Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Όλες οι καταχωρίσεις ιστολογίου (11,539)

ΞΕΝΩΝΑΣ

Οι τελευταίοι φίλοι αποκοιμήθηκαν νωρίς

στο γδαρμένο πάτωμα του ξενώνα .

Δεν ήξερα πως θα τους συναντούσα εκεί ,

να ξεμακραίνουν απ’ τον ύπνο μου λαθραία .

Κάτω από το χαλί είχα αφήσει τα ξύλινα κλειδιά

που ανοίγουν ετούτη την πόρτα .

Εκείνοι κατάκοποι καθώς ήταν δε σκέφτηκαν

να ακολουθήσουν το φως που δραπέτευε από τη χαραμάδα .

Και να που βρέθηκαν στο μέρος που φιλοξενούσα

τις περαστικές σκιές μου .

Έκλεινα τα αυτιά μου για να μην ακούω… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Μιχάλης13 στις 8 Σεπτέμβριος 2009 στις 18:14 — 4 σχόλια

DARK DELIGHT

Σε στιγμή σκοτεινή τρέλανέ με,με φιλιά,ηδονές και μαχαίρια,αγάπη τυφλή,μαδημένη,στον ιστό σαν γυμνή πεταλούδα.... Αυτόχειρες πρίγκηπες που καήκαν,σε κολάζ παιδικών δωματίων,η θλίψη της κούκλας κι ο πονος,μυρωδιά φλογερής αμαρτίας...

Σε στιγμή σκοτεινή φούντωσέ με,ο οργασμός της ψυχής και το κλάμα,ενα φλέρτ που γεννήθηκε νύχτα,την αυγή ένα αντίο για πάντα...

Το πιστόλι βαριά ανασαίνει,η φρίκη,ο σπασμός κι οδύνη,κουβεντούλα σκιών και… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ekptwtos στις 8 Σεπτέμβριος 2009 στις 17:12 — 8 σχόλια

Αν έλειπες κι εσύ.....

Συννεφιασμένο πρωινό.

Οι πρώτες σταγόνες βροχής

Σκάσανε μύτη.

Ένα αλλιώτικο

Υγρό αεράκι

Φυσάει προς τα δω.

Το ανασαίνω όσο γίνεται.

Βουτώντας μέσα

Στην πικρή καφέ θάλασσα

Που έχω στο φλιτζάνι μου

Σκέφτομαι τι θέλω

Τι κάνω εδώ.

Σκέφτομαι ακόμα

Τι σόι πράγμα

Θα ήταν ο κόσμος μου

Αν έλειπες κι εσύ.

Ο ήλιος… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την NaTaSsA στις 8 Σεπτέμβριος 2009 στις 13:13 — 10 σχόλια

ΒΡΕΧΕΙ

Βρεχει ο θεος με το θεο

τα τζαμια εχουν θαμπωσει

εχουν ανοιξει οι ουρανοι

κι ο νους εχει θολωσει

----------------------------

Ρ

---------------------------

Κι εγω μεσ τη τζαμοπορτα

τα τζαμια ζωγραφιζω

αφηρημενα κι ασκοπα

και στο κενο κυταζω

μετρω τις σταλες της βροχης

και τα λεπτα που φαυγουν

και λογια ασυναρτητα

χωρις φωνη φωναζω

------------------------------

Βρεχει ο θεος με το θεο

σταματημο δεν… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Γιωργος Χαχης (πειραιωτης) στις 8 Σεπτέμβριος 2009 στις 10:24 — 3 σχόλια

Το πρώτο φιλί

Εγώ το πρώτο μου φιλί
για σένα τό 'χω κρύψει
σε μέρος που δεν πρόκειται
κανείς ν' ανακαλύψει.

Σε άγιο τόπο κι ιερό
σου τό 'χω φυλαγμένο
σ' εικόνισμα που γιόρταζε
γαρύφαλλο ταμένο.

Εγώ το πρώτο μου φιλί
σε σένα όταν το δώσω
ξέρω πως θ' αναρωτηθώ
γιατί ν' αργήσεις τόσο.

