Aν-ά-θε-μα-τισμός





Της Μέρκελ και του ΔΝΤ ο Έλληνας  σταθμάρχης

μαζί κaι ο συνεταίρος του σπουδαίος  αλυτάρχης

τάχα πήραν το μήνυμα κι αλλάζουν τους αχρείους

βάζοντας στη θέση τους ακόμα πιο γελοίους.



Τον μέγα στούρνο άλλαξαν με κάποιον Χαρδουβέλη

της Τρόικας του Σόιμπλε και αγορών κοπέλι.

Το όνειδος του Αδώνιδος με διάτα του Αντωνάκη

έκανε αλλαξοθεσιά με τσεκουράτο Μάκη

μα χρέος εξοφλήθηκε και στον Γερακουμάκη

που βγήκε αμέσως στην…

άσε την πόρτα σ ανοιχτή

το φώς να σ αγκαλιάσει

να πλημμυρίσει την ψυχή

και να μην αποδράσει

άσε την πόρτα σου ανοιχτή

και πες μια καλημέρα,

ήλιο έχει ανάγκη η ψυχή

και ζωογόνο αγέρα

άσε την πόρτα σ ανοιχτή

και βγες απο τ αμπάρι,

για να σου λούσει τα μαλλιά

τ ολόγιομο φεγγάρι

άσε την πόρτα σ ανοιχτή

για να λακίσει ο φόβος.

αυτός που πνίγει τη ζωή

όταν κοιμάσαι μόνος

άσε την πόρτα σου ανοιχτή

στον ήλιο…

-οδηγήστε μπροστά μας τον αναιδή προσφεύγοντα !

-όλοι αυτοί,ποιοί είναι ψηλέα μου?

-σσσσσ..οι σεβαστοί αρχιδικαστές μας !

-και γιατί είναι τόσοι πολλοί?

-γιατί είναι ολομέλεια !…

ΤΟ ΡΟΚ

Το ροκ δεν τρέλανε,

Επανάσταση έκανε,

Όσο και αν ξέφτισε,

Τους κάφρους έφτυσε.

Είμαστε βράχοι,

Σαν μονομάχοι,

Σ’ αναίμαχτη μάχη,

Όχι άνθρωποι μονάχοι.

Το ροκ δεν άρεσε,

Και τους…

Κουπλέ

Όσοι, ρωτούν γιατί,

απορρίπτω συντροφιές?

Τέτοιο ερώτημα

αβασάνιστα,  ας  μη θέτουν,

δεν  αποκλείεται

να έρθει, μια στιγμή

στη συνταγή, π’ ακολουθώ,

να ανατρέχουν.

Ρεφρέν

Δικαιολογία, δε χρειάζομαι  καμιά

την…

Ποιητές, μην κλαίτε τις χαμένες εμπνεύσεις σας ,

εκείνες είχαν την αξιότερη μοίρα,

έμειναν ατόφιες , αγνές , καθαρές ,

έτσι καθώς ήταν μέσ' την καρδιά σας ,

δίχως η έκφραση κι η εξωτερίκευση να τις προδώσει,

 ούτε να τις μειώσει το ντύσιμο με λέξεις ανθρώπινες.

Ποιητές, μην κλαίτε τις χαμένες εμπνεύσεις σας ,

τίποτα δεν χάνεται από τις πνευματικές σας σπίθες,

είναι αυτές που γυρίζουν  εκεί που ξεκίνησαν ,

για να κρατούν αιώνια…

Σε κάθε ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων, μιά ζωή έρχεται και μιά φεύγει σε τούτη ,αλλά κι από τούτη την ενοικιαζόμενη θυρίδα της ζωής, που όλοι μας κατ ανάγκη μοιραζόμαστε,συνήθως με πολέμους και ποταμούς από δάκρυα και αίμα.Ταξιδευτές στο ίδιο τραίνο, με μιλιούνια άλλους άγνωστους μας, περιμένουμε το τέλος και του δικού μας ταξιδιού, γιομίζοντας ο καθένας το δικό του δισάκι με όνειρα αλλά κι ελπίδες φρούδες πολλές φορές, για κάτι πέραν…

Τα ανοιξιάτικα λουλούδια ο ήλιος τα εμάρανε

πάει εχάθηκαν τα όμορφα χρώματά τους

εχάθηκαν τα μεθυστικά τους αρώματα

πέθανε η ζωντάνια τους

τώρα μόνο ξεροί βλαστοί άχρωμοι καί νεκροί, στέκουν

πεσμένοι στο καυτό χώμα που τα γέννησε…

Του μυαλου τις αναμνήσεις αποφάσισα

να επισκεφτω,

παιδικά σοκάκια παιχνιδιού

περιδιαβόμουν τις σκοτεινές

νύχτες του ύπνου μου

χρόνια θυμόμουν το παλιο σπιτι στον αριθμό 10

τον βλοσηρό…

ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΑ

Αχ! λατρεμένο μωρό μου,

Σε ζητώ και στ’ όνειρο μου,

Και ξυπνώ μέσα στη νύχτα,

Για να δω αν σ’ έχω δίπλα.

