Η μέρα μεγαλώνει
και η νύχτα υποχωρεί,
γιατί ο Χρόνος τρέχει
και γίνεται Παιδί...
Βλέπω κάπου τη Σκιά σου
που κρύβει η Σιωπή,
και βρίσκομαι μπροστά σου
σαν Όνειρου (πραγματική) Ζωή ..
Παλμούς μετράω τόσους
που κρύβει η Καρδιά,
και βρίσκω άλλους τόσους
όταν το Τηλέφωνό (σου) κτυπά...
Στ' αυτί σου ψιθυρίζω
αυτά που αγαπάς,
και ηχόχρωμα αφήνω
στη Μελωδία που Αγαπάς...!

Στο ξιδι δεν τις εβαλα

Στ αλατι δεν τις ειχα…

Πάνω στο Γέλιο (σου)
ακροβατώ,
ρίχνω και μαζεύω Άγκυρα στο θεό...
Δυό βήματα η ζωή μικρή
μεταίχμιου στάλα δοτική,
με το ένα πόδι (σαν) σε χορό
και τ' άλλο δώθε να θωρώ.
Όλα πάνω σε σχοινί
και ο Θεατής να καρτερεί
μπροστά του το Θέαμα διπλό
και όλα ακροβατούνε στο κενό..
Για μια Αλήθεια
που μπορεί
να ημερώσει τη Ψυχή
σε μια Παράσταση μπροστά
όπου όλα είναι Δυνατά...!

ΛΗΘΗ



Το λάβαρο της ψυχής μου κατέθεσα

μπροστά στα πόδια σου...

Τα σκήπτρα της καρδιάς μου έδωσα

μέσα στα χέρια σου...

Με πορφυρό χιτώνα βασιλιά

σε έντυσα...

Σε θρόνο χρυσοκέντητο να καθίσεις

σε έβαλα..

Με τα δάκρυα μου, σε έπλυνα...

Με τα μαλλιά μου σε στέγνωσα.

Νύχτες ολόκληρες περνούσα

διαβάζοντας τ’αστέρια..

Το φεγγάρι να αχνοφέγγει

Κάθε αυγή κοιτούσα..

Όλες τις επιθυμίες…

Στα μπαλωμένα μπλουζάκια που καλύπτουν ακόμη τα κύτταρά μας

Στα καπέλα που δεν φορέσαμε όπως θελήσαμε

Στα χαμηλά ταβάνια που μας έκρυψαν το μπλε και ρουφήξανε τη σκέψη μας

Στο μοβ λαμπατέρ που του κρεμάσαμε ανέμελα ένα όνειρο και στέγνωσε

Στις μαύρες κουρτίνες που δεν τολμήσαμε να ανοίξουμε στο κόκκινο

Στα ξύλινα παγκάκια που επάνω τους χαράξαμε ονόματα και φράσεις

πριν πεθάνουν μέσα μας

Στην υπόσχεση που δώσαμε ξέροντας πως δεν θα κρατήσουμε

Στην…

ΑΣ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ

Με ξεχνούν δικοί και φίλοι,

Γιατί τους κάνω ρεζίλη,

Και τη πίκρα απ’ τα χείλη,

Διώχνουνε γάτες και σκύλοι.

Μα ας έφτασα στον πάτο,

Δεν το βάζω άλλο κάτω,

Με το συναξάρι γιομάτο,

Θωρρώ την φλεγόμενη βάτο.

Δεν έχω δουλειά και σπίτι,

Με φωνάζουνε αλήτη,

Μα έχω πλάι τον προφήτη,

Όπως το φτωχό σπουργίτι.

Μα ας έφτασα στον πάτο,

Δεν τα κάνω άνω-κάτω,

Να τα…

Της  δημαγωγίας  ειδεχθής  πηγή,

ορίζεται η ευφράδεια…

  Του λόγου οι κορώνες  χωρίς  υπερβολή

…διδάσκουν την ακράτεια.

Ελάχιστοι προσόντων λαλίστατοι ,εκλεκτοί,

τολμούν, με υπονοούμενα

εν’ τη ρύμη του λόγου, με μια  παραβολή

ν’ αλλάζουν, τα  εννοούμενα .

Στ’ αληθές  φροντίζουν,…

Κόσμος πάει κι έρχεται,

κόσμος μπαίνει - βγαίνει.

Μα μόλις 'ρθεις εσύ,

ανατριχίλα στο κορμί,

ανατριχίλα στη ψυχή.

Μα τι να κάνω, τι να πω;

Όλα πια τελειώσαν.

Ένα μόνο σκέφτομαι εγώ,

πως αν έτσι είναι γραφτό

μια μέρα θα σε ξαναδώ.

Αυτό θέλω, αυτό ζητώ.

Γιατί το ξέρουμε κι οι δυο

πως πολύ σε αγαπώ.

Θα είμαι πάντοτε εδώ

και για εσένανε θα ζω. 

Κι αν το αμάξι χάλασε
μες τη διαδρομή,
ο χρόνος δεν σταμάτησε
και έδειξε πνοή.
Τα χελιδόνια ήρθανε
και πέταγαν ψηλά,
κι ένα ταξίδι έκαναν
περνόντας Γολγοθά..
Τα λιόδενδρα π' ανθίσανε
και έδωσαν χρώμα στη ζωή,
Δοξάσαν το Αθάνατο που
ρέει απ' την Πηγή...
Η Ανάσα που λογάριασε
χωρίς την εκπνοή,
βρήκε κόντρα τον Άνεμο
και έγινε Μικρή..