Λοιπόν, εκεί, μέσα στο

Σύμπαν υπάρχει η ψυχή, που κινείται

κάτω από τις μάχες των γιγάντων.

Μικρή και αδύναμη γυρνάει και παρατηρεί το χρόνο.

Κομπασμένοι πετεινοί επαίρονται το βήμα τους,

επαίρονται το στήσιμό τους,

γνέφουν προκλητικά και αναστηλώνονται

χωρίς στυλώματα. Είν' αυτοί που μπαίνουν στο κάδρο

κ' απαιτούν το βλέμμα να πέσει πάνω τους, 

όσο ανοίκειο κι' αν είναι.

Βλέμματα αδιάφορα, ανέκφραστα κ' απορίας περιδιαβαίνουν.

Κι' αυτοί δρασκελίζουν τη ζωή τους μ'οδηγό την άγνοια

κ' ελπίδα την άρρητον δόξαν>>...

...Ειρήσθω εν παρόδω στη ζωή

χάνω το νόημα, χάνω την αξία

διαβαίνω την οδό, την ιέρεια.

Πόσους ίσκιους πέταξα στο διάβα,

πόσα λιμάνια άφησα...

το χώμα,

Η οδός πήρε την μορφή της θάλασσας.

Τα δυο στοιχεία του όντος

που κρύβουν μόχθο και δάκρυ

ατέλειωτο...

Τεντώνω τα χέρια και ισορροπώ,

πάνω στο χώμα και στο νερό.

Θέλω να το δαμάσω, να φτάσω

σ' αυτό που 'χω μπροστά και δεν το…

Γράφω στ' όνειρο, στην οπτασία

που καταπίνει τον κόσμο, το είδωλο...

Γίνομαι ένα με Εσένα και ταξιδεύω

όμορφα πάνω απ' το χώμα, πάνω απ' τη θάλασσα.

Κλείνω, μεγάλη περιπέτεια...