Στο αυτί μου ψιθυρίζεις,

Αγαπούλα το αξίζεις,

Γύρε στη δική μου αγκάλη,

Ήσυχα πάλι το κεφάλι.

Στον λόγο τον…

http://www.tribune.gr/culture/news/article/41328/sigkinitiki-diamartiria-ellinidon-chitones-sto-vretaniko-mousio.html

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ,  Σάβ.  14 Ἰουν, 2014 7:20 am

Νὰ ἤμουν τώρα Ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμον ὅλο,

ποὺ δὲν θ' ἀναγκαζόμουν νἄγραφα τὸ ποιητικὸν ἔργον αὐτό

- ἀναρωτιέμαι κι' ἄν οἱ θεοί μ' ἀφήνανε ποτὲ ν' ἀναπαυτῶ.

Σαφῶς δὲν θἆχε, τότε, πέρασιν τοσούτῳ σπινθηροβόλο

πνεῦμα ποιητικὸν - μὴν ἀκούγω γι' Ἀριστοφάνη κι' ἀηδίες!

Δυόμισυ χιλιάδες…

Βουβός πόνος



Κάτω μέρος πλατείας συντάγματος

Συγκέντρωση συμπαράστασης

Στους απολυμένους

Στην εξέδρα μια καθαρίστρια

Με το πόδι στο γύψο και πατερίτσες

Με βραχνιασμένη φωνή διατρανώνει

Θα συνεχίσουν τον αγώνα

Οι συγκεντρωμένοι φωνάζουν συνθήματα

Μιλούν και άλλοι απολυμένοι

Ξεκινά συναυλία

Ο Ηλίας Λιούγκος τραγουδά τον Κεμάλ

Λίγο παράμερα

Πέντε όχι νέες γυναίκες κουρασμένες

Κάθονται στα κράσπεδα…

Αδυνατώ, στα ουράνια  επίκληση να αρθρώσω,

τα χείλη μου, μαρμάρωσαν λέξη καμιά, δε βγαίνει

άδεια η ψυχή  παντέρημη, από το φόβο τρέμει

κι’ όμως, στιγμή δε σκέφτεται, ένα  πάτερ ημών…!

Βλέμμα, δεν επιτρέπεται εκεί, ψηλά να ορθώσω

τα αρχεία, διασαλεύουνε οι τύψεις  στο μυαλό μου

προβάλλοντας, μια ζοφερή από τον εαυτό μου…

από ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ » Δευτ 09 Ιουν, 2014 8:19 pm

Αντόνιο ή το μήνυμα…

             (Λούλα Αναγνωστάκη)



Άλλα εγώ σου μήνυσα κι αλλιώς εσύ τα πήρες

φαΐ δεν έχει το παιδί και συ μιλάς για μπύρες

που στέλνουνε οι Γερμανοί μα τις ζητούν σε λίρες

να μείνουμε χωρίς βρακί και να μας φαν οι ψείρες.



Μου λες ότι, αν βρω δουλειά, θα παίρνω τρεις κι εξήντα

και θα ‘μαι απασχολήσιμος μέχρι τα ενενήντα ˙

εργάτης  εκ περιτροπής για το καλό του όλου,

για να ‘χουμε όλοι μας ψωμί  παρά κάποιοι καθόλου

το…

Ήταν στιγμές..

που τα μάτια μου ανοιγόκλεινα..

μόνο για σένα,

ο χτύπος της καρδιάς μου,

χτυπούσε ανεξέλεγκτα..

χωρίς σταματημό.



Ήταν στιγμές..

που ήθελα να σ’ αγγίξω..

και δε μπορούσα,

γιατί ήσουν μιαν οπτασία,

που υπήρχες μονάχα..

στη φαντασία μου.



Ήταν στιγμές..

που πνιγόμουν τις νύχτες..

στο κόκκινο κρασί,

αβυσσάλεα…

Κοίτα τη δροσοσταλίδα πάνω στο ροζ πέταλο του ρόδου,

φρέσκια, καινούργια, δώρημα μιας πρωινής πάχνης.

Με την ίδια φρεσκάδα η ζωή  ν’  απέχει τ’ αχρείαστου πόνου,

μια νέα ζωή, όλη πάθος κι αγάπη, κάθε μέρα να φτιάχνεις.