Σαν το Διαμάντη που

μεθά,

στα χρώματα του πόνου

έτσι η Καρδιά του Μέλλοντος,

βρυχάται δίχως χώρου(ς) . . .

Κι αν το μεταίχμιο της Γης

Σαλπίζει σ' ένα Μπάργκο,

τότε ο Χρόνος συστολής

του Ουρανού,

αγγίζει της Νέας Γης

το Άγιο . . .

Κοχλάζει πια η κόλαση

και οι Δαίμονες χαϊδεύουν,

της Νέας Γης την Άνοιξη

που οι δήμιοι Ορέγουν. . .

Κλείσε τα Μάτια μια

στιγμή

στο Μέλλον για να…

Κάτι ροζ και γαλάζιες ακτίνες έχουν διοχετευτεί στο δωμάτιο. 

Καμία ορατή πηγή δεν υπάρχει, κανείς δεν ξέρει από που προέρχονται.

Αισθησιακή, αρρωστημένη ατμόσφαιρα απλώνεται

και μια θύμηση εμποτισμένη με παιδική αθωότητα ενεργοποιείται για να…

Από τους φυσικούς νυχτερινούς ήχους  

ξεχωρίζω τους στεναγμούς της ρεματιάς 

οι καημοί του Θεού εκεί χύνονται κάθε βράδυ…

Ήσουν για μένα κάποτε..... μια θάλασσα μεγάλη.....

τώρα ένα δάκρυ, που κι αυτό..... λυπάται να προβάλλει........…

Της τρέλας τα ανορθόγραφα

με ανύποπτες διαθέσεις,

της λογικής αυτόγραφα

ψυχούλας καταθέσεις.



Του χωρισμού τα ανείπωτα,

τα λόγια τα μεγάλα

φλερτάρουν με το τίποτα

σε ραγισμένη γυάλα.



Του έρωτα τ' αντίγραφα

φτιαχτά από πλαστελίνη

φαντάζουν ψευδεπίγραφα

σε απόκρυφη…

Πίνω Νερό για σένανε
κι αντέχω ως το πρωί,
η Σκέψη μου σταγόνα
που κυλάει στη Βροχή. . .

Ο Λογισμός σου Άνοιξη
λουλούδι που χωρεί,
μες της Καρδιάς το Διάσελο
που φέρνει η Αυγή. .

Ντύσε με Καρδιοχτύπι
της ώρας (την) Προσμονή,
μια Ανατολή Αρχαγγέλου
που βλέπει η Πνοή . . .

Πάρε τ΄αχνό σου χάδι
και φίλεψε το Πρωί,
της μέλισσας υφάδι
και της Καρδιάς (σου) υφή. . !

Ζωγραφιές από μαριονέτες με διαβολική μορφή,

κοσμούνε τους τοίχους αυτής της ύπαρξης.

Μια παγωμάρα έχει αναγκάσει όλους τους σκύλους να κρυφτούνε σκιαγμένοι

κι όλα τα μανιασμένα κοράκια,

οι πανταχού αγύρτες,

λούφαξαν σε περβάζια εγωισμού. 

Δημιουργήθηκαν όροι συμφιλίωσης με τον ατομισμό

και ανάσανε η ομήγυρη ξαλαφρωμένη.

Προσωπικό, ιδιοκτησία, δικό μου, δικό σου...

Σιχασιές απ’ το στομάχι ενός αηδιασμένου

ξεμύτισαν δειλά…

Κι αν περπατώ κι αν περπατώ

στο δρόμο σου πηγαίνω,

σε σκέφτομαι σε επιθυμώ

και στην καρδιά μου σ’ έχω.



Κι όταν ξυπνώ τα πρωινά

με τον καφέ που πίνω,

η ανάσα σου ανάσα μου

σαν όνειρο που αφήνω.



Είναι ο Χρόνος Γητευτής

της Ομορφιάς που έχεις,

κι απ’ το μυαλό μου δεν μπορείς

παρά να το κατέχεις.



Με μια ματιά σου χάνομαι

και σ’ απαντώ συνάμα,

στα πέρατα του Ορίζοντα

και…

Έλευση της Αρχαγγέλας



Λίγο πριν τα Άγια Πάθη,

κι εν τω μέσω των δικών μας,

για να κρύψουνε τα ‘‘λάθη’’

των ανέργων αδελφών μας,

Αγορών εντολοδόχο

μας εφέραν Αρχαγγέλα,

τιμαλφών κλεπταποδόχο,

για να κάνει πασαρέλα.



