ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΜΟΥ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Με φουστίτσα κλαρωτή τραβάς για το σεργιάνι
με μια κορμοστασιά στητή που μ’ έχει ξετρελάνει
ξεπρόβαλε μες στο στρατί ν’ αστράφτεις σαν γιορντάνι,
νεράιδα μου καμαρωτή να σ’ έχω για λιμάνι.

Ατέρμονέ μου έρωτα πια δεν μπορώ μακριά σου
τα βράδια τ’ αξημέρωτα με δέρνει ο βοριάς σου.

Περπάτησε αντάμα μου, γιατί’ σαι ‘συ το κάρμα μου
στα κρύα ξεροβόρια μου
της Παναγιάς το τάμα μου και σε κάθε δράμα μου
θα σ΄ έχω παρηγόρια μου.

Ευθύς ν’ ανοίξουν ουρανοί με τις ψηλές σου γόβες
να μοιάζεις με μια καλλονή που μπρος μου κάνει πρόβες
και σφάζονται θνητοί κοινοί για σένα εκατόμβες
ανάμνηση παντοτινή στου νου τις κατακόμβες.

Ατέρμονέ μου έρωτα πια δεν μπορώ μακριά σου
τα βράδια τ’ αξημέρωτα με δέρνει ο βοριάς σου.

Περπάτησε αντάμα μου, γιατί’ σαι ‘συ το κάρμα μου
στα κρύα ξεροβόρια μου
της Παναγιάς το τάμα μου και σε κάθε δράμα μου
θα σ΄ έχω παρηγόρια μου.