Προστέθηκε από τον/την Κατερίνα στις 8 Σεπτέμβριος 2009 στις 0:14 — 12 σχόλια

ΓΑΛΑΖΟΑΙΜΑΤΗ θρυλος της μαστουρας

Γαλαζοαιματη σε λεγαν μεσ, τα στεκια τα παλια

γιατι επινες ταυτοχρονα ολα τα ναρκωτικα

Ηρωας μεσ, τους πρεζακες τους Θρυλους της μαστουρας

την ειχες δει,

καθε πρωι κατεβαζες αγνο χυμο απο LSD

Χαμπαρι ομως δεν επαιρνε η μορτικια σου φατσα

αλλες στα υπογεια της ομορφιας και συ για τη ταρατσα

Ανισοροπη σε λεγανε μα εσυ ισιροπουσες

τον πονο αγνωστων πληγων το σωμα σαν γαμουσες

το συμπαν ολο χωρεσες μεσ, τον εγκεφαλο σου

και… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την agrafos στις 7 Σεπτέμβριος 2009 στις 20:50 — 9 σχόλια

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ.

Μωρό μου.....

Μ ακούς;....

Σε θέλω....

Μυστήριος εφιάλτης γεματος πρόσωπα χλωμα η απουσία σου....

Δεν αντέχω....

Χάρισε μου ξανα τους δαίμονες του κορμιού σου,τις νυχτερινες οπτασίες που χορευουν άρρυθμα πανω στα μάτια σου....λύτρωσε την ψυχη μου με της φωτιάς σου τον πόθο...

Η τρέλα και η αμαρτία...τα φιλιά πανω στις θηλες σου και μια νυχτα που έλιωνε σαν το κερί… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ekptwtos στις 7 Σεπτέμβριος 2009 στις 19:30 — 11 σχόλια

Νύχτα η κακομάνα μου

Μια νύχτα τα ουράνια

που χύναν μαύρα δάκρυα

και η δική μου γέννα.

Μια νύχτα που με όριζε

και που το προοιώνιζε

να πάω στα χαμένα.

Η νύχτα που με γέννησε,

στο μαύρο της με έντυσε,

να είμαι κατ' εικόνα.

Άνοιγε απ' τα σπάργανα

ο δρόμος για τα βάσανα

και το βαρύ χειμώνα

Παντού να είμ' αταίριαστη,

με τη ψυχή αγέλαστη,

ποτέ να μη…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 7 Σεπτέμβριος 2009 στις 16:00 — 17 σχόλια

Στ' άπλετο φως γεννήθηκα, απ' το σκοτάδι κλήθηκα..

Γεννήθηκα παιδί του Ήλιου

πάνω στο ζωδιακό,

ο Ήλιος θά ΄πρεπε για μένα

νά 'ναι αφροδισιακό..

Ποτέ όμως δεν συμπάθησα

το βασιλιά των όντων.

Να είμαι έτσι μόνο εγώ

στον οίκο των λεόντων ;

Σαν η βροχή τον άνεμο

ασφυκτικά αγκαλιάζει

σαν συννεφιάζει, χαίρεται

η καρδιά μου αγαλιάζει,

όταν η πλάση βουβαθεί

και η φύση σκυθρωπιάσει,

όταν η τρίμορφη Θεά

πάνω στη γη πλαγιάσει..

Με πήραν ψυχοπαίδι… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Στιχοπλάστης στις 7 Σεπτέμβριος 2009 στις 15:57 — 21 σχόλια

ΩΔΗ ΣΕ ''ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΙΣΧΥΡΟΥΣ!...''

Ω εσεις ''σπουδαίοι'' που κυβερνάτε,

είτε με θέση, είτε με χρήμα,

χοντρό καλάμι καβαλάτε,

κι εμείς σας παίζουμε τα πρίμα!

Πατάτε πάνω στην ανάγκη,

που έχει καθένας για να ζήσει,

πιστέψατε πως είστε ''κάποιοι''

μα...ποιός αδειάζει να σας φτύσει;...

΄Αφρωνες, κάφροι και Φαρισαίοι,

άξεστοι, άνανδροι και σαδιστές,

μπορεί οι φτωχοί να έχουν χρέη,

μα σεις χρωστάτε σε ψυχές!

Ω των ψυχών βασανιστές,

και της ανάγκης μας… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Νίκη-Αννα Π. στις 7 Σεπτέμβριος 2009 στις 10:30 — 17 σχόλια

PERIODIC PHENOMENON OF SCHIZOPHRENIA.