Στήσανε την παράσταση

το κακό να ωραΐσουν ˙

προφήτεψαν ανάσταση

μήπως μας αποκοιμίσουν ˙

μας χαρίσαν καθρεφτάκια

όπως στους ιθαγενείς,

μα μας στρίψαν’ και τ’ αυτάκια

Κεφαλαίου οι εντολείς.

Όλα αυτά για…

Κύκλος είναι η ζωή

κι όλο γυρίζει και γυρίζει

τούμπες κάνει και ζαλίζει

και δεν λέει αυτή να σταματήσει

Κύκλους κάνει η ζωή

σκαμπανεβάσματα βράδυ πρωί

εκεί που πιστεύεις πως είναι μέρα

βγαίνει η νύχτα και σε κάνει…

Δύο φράσεις παν να βγουν

νοσταλγούν να ειπωθούν,

απ' την μνήμη που κοιτώ

της Ψυχής το Δυνατό.



Δύο λόγια ξεχασμένα

μες σε τρίσβαθα αφημένα,

πριν η ώρα τους να φθάσει

και να ειπωθούν με τάξη .



Είν΄το πριν ή το μετά

που θα δώσει τη Σειρά,

σε μια θέση που ζητά

της Αγάπης ή του Έρωτα

την Λησμονιά.



Κι αν το ένα ξεχασθεί

τότε ο ( Χρόνος ) θα χαθεί

μες το πέλμα του Θεού

που…

Με το μαντήλι της σιωπής....... τη δένω την πληγή μου.........
σφιχτά - σφιχτά.... μην ακουστεί...... τι κουβαλώ μαζί μου.........

ηλιάννα λυκούδη

Ναυαγώ σε λόγια εξαίρετα / Ναυαγώ σε έργα αυθαίρετα
Ποιος ήλιος θ' ανατείλει
στο άναρχό μου σώμα................ ;

ηλιάννα λυκούδη

Σπάσε τους κάβους 
άφησε λευκά πανιά
για νερά-λάθη........

Ηλιάννα Λυκούδη
("Μην κάνεις ζαβολιές" 53 Χαϊκου, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2007)

Κλείσε τα μάτια

και δες το κόκκινο..

που ζεσταίνει

που θυμώνει…

Είναι ανέμελη η Σιωπή

σε ένα Ήχο της Καμπάνας

που καλεί...

Μια Προσευχή σε ένα Αστέρι

που Ανατέλει στη Ζωή,

κλάμα που αφήνει η πνοή

σ' ένα Σταυρό που προσκαλεί,

σε ένα δέσιμο που κλείνει η ψυχή..

Αναρωτιέσαι στη στιγμή

για ένα Θαυμά που ξυπνάει

στην Πληγή,

ενός Ανθρώπου που ανασαίνει

το πρωί,

όταν τα φύλλα ενός δένδρου

κάνουν κίνηση που αφήνει

η Προσταγή,

ενός Ανέμου

που αφέθηκε…

Η απλότητα είναι η μόνη αντιμετώπιση του όποιου προβλήματος τη στιγμή την οποία το πρόβλημα προκύπτει.  Αντίθετα, η πολυπλοκότητα είναι μια διασπαστική διαδικασία, ένας κατακερματισμός του προβλήματος, είναι ένας τρόπος αναβολής της λύσης και γι’ αυτό μη λύση.

Σαν τις σταγόνες

της Βροχής

που λειώνουνε το Χιόνι

αφήνει την Σφραγίδα του

το Χώμα όταν στεγνώνει . . .



Μια μολυβιά στον Άνεμο

και ο Χάρτης να διπλώνει

σ' ένα Βοριά Κατακτητή

κι ένα Νοτιά που λειώνει...



Στο χέρι τ' αποτύπωμα

απ' του Ουρανού Μελάνι

και στο χαρτί της Θάλασσας

σαν βγούμε για Σεργιάνι . . .



Δυό Λέξεις πές μου μοναχά

πως η Αγάπη και η Χαρά,

στο στήθος έχουν…

Μου σαλεψε το λογικο

καποιος τρελλος φακιρης…