Ο έρωτας είναι παιχνίδι

Π' άκρη ποτέ σου δεν θα βρεις

Και στο τρελό του το ταξίδι

Πάντα στο τέλος απορείς…

Μια πονεμένη ανατριχίλα,

ένα κεντρί που δεν περνά,

σαν το σαράκι μες τα ξύλα,

σαν ένας λύκος που πεινά.



Ρεμπετο-μπλούζ που αργοκλαίει,

στίχος που σκάβει την πληγή,

σαν τη φωτιά που σιγοκαίει,

πανσέληνος που αιμορραγεί.



Μια πονεμένη ανατριχίλα,

σαν μια ανάμνηση παλιά,

μικρό σκουλήκι μες τα μήλα,

σαν μια βροντή στη σιγαλιά.



Ένα παράπονο που καίει

σ' ένα μπουζούκι λαικό,

και μια ψυχή που καταρρέει

σε ένα κύμα…

Επειδή κάποιοι ντόπιοι Γερμανολάτρεις , δέχονται αγόγγυστα τον Γερμανικό κ….δάχτυλο  και μάλιστα μέσω Ελληνικού αγάλματος των προγόνων μας, αλλά και εξακολουθούνε, να θαυμάζουν τους Φρίτσηδες για το «ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ»,θα ξεσκεπάσω σε τούτη τη μίνι σειρά τον τρόπο, αλλά και τα μέσα που μεταχειρίστηκε αυτή η φάρα,για να κάτσει στο σβέρκο της Ευρώπης και για τέταρτη φορά  και χωρίς μάλιστα  ν αποτολμήσει κάποιος  Ευρωπαίος «ηγέτης»  να της  μιλήσει, για το αποσμητικό…

Έστησε ο έρωτας χορό

Μ’ έναν κουτσό απρίλη,

Εζήλεψα και θέλησα

Κι εγώ χορό ν΄ αρχίσω,

Μπας και λιγάκι βολευτώ

Για να το ξενυχτίσω.

Κοίταγα εδώ, κοίταγα εκεί,

Κοίταγα παραπέρα

Όμορφη τσούπρα για να βρώ

Και να παραστρατίσω.

Όλα τα μέλη είχα σωστά

Και κάτι παραπάνω

Μα δε με κοίταζε καμιά,

Ούτε ξανθομαλλούσα.

Μήπως, λέω, μπερδεύτηκα,

Ας δω το ημερολόγιο.

Δεκέμβρης ήταν και…

Kαταμεσής  στο  πουθενά  ξημέρωμα

μπάρκο  πειράτα, σόλο  αρμενίζει

παντιέρα  ξένη  ... τσούρμο  από  ρύζι

αγνάντιο ... της  ημέρας  το  φανέρωμα.

Γαρμπής  πορεία  ...   όστρια  τα  κύματα

σε  τέλμα  οι  σκέψεις  δεν  φεγγοβολάνε,

αναίτια  παλιές  πληγές  πονάνε

φάλτσα   θενάνε  τα  στερνά  σου …

Κομπασμένοι πετεινοί επαίρονται το βήμα τους,

επαίρονται το στήσιμό τους,

γνέφουν προκλητικά και αναστηλώνονται

χωρίς στυλώματα. Είν' αυτοί που μπαίνουν στο κάδρο

κ' απαιτούν το βλέμμα να πέσει πάνω τους, 

όσο ανοίκειο κι' αν είναι.

Βλέμματα αδιάφορα, ανέκφραστα κ' απορίας περιδιαβαίνουν.

Κι' αυτοί δρασκελίζουν τη ζωή τους μ'οδηγό την άγνοια

κ' ελπίδα την άρρητον δόξαν>>...

Γκάριξε ο φαλακρός σωτήρ,

Οι άπιστοι ν’ ακούσουν.

«Ακούστε με, με προσοχή,

Μη φάτε αστροπελέκι.

Πανάθλιοι αμαρτήσατε,

Ήρθε τώρα η κρίση.

Με έστειλε ο πατέρας μου

Για να σας τιμωρήσω

Αν δεν υπηρετήσετε

όσα εγώ θελήσω.

Το τίμιό μου…

*

Θάθελα  λέει  μιά  φορά  να  το  μπορούσα

στο  άπειρο  γιά  μιά  στιγμή  να  φτερουγίσω ,

πνευματικούς  ωκεανούς  να  διασχίσω

μέσα  σε  όνειρα  μεγάλα  να  χωρούσα.

Ένα  ταξίδεμα  στη  γη  της  φαντασίας

στη  Βαβυλώνα  των  μεγάλων  οραμάτων ,

στον  έσω  κόσμο  των  ψυχών  και …

*

Ξεθώριαζαν  τα  σύννεφα  του  δειλινού

στο  λιόγερμα  μιάς  Κυριακής  φευγάτης,

ήλιος  τρεκλίζοντας  που  έδυε ... σακάτης

στη  γκρίζα  ράχη  του  ξερακιανού  βουνού.

Μενεξεδένιες  ... ξεφτισμένες  πινελιές

κάποιου  ζωγράφου  ξεχασμένου  απ  τον  χρόνο,

φυλακισμένη  η   ψυχή …

Άφησα τη σκέψη να καλπάσει

πέρα απ’ το συμβατικό ορίζοντα

της φαντασίας.

Διαρρηγνύοντας  τον ομφάλιο λώρο,

της συνήθειας

διερεύνησα  αναντιστοιχίες  γεγονότων,

 με το…

Η ξενιτιά είναι καημός

Κι η νοσταλγία δρόμος

Το όνειρό μας ναυαγός

Κι ατέλειωτος ο πόνος



Εγώ και ‘συ που φύγαμε

Σαν άλλοι μετανάστες

Μαζί ελπίδες πήραμε

Που’ γίναν εφιάλτες…

=======================

Κρυβόσουν στα πυκνά πουρνάρια
άθελα σπρώχτηκες σε καραντίνα
και μιά Ιταλιάνα καραμπίνα
σου ρίχνει ανάλγητα δραμιάρια …

Οδύνη ασύλληπτη το πρωϊνό
το ταίρι σου έπεσε από βόλι,
δυό καραμπίνες απ’ την πόλη.
Πόσο είναι πένθιμο το δειλινό …

Έγινε ο τόπος σου καμένη γη
διώκτης ακάματος η πείνα..,
κατατρεγμένη απ’ όλους ελαφίνα,
στη στερεμένη έσβησες πηγή …

.

Τι το ‘θελα ο έρμος;

Με λέγαν Επι-δεξιο

Κι ήμουνα μια χαρά,

Στα δάση εκοιμώμουνα

Κι ήταν όλα καλλλλά.

Όμως, μια μέρα ζοφερή

Ξύπνησα αλλαγμένος,

Στα δύο επερπάταγα

Κι ήμουνα ξυρισμένος.

Ετρόμαξα κι αντί κραυγές,

Έβγαζα άγνωστες…