Εχω ενα κρυσταλλινο ποτηρι και με το κουταλακι ανακατευω ρυθμικα τον Χρονο ενω ο Γουιλι το κογιοτ κυνηγα μια στρουθοκαμηλο μικρη πισω απ το γυαλι της τηλεορασης....

Ωωωω!Ναι!

Βαλσαμωνω νυχτοπεταλουδες διπλα απ το χρυσο τζουκμπόξ,πίνοντας πρασινο αγγλικο λικέρ,σκετο,χωρις παγο...

Προτιμω μια μπερέτα για τα κυνηγια μου στις αγριες ζουγκλες του Ισημερινου κι ενίοτε το… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ekptwtos στις 6 Σεπτέμβριος 2009 στις 19:23 — 10 σχόλια

Το μυστικό

Πάνω σε ξερά φύλλα ,κομμάτια ψυχής
το μυστικό αποκοιμήθηκε.
Διψασμένο,μόνο.
Νερό γυρεύει στη λίμνη της αγάπης.
Φιλήδονο κρασί να μας μεθύσει.
Με μια γουλιά χορό να στήσουμε.
Ανάσες καυτές να σηκώσουν τα ξερά φύλλα.
Να χαϊδέψουν το μυστικό,να το ξυπνήσουν.
Ζάλη και ψευδαίσθηση να σμίξουν
κρυφά στο βάθος του μυαλού.
Κι εκεί να μείνουν.Αιώνιοι παίχτες
σ' αυτό το παιχνίδι.

Προστέθηκε από τον/την M alive s στις 6 Σεπτέμβριος 2009 στις 11:00 — 13 σχόλια

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΝΕΜΩΔΙΑ.

Ειμαι ενας ανθρωπος μονος του,πισω απο ενα παραθυρο ξεφτισμενο,ενας ανθρωπος που ονειρευεται....με ματια ανοιχτα.... Φτερωτοι οι ποθοι μου,σαν τα νυχτοπουλια,φευγουν και χανονται ψηλα στο Γαλαξια,στο μακρυ μονοπατι της νυχτας...

Η θλιψη απλωνεται γυρω μου σαν αραχνούφαντο,μαυρο πεπλο.....κυματιζοντας αιθερια μες τις σκιες.....

Η μοναξια,σαν προστυχη ερωμενη με κυκλωνει υποπτα κι απροκαλυπτα.....κι εγω αναστεναζω σιγανα μες στο… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ekptwtos στις 5 Σεπτέμβριος 2009 στις 21:39 — 9 σχόλια

Αγάπες σέρτικες

Εσύ δεν έχεις το θεό σου

έχεις στ'αλήθεια τρελαθεί

και χάνεσαι στο όνειρό σου

κι ας έχεις χιλιοπροδωθεί

Εσύ γυρεύεις το μπελά σου

στου έρωτα τις θάλασσες

στο κύμα χάνεις τα φτερά σου

από σειρήνες μάγισσες

Μες του καημού τα μονοπάτια

ψάχνεις ελπίδες ψεύτικες

και όλο γίνεσαι κομμάτια

από αγάπες σέρτικες

Εσύ δεν έχεις το θεό σου

έχεις στα λάθη σου χαθεί

σίγουρα πίσω απ'το εγώ σου

τρέχουν τα δάκρυα… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 5 Σεπτέμβριος 2009 στις 15:05 — 13 σχόλια

ΣΑΒΒΑΤΟ

Το Σάββατο δραπέτευαν από την πόρτα του ψυγείου

σκουριασμένα πουκάμισα .

Μας έπαιρναν αγκαλιά και χωρούσαν μέσα τους

εκείνες τις ζωές που ‘χαν κρεμάσει οι μανάδες μας

στον τοίχο για να τις καμαρώνουν .

Μας έσφιγγαν πολύ

ίσα να μην αναπνέουμε , ίσα να χαμογελάμε

στη νύχτα που περίμενε απ’ έξω να μας οδηγήσει

σε μια φωταγωγημένη Εδέμ των πολλών λυτρωμένων .

