φίλε, μὴ σοῦ λάχει ντὲ κι' ἀφορισμὸς!

Ξέχασέ το, δὲν ὑπάρχει γυρισμὸς.



Σὰν ἔρθ' ἡ ἱερὰ στιγμὴ νὰ γίνει ἀφορισμὸς, φωνᾶξτε με.

Ἄν δὲν σταυροκοπηθῶ σεμνὰ κι' ἁγνὰ, στραβοκοιτᾶξτε με

κι' ἐγὼ μεμιᾶς θὰ καταλάβω:

Σωτηρίαν ψυχῆς οὐκ ἄν λάβω

ἄν συνεχίσω νὰ σαχλαμαρίζω, μὴ πιστεύων

πὼς ὁ Κύριος ἡμῶν κι' ἐξ Οὐρανοῦ τὰ πάντα Ἐποπτεύων

τὸν ἀσεβὴ…

Παντα  αναρωτιομουν γιατι κρατουσα

ενα μπαουλο κλειστο τοσα χροννια,

χιλιοβαμενο στην γωνία

με λαδομπογιά καφέ,

χρόννια θυμαμε ατέλειωτα

οταν μου ερχόταν το εβαφα

απ'έξω,

γυαλιζε πολυ ομορφα

καθως επεφτε το φως της λαμπας

πανω του,ιδιως το βραδυ

ανοιξα το μπαουλο σημερα

δυο φωτογραφιες οικογενοιακες υπηρχαν

ενα παλιο ζευγαρι υποδηματά μου

ενα παιχνιδι παιδικό

μια ζακετα με ωραια…

Κι' ἄλλοι φόροι ἀπό τὸν Σεπτέμβριο.

~~

Σεπτέμβριος, μήνας νεκροφόρος.

Κι' ἀλλιῶς: Κλινὸ, ὡς συνήθως φριχτὸς μαντατοφόρος.

~~

Στὴν συνταγματικὴ…

Κουπλέ

Έμαθα , πως  την  πάτησες…

Καληνύχτα και όνειρα γλυκά

Μέσα απ’ τα νερά της Αφροδίτης

Κι ας την έπνιξαν οι οχθροί της

Κι ας της έκοψαν τα φτερά.

Τι κι αν το όνομα της είναι Θεϊκό

Εκεί στου Ολύμπου το βουνό

Τι κι αν της το πνίξανε κι αυτό

Για να της δώσουν ένα άλλο Αθεΐκό

Αυτή θα στέλνεις καληνύχτα

Κι ας…

Καπνίζοντας το μαύρο από τις νύχτες,

σε όνειρα ταξίδια του θεού,

σπασμένα τα ρολόγια χωρίς δείκτες,

σαν μάτια δακρυσμένα γηραιού.



Μαζεύοντας το χώμα σε τασάκι,

χαρμάνι ποτισμένο με ρακί,

ποτίζω το νεκρό καλοκαιράκι

για ανάσταση καινούργια και ολική.



Οσμίζοντας το πράσινο της γης μου,

με πέτρινα ρουθούνια…

 …

Στις τρεις ευχές που έγνεψα…

Πρωί την πόρτα μας χτυπήσαν οι μπασκίνες

-πέρασαν κιόλα, χρόνια δυο και κάτι μήνες-…

Σε γέννησε Ηπειρώτισσα

μανούλα απ' τα Τζουμέρκα

κι έχεις καρδιά σαν τ' αηδονιού,

κλαις και…

 …

Αρματωμενος βαρια στο δυτικο τειχος, καθως επεφτε το δειλινο στεκόμουν στην πολεμιστρα

σκληρη η μαχη του πρωινου, χιλιαδες νεκρων  ψυχές απίστων μα και πιστών

κοιτωνταν  στις πολεμιστρες και στις απεραντες πεδιαδες εμπρος στα τειχη της βασιλεουσας

ματωμένος ο θώρακας ο χάλκινος, το αιμα ζεστο σε παγωμενο μεταλλο κυλουσε

φωνες αλλαλαγμοι πονου, φοβου, και απελπισίας, σκορπουσαν χιλιαδες ματωμενα στοματα

αιμα ,καπνοι, λαφυρα και λιβανι σκορπισμενα…

H Ακίδα





Μια ακίδα….Στην καρδιά

οι τύψεις για ενοχή…

Που ολοένα την ματώνει..



Έχει πυροδοτήσει τη βολή

να φύγει… Να βρει κι άλλες. ..

Καρδιές να τις πληγώσει…



Σαν φωνή ακούγεται που..

Από το μάτι του κυκλώνα…

Αγωνιά και θέλει να βγει…



Θέλει να αφήσει να φανεί…

Ότι θα φύγει σαν…

ΜΗ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Μη κοιτάζεις στα μάτια μου,

Τα σκοτεινά δωμάτια μου,

Από παιδί με πίκραιναν,

Και το μπόι μου μίκρυναν.

Μη βαστάξεις τα χέρια μου,

Τα κρυμμένα νυστέρια μου,

Όπως μπορούσαν πάλεψαν,

  Ας στραβά με δασκάλεψαν.…

Μέρα κοιμάται  η Μοναξιά

νύχτα ξυπνάει

στέκει στο φως του φεγγαριού…

 …

Εβγήκε ο ρήγας της βροχής

με τα λυτά μαλλάκια,

καβάλα στ’ άστρο της αυγής

και στα χλωμά κρινάκια...…

το σκοταδι το φοβαμε μα και το πολυ το φως

η ψυχη μου σαν καραβι σε κατασκοτεινο ουρανο

πορεια χαραζει στο φεγγαρόφως,

καβους και βραχια να προσπεραση

λιμανι λουσμενο στο φως να συναντηση

στα ηρεμα νερα του να αγγαλιαση.

μα η αναζητηση καλα κρατεί

μήτε λιμανι φωτισμενο ποτε μου δεν συναντησα

μήτε ηρεμα νερα

η ψυχη σε ατελειωτο ταξίδι αναζητησης

πορεία αγνωστη,τραβά

μελλον αδολο και αγνωστο ανοιγετε…