Απόψε νύχτωσε νωρίς στης μοναξιάς μου το λημέρι

δεν με χωράει πια η γης με τόσα πού’ χω υποφέρει.

Απόψε νύχτωσε νωρίς, εργάτες πάνε στο νυχτέρι

και μες στα βάθη της ψυχής χαρά δεν έχω μα μαχαίρι.

Τις ώρες τούτες σε ζητώ και σε θυμάμαι

ο κόσμος άγριο θεριό και πώς φοβάμαι!

Κοντά μου έλα να σε δω όπου και νά’ μαι

χωρίς εσένα στο πλευρό να μην κοιμάμαι,

γι’ αυτό τα χέρια σου γιαλό να γείρω κάμε.

Ο πόνος μού’ γινε βαρύς και κόμπο έδεσε το…

Παραμυθένιο θαύμα μου που με κρατάς ακμαίο

πάθος φωτιά στη σκέψη μου θα σ΄ έχω λυσσαλέο.

Κι αν παίρνω τον κατήφορο θα μου κρατάς το χέρι

με ρότα το μακρύτερο του σύμπαντος αστέρι

στις μπόρες θά’ σαι βράχος μου, παντοτινό μου ταίρι

και θα στομώνει δίπλα σου του μίσους το μαχαίρι.

Με γλύκα όση σού’ μεινε θα μου τη λες τη φράση

για μένα η αγάπη σου ποτέ δεν κάνει στάση

θ’ ακούω απ’ τα χείλη σου σαν φλοίσβο από κύμα

ό,τι καλυτερότερο μού σύνθεσες…