Διάσπαρτες μουσικές μας σκουντούσαν επίμονα στην πλάτη

για να τις προσέξουμε… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Μιχάλης13 στις 5 Σεπτέμβριος 2009 στις 11:52 — 8 σχόλια

η πυξίδα

Κάτι με πιάνει και σε θέλω σαν παιδί

κάτι με πιάνει ήσυχη να μην σ’ αφήνω

ένα φιλί σου και θα σπάσω σαν γυαλί

χίλια κομμάτια, για σένα εγώ θα γίνω

Μία πυξίδα έχεις μέσα στο μυαλό μου

μια πυξίδα και μου δείχνει όπου πας

μία πυξίδα, να της λέω τον καημό μου

μια πυξίδα και εσύ έγινες βοριάς

μια πυξίδα και εσύ έγινες βοριάς

Κάτι με πιάνει κι άλλη δεν μπορώ να δω

κάτι με πιάνει συνεχώς να σε ζητάω

πάλι απόψε έξω δεν μπορώ να… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΛΑΟΥΔΗΣ στις 4 Σεπτέμβριος 2009 στις 23:39 — 11 σχόλια

Ηγέτες και απατεώνες ( ε )

Ηγέτες και απατεώνες

απόντες είν’απ’τους αγώνες

μα είναι μέσα σ’όλα τ'άλλα

τα κόλπα τα πολύ μεγάλα

χρυσή τη θελουν την κουτάλα

Κι όλο μας σφίγγουν το ζωνάρι

κι όλο φορτώνουν το σαμάρι

είναι ασήκωτο το βάρος

του λιμανιού σβηστός ο φάρος

και που θα βρούμε λίγο θάρρος

Καμιά δεκαριά αλήτες

Της εξουσίας οι αγύρτες

τον πλανήτη θέλουν όλο

και του ουρανού το θόλο

Πολέμους κάνουν για ειρήνη

το χρήμα φέρνει την… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ermioni στις 4 Σεπτέμβριος 2009 στις 19:30 — 14 σχόλια

Ας ήμουν λίγο άσχημη

Νιάτα μου κι ομορφάδα μου

δίκοπο κοφτερό σπαθί

να νιώθω πάντα γύρω μου

τη ζήλεια αρρώστια φοβερή.

Ας ήμουν λίγο άσχημη

ψεγάδια ας είχα κανα-δυό

κι ας μη με λέγαν "πέρδικα"

τα γεροντάκια στο χωριό...

Φτάνει που θα μ' αγάπαγαν

οι φίλες μου οι παιδικές

που θα 'μουν ασχημότερη

που θα 'μουν τέρας του Λοχ-Νες.

Aχ να 'μουν Θεέ μου άσχημη,

θα μ' αγαπούσαν μια σταλιά.

Δεν θα τους ήταν βάσανο

η διαμαντένια… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Πανωραία Ραζή στις 4 Σεπτέμβριος 2009 στις 18:30 — 14 σχόλια

Ό,τι δεν πρόφτασα να πω

otidenproftasanapwmasterkaterina.mp3 (μ' ένα κλικ ακούγετε μελοποιημένο)

Έδεσε η ελιά καρπό

ξεράθηκαν τα στάχια

ό,τι δεν πρόφτασα να πω

τσακίστηκε στα βράχια.

Μελτέμια σηκωθήκανε

του φεγγαριού τη φέξη

ναι , οι αρνήσεις γίνανε

κι όμως δεν είπα λέξη.

Άρωμα σκόρπισ΄ η ροδιά

αγρίεψε το κύμα

κι εσύ δεν πήρες…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Κατερίνα στις 4 Σεπτέμβριος 2009 στις 0:30 — 10 σχόλια

Ήρθες....

Ήρθες και η αλυσίδα

της σκλαβιάς έχει λυθεί

σαν να βρήκα την πατρίδα

που 'χα χρόνια στερηθεί.

Φλόγα του επαναστάτη,

λιονταριού περπατησιά,

ένας φάρος στο Αιγαίο

που φωτίζει τα νησιά.

Έλιωσες τους παγετώνες

της καρδιάς έαρ γλυκύ,

των αγγέλων λεγεώνες

πια μου παίζουν μουσική

---------

Tων Αγγέλων κι εσύ ένας

θεϊκής καταγωγής

ένιωσα…