Η Αγαπη μου, μπλεγμενη

στις ριζες ενος δεντρου

ενος δεντρου!

οχι του δεντρου

Απροσδιοριστο΄

εχει πολλα φυλλα

άλλα κοκκινα

άλλα κιτρινα

άλλα ζωντανα

άλλα ξερα και μαυρα

ολα..διαφορετικα

δεν μοιαζουν

τα βλεπει ο ηλιος

η βροχη, το χιονι

πεφτουν,χανονται

μα ολα αλλαζουν

παρασυρονται με τον αερα

βρεχονται...

πεθαινουν απο την…

ΤΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΑ

Στο νου τα ξεκαθάρισα,

Στην αγάπη ρεστάρισα,

Όσο και να λαχτάρισα,

Τα ήπια και σαλπάρισα.

Αφού μόνο εγώ έφταιξα,

Έτσι όπως τα έμπλεξα,

Μαζί σου ας μην έπαιξα,

Το φινάλε δεν επέλεξα.

Να καταλάβω ας άργησα,

Το κιτάπι τώρα σφράγισα,

Στα ρηχά άμα ναυάγησα,

Την πίκρα όλη στράγγισα.

Αφού λες ότι σε έκαψα,

Για αυτά τα λόγια έκλαψα,

Απ’ την ζωή μου σε ξέγραψα,

Να σ’ αγαπώ ας μην έπαψα.

+…

Πρωί, πρωί ,ανέτειλε

και, σήμερα ο ήλιος

τι  ευτυχία, να θωρείς

την  κόκκινη μορφή του

να ορθώνεται απ’ της θάλασσας  

τα ολόφυρα μετάξια.

Μεγαλειώδεις  οι…

Μνήμη





Δέκα έξη Νοεμβρίου 2014.

Κυριακή βράδυ, γύρω στις εννέα.

Βαδίζω στην Πατησίων προς το Πολυτεχνείο.

Παράλληλα βαδίζει μια κυρία γύρω στα εξήντα.

Ψηλή, λεπτή, γκριζομάλλα, συντηρητικά ντυμένη.

Στο πεζοδρόμιο τραπεζάκια , αφίσες, πανό, φοιτητές.

Δείχνει να μη δίνει σημασία, βυθισμένη σε σκέψεις.

Φαίνεται να πηγαίνει μακριά,

μα στην πύλη στρίβει και μπαίνει στο προαύλιο.

Με βήμα σταθερό προχωρά προς το μνημείο.

Την…

ΕΧΟΜΕ

Έχομε τους γάτους και τους σκύλους,

Τους γρύλους μας στους μύλους,

Όσο για τους παλιούς φίλους,

Δεν φτύνομε στον κόρφο ψύλλους.

Κάνουμε την προσπάθεια μας,

Να βγάζουμε τα αγκάθια μας,

Δεν φτάνουν τα καλάθια μας,

Να μείνει η συμπάθεια μας.…

Η δύσμοιρη γυναίκα με τα μαύρα,

Νέμεσις εστί των ζωντανών νεκρών.

Ψίθυρους μιλάει στο μυαλό εχθρών,

θυσία οι ζωές τους σε μια σαύρα. 

Η δύσμοιρη γυναίκα με τα μαύρα,

μνήμη είναι στυφή, γεύσεων πικρών.

Παίρνει πάντα τις ζωές παιδιών μικρών,

ακόμα και τ’ αθάνατου την αύρα.

Όνειρο είναι! Θέλει να ενώσει,

αρνείται τη ζωή πίσω να…

Το μελισόχορτο της θάλασσας, το χρώμα των ματιών σου,
σαν της γοργόνας τ΄ αλμυρό, ζητώ το γυρισμό σου.

Βουτιές μέσα στο κόκκινο φεγγάρι που αντιλαλάει
της Ατλαντίδας τ΄ όνειρο μαζί σου το φυλάει.

Κι αν σε αγάπησε ξανά άνθρωπος χωρίς φύκια,
θέλω μαζί σου να ΄ρθώ, να πνιγώ μέσα στο γαλανό.

Τόσο απλά
Τόσο ερωτικά

Κάλεσε με και ας πεθάνω.
Ο πιο γλυκός θάνατος είναι τα είκοσι δεύτερα μαζί σου.

Γιατί, καμπάνα αρνήθηκες

να αντιλαλήσεις  ήχο

αφήνοντας  την εκκλησιά

σ΄ απέραντη σιωπή?

Ωδή πως και, θεώρησες

ανεπαρκή το στίχο

…παντρεύοντας  το εύηχο,…

Κοράλλια στην ακτογραμμή τα όνειρά σου ναύτη

και του κορμιού σου οι χαρακιές, σημάδια ευλογημένα, 

πολλά λιμάνια διάβηκες μες της ψυχής τον χάρτη

κι είδες να παίρνουνε μορφή ευχές και ποθημένα.



Την Άγια αλμύρα κοινωνάς κάθε αυγή του μόχθου

μπλεγμένος μέσα στους αφρούς στου χρόνου την απόχη, 

όσες φορές κι αν μάτωσες στη στράτα του ασώτου    

στην κάθε λάγνα πρόσκληση ποτέ δεν είπες όχι.



Σε μια λινάτσα τύλιξες την λιγοστή πραμάτεια  …

Αναλώνομαι.Πληγωνομαι.Χαραμιζομαι.Προβλαματιζομαι.Στεναχωριεμαι.ΠΟΝΑΩ.Ζω...αλλα με κανουν   να αργοπεθαινω και να ανασθαινομαι.Ο ανθρωπος,λενε,ειναι στη φυση του να πληγωνεται...ή μηπως το κανει απο αντιδραση;Αθνρωπακια μας εχουν καταντησει.Ανθρωποι που εχουν ολη τη καλη διαθεση να δωσουν αγαπη,να αφεθουν  στον απολυτο ερωτα.Να θυσιαστουν με καθε κοστος.. Να δεθουν,δωθουν και να σου φερθουν ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ.Μερικοι δε ξερουν τι παει να πει "ανθρωπια".Αλλα και'μεις οι αγαθοι ολα τα πιστευουμε.Επειδη…

Στης Αμφίπολης τα μέρη



Στης Αμφίπολης τα μέρη και στο λόφο του Καστά,

βρήκαν κότα που νομίσαν πως γεννά αυγά χρυσά

και διαδίδανε πως θα ‘βρουν λείψανα εξακουστά ˙

του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή και κάποιου στρατηγού του,

της μαμάς του , της συζύγου ή του ωραίου κολλητού του ˙         

γιατί ο λόφος ήταν τύμβος με megalo μυστικό ˙

μεσ’ τα σπλάχνα του κρατούσε πρόσωπο σημαντικό.



Τρέχουν οι αρχαιολόγοι να μαντέψουν το σωστό

για το ποιος θαμμένος…

Κουπλέ

Στα  παραθύρια σου γέρνεις

τις  πλεξούδες σου και, υφαίνεις…

Μες τα μάτια σου τον  ήλιο

κι’ ονειρεύεσαι  βασίλειο.

Ρεφρέν…