Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

το σπιτι με τον αριθμό 10

Του μυαλου τις αναμνήσεις αποφάσισα

να επισκεφτω,

παιδικά σοκάκια παιχνιδιού

περιδιαβόμουν τις σκοτεινές

νύχτες του ύπνου μου

χρόνια θυμόμουν το παλιο σπιτι στον αριθμό 10

τον βλοσηρό γέροντα με τις βαθιες ρυτίδες

καθίμενος στην ψαθινη καρεκλα του

πέζοντας ενα βαρύ κιτρινο κομπολοι

βαθιες οι ρυτίδες του χρόνου

σημαδια χαραγμένα στο ροζιασμένο δερμα του

ωσάν τις χαράδρες που σκάβη ο χρόνος

σμιλεύοντας στο διάβα του

τα όρη και τις πέτρες

ενα στενό με χωριζε απο το παλιό σπιτι

με τον αριθμο 10

και η θυμηση του γέροντα

παιδί σαν τον κοιτούσα

τα πόδια και η ψυχή παρακινούνταν

να τον συναντήσω

μα φτάνοντας εκεί ο γέροντας

δεν υπήρχε μήτε και το παλιό το σπιτι

ο χρόνος τα είχε πια σβήση

τα παρέσυρε στην λήθη

τα σκόρπισε στου χρονου

και του μυαλού την αιωνιότητα

στεκόμενος εκει μπροστά στο παλιό

σπίτι με τον αριθμό 10

το μυαλό μου, η ψυχή μου

τον γέροντα αναπολούσε

μα ηταν μια ανάμνηση

φευγαλέα στου υπνου μου

την θύμηση

Προβολές: 43

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 21 Ιούνιος 2014 στις 23:39: να βλέπαμε στα ονειρα αυτά που θέλουμε και να είναι γλυκός ο ύπνος......

Σχόλιο από τον/την Δημήτριος Γκόγκας στις 22 Ιούνιος 2014 στις 21:20: βαθιες οι ρυτίδες του χρόνου

σημαδια χαραγμένα στο ροζιασμένο δερμα του

ωσάν τις χαράδρες που σκάβη ο χρόνος

σμιλεύοντας στο διάβα του

τα όρη και τις πέτρες

θα ξεχωρίσω !