Απόψε ας χορέψουμε
Τρελό χορό με κέφι
Και τα βιολιά ας παίξουνε
Στ'ονείρου μας τη μέθη
Απόψε ας γλεντήσουμε
Μέσ’απο την ψυχή μας
Και πίσω ας αφήσουμε
Τη σκάρτη τη ζωή μας
Όλα τ’αστέρια τ’ουρανού
Απόψε θα ανάψω
Και το φεγγάρι μου στο νου
Κόκκινο θα το βάψω
Κόκκινο πού’ναι της φωτιάς
Χρώμα γεμάτο αίμα
Να ζωντανέψει της ματιάς
Ξανά γλυκά το βλέμμα
Απόψε ας το κάψουμε
Φέρτε μπαγλαμαδάκια
Και… Συνέχεια
΄Εφυγα νύχτα κι εσύ θυμάμαι δεν είπες λέξη,
πολύ θα τό' θελα, έστω δυο βήματα, να είχες τρέξει.
Νύχτα ασέληνη, πάνω μου στήνανε χορό τ' αστέρια,
μα εγώ θρηνούσα, για τα χαμένα μας τα καλοκαίρια.
Φεύγω σου είπα κι εσύ δε γύρισες καν να κοιτάξεις.
Στιγμή δε σκέφτηκες έστω ένα κάτι, να μου φωνάξεις.
Κι εγώ ναι έφυγα, γιατί σ' αγάπησα και σ' αγαπούσα,
μα να είμαι πάντα στο περιθώριο δεν το μπορούσα!
Το ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να μ’ αγαπήσεις,
το ξέρω πως δε πρόκειται για μένα να δακρύσεις.
Η ύπαρξη μου είναι αμελητέα για εσένα,
το ξέρω πως ποτέ δε θα ρωτήσεις πια για μένα.
Αγάπη σιωπηλή θα έχω στη ψυχή
αγάπη στη καρδιά βαθιά κρυμμένη.
Αγάπη δίχως λόγια, αγάπη δίχως χάδια
αγάπη που τα κάνει όλα ρημάδια.
Το ξέρω πως δε πρόκειται ποτέ να σ’ αποκτήσω,
το ξέρω πως μονάχος από δω και μπρος θα ζήσω.
Το ξέρω πως ποτέ δε θα με βάλεις… Συνέχεια
Όταν που ήμουνα παιδί
Μέσα στους δικούς τους όρους
συμβιβάστηκα
μού λεγαν να μη ρωτώ
πάντοτε γω να εκτελώ
συμβιβάστηκα
άρχισα να μεγαλώνω
κάπως να τα μπουρδουκλώνω
συμβιβάστηκα
είπα μ’ αγάπες να μπλεχτώ
τους έρωτες για να δεχτώ
συμβιβάστηκα
είδα τα λάθει της ζωής
αν και δεν ήμουνα παιδί
συμβιβάστηκα
παντρεύτηκα και με παιδιά
σε κάθε ίσια και στραβά
συμβιβάστηκα
τώρα δεν θα συμβιβαστώ
θα κάνω ότι θέλω… Συνέχεια
Tι μυστικά κρύβουν
τα πράσινα μάτια σου,
που μου χαμογελούν
σε έναν απέραντο χείμαρρο,
απο κρυφό συναισθηματισμό..
Το ξέρω ότι η σχέση μας,
θα κρατήσει για ένα
λιγοστό στιγμιότυπο,
μέσα στο αδιάστατο
γαλαξιακό μας ταξίδι,
καθώς το εισιτήριο θα
σφραγίζεται με επιστροφή.
Προστέθηκε από τον/την santana στις 5 Δεκέμβριος 2008 στις 13:37 —
7 σχόλια
Ήσουν χειμώνας που δεν είδα ούτε μια μέρα αλκυονίδα, ένας χειμώνας μ' αγριάδα που δεν τον ζέστανε λιακάδα.
Μια θάλασσα ανταριασμένη κι εγώ βαρκούλα να τη δέρνει, μέσα στου πέλαγου τη μέση χωρίς λιμάνι για να δέσει.
'Ενα βουνό 'σουν χιονισμένο ξυπόλητη να τ' ανεβαίνω, άλλοτε έρημος Σαχάρα, της μοίρας μου βαριά κατάρα. ----- Ήσουν και άλλα και αυτά, αν θες στα δίνω και γραφτά. Κάνε την αυτοκριτική και θα…
Σιωπή μη μιλάτε,
η ελλάδα ξυπνάει
Φέρτε τσιγάρα,
καφέ να στανιάρει
Μπροστά τους οι χάρτες
Σαν νάνε καράβι
ΣαΪνια οι νάυτες,
οι πολιτικοί της
ο καπετάνιος,
στα ίδια τα μήκη
Στην γέφυρα πάνω,
την θάλασσα βλέπει
Και όλοι στον ύπνο,
κανείς δεν σαλεύει
Κανείς δεν γνωρίζει,
ποια ρότα θα πάρει
ένας τον άλλον,
στην τζέπη κοιτάζει
Οι άλλοι ρωτάνε,
τι λεν τα ταρώ τους
Μη τύχη και… Συνέχεια
Έζησα τα πάθη σαν μια φωτιά, τα ‘δα ύστερα να μαραίνονται και να σβήνουν,
Και μ’ όλο που ξέφευγα από ένα κίνδυνο, έκλαψα γι’ αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.
Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά, μετά τ’ απαρνήθηκα και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα, ένιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους φτωχούς.
Είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια, θέλησα να σκοτωθώ από δειλία ή ματαιοδοξία,… Συνέχεια
Κιάν όλοι μας ξέχασαν αυτά τα χριστούγεννα,
ήμασταν μαζί, κρατούσα το χέρι σου
και το φιλούσα ,καθώς θαμπά έξω στο χιόνι,
έβλεπα την φιγούρα σου μέσα στο φως..
δεν υπήρχε κανείς εκεί τριγύρω, όλα ήταν βυθισμένα
στην σιωπή, εσύ και εγώ να ακούμε τους ήχους
από το τρένο, που περνούσε δίπλα από το σπίτι..
κι έτσι απομείναμε παγωμένοι και ακίνητοι,
σ’ ένα άδειο τοπίο, να περιμένουμε τον έρωτα
να τα σκεπάσει όλα, σε ανύποπτο χρόνο.
Προστέθηκε από τον/την santana στις 4 Δεκέμβριος 2008 στις 9:32 —
4 σχόλια