Λόγια συγκεχυμένα, μαραμένα ονόματα κ' επίθετα.

Η πόρτα κλείνει ξοπίσω αφήνοντας προβλήματα άλυτα, δισεπίλυτα.

Αφήνει πίσω το παρελθόν να πληγώνει όσους σ' αυτό ανήκουν.

Όσοι ζουν με την ανάμνηση και τη στυφή της γεύση.

Εκείνοι που ξεροκαταπίνουν όταν θυμούνται πρόσκαιρα.

Άφησε έξω όσους ζουν με το κουφάρι τους να κυριαρχεί στα όνειρά τους.

Όσοι εξοβελίζουν μια σκέψη παρανοική!

Μα δεν ακούσατε πως η παράνοια αντιστέκεται στην κοινή επίνοια;

Δεν σας είπαν ότι τα φρένα σταματούν τον ίλιγγο…