Βυθισμένα σπίτια στο άγριο σκοτάδι

έτσι είναι η ζωή μας που οδηγεί στον Άδη

πάνε κι οι σοδειές μας πάει και το βιος μας

γίγαντας στη λάσπη τράνεψε ο καημός μας.

Γύρω μας η πλάση μέσα στη μαυρίλα

στο γκρεμό τραβάμε και στην κατρακύλα,

ακούς για τραγούδια πίκρας μοιρολόγια

βούλιαξε η ζωή μας στου χάους τα υπόγεια.

Πως θα τα περνάμε με αδειανά τα χέρια

οι άνοιξες να λείπουν και τα καλοκαίρια;

Τα μύρια όνειρά μας πήγανε χαράμι

κι η ζωή…

Αποσπερίτη μου κοντά μου τρέχα

στην καρδιά μου που’ χει τρικυμίες μπες

να στέκεσαι πραγματική γυναίκα

στων ανέμων μου τις άγριες ριπές.

Έλα Πούλια μου με γρήγορη τρεχάλα

στην αγκάλη μου την κρύα να χαρείς

τα χείλη σου που΄ ναι δροσιάς ψιχάλα

να με ξεδιψούν στο κάμα της ζωής.

Κοντά μου μείνε

λευκέ μου κρίνε κουράγιο δίνε

σε φτωχή ψυχή

που ΄ναι μοναχή τις λύπες σβήνε

στο σκόρπιο μου είναι σεισμός μου γίνε

κι…

Με πέτσινο μπουφάν πάνω στη χάρλεϋ

κομήτης γίνομαι με μιας του Χάλεϊ,

ανεμοστρόβιλος και πεφταστέρι

ο δρόμος σαν σχολειό κι εγώ ξεφτέρι.

Πατάω δυνατά το γκάζι

κι η μηχανή θαρρείς κι ουρλιάζει

στη νύχτα σαν στοιχειό κι αγρίμι

κατ’ απ΄ του φεγγαριού τ’ ασήμι.

Πατάω δυνατά το γκάζι

τρελός των λεωφόρων καμικάζι.

Στ’ αυτιά τ’ ακουστικά κι ακούω Μάρλεϋ

και μοιάζω φάντασμα πάνω στη Χάρλεϋ,

απόκοσμη σκιά μες στον αέρα

που κάνει το…

Με το δισάκι μου στον ώμο

τα παλιά τ’ αφήνω πίσω

απ΄ το νου μου θα τα σβήσω

να μην μου προκαλούνε πόνο.

Στο μεγάλο μου σεργιάνι

τα μπαγκάζια δεν θα πάρω

δίχως ουσίες που γουστάρω

ελεεινό φρικιό κι αλάνι.

Χαράδρες θα περνώ,μπουγάζια

θα ξεσπάνε στα γεράκια

σε κορφές με τα «χαράκια».

με τ’ άνεμου τ’ άγρια νάζια.

Με την ψυχή λευτερωμένη

και καρδιά από γρανίτη

μια σπηλιά θα κάνω σπίτι

με το Θεό μου…

Τα χείλη μου αφίλητα

σαν τα παιδιά τ’ αμίλητα

στην καταιγίδα του πολέμου

ψυχή δεν με σπλαχνίστηκε

κι η ζήση μου σκορπίστηκε

σαν φύλλο στη ριπή τ’ ανέμου.…

Πριν με πάρει η κατρακύλα

τα ξερά μου χείλη φίλα,

πριν στην άβυσσο να πέσω

στο πλευρό μου θα σε δέσω

να μου διώχνεις το μαράζι,

τη βροχή και το χαλάζι

τ’ άσπρα να μου δίνεις χέρια

για απογείωση στ’ αστέρια.

Κι ο καιρός καθώς κυλάει

θά μας βρίσκει πλάι-πλάι

πίκρες ν’ απαλύνουμε

στην αγάπη μας δοσμένοι

κι ως τα μπούνια ευτυχισμένοι

πάντοτε θα μείνουμε.

Κι ο καιρός καθώς κυλάει

η ζωή θα μας μιλάει

το νέκταρ της να…

Αγναντεύω απ’ τ’ ακρογιάλι

ώρες μ’ ένα κανοκιάλι

μήπως και φανεί ποστάλι

που καιρό το καρτερώ

την αγάπη μου να φέρει

απ’ της ξενιτειάς τα μέρη,

να μυρίσει καλοκαίρι…

Φαντάρος εδώ που΄ μαι στο Κιλκίς

μια παγωμένη νύχτα Κυριακής

στημένος στη σκοπιά ως το πρωί

ταξιδεύω μέχρι τ’ όνειρο για λίγο

και με χαρά κοιτάζω τη ζωή

όταν μες στην αγκαλιά μου σε…

Τα μάτια σου που με κοιτούν σαν νάγια

λιγάκι πριν να επιτεθεί

μ’ έχουν ζαλίσει, μ’ έχουν κάνει μάγια

και ντέρτι μ’ άναψαν βαθύ.

Τα μάτια σου λάμπουν σαν πυροφάνι

στην κατασκότεινη βραδιά

κάθε φορά που τα…

Πού να είσαι μωρό μου πάθος ασίγαστό μου,

πού μένεις στεναγμέ μου εσύ

και γυρίζω τους δρόμους προσπερνώ τροχονόμους

σ’ αναζητάω κάθε στιγμή.

Πού να είσαι μωρό μου πάθος ασίγαστό μου

κι έχ’ η ζωή μου χρώμα σταχτί.…

Ξεκίνησες αγάπη μου λιμάνια νά’ βρεις άλλα

ματιά ζεστή δεν μού’ ριξες δεν μ’ είχες έγνοια στάλα.

Τα μάτια τα γαλάζια σου στου δρόμου τη διχάλα

ξεκίνησαν προθέρμανση για να με παίξουν μπάλα.

Αν και χρυσάφι σού’ ταζα κι αμύθητα παλάτια

πολλές φουρτούνες μού’ φερες και μ’ έκανες κομμάτια.

Πριν σβήσει το καντήλι μου για γύρισε αγάπη μου,

παράτα τα γινάτια.

Σε καρτερούν τα χείλη μου, σε θέλει το κρεβάτι μου,

ως και τα σκαλοπάτια.

Πριν τρέξει…

Μεθύσι και μεράκι μου,

φωτιά μου και σαράκι μου

πριν σβήσει το κεράκι μου

μπρος έλα στο…

Ένα γράμμα μου’ χεις στείλει

που μου πίκρανες τα χείλη

ότι πια δεν μ’ αγαπάς

έχεις κάνει την καρδιά μου…

Όνειρο γλυκό μου πήγες μακριά

δίχως τα φτερά σου γη δεν με χωρά.…

Σαν κάθε φορά σ' αναπολώ

θέλω νά' σαι μες στην αγκαλιά μου

φώλιασες για πάντα στο μυαλό

και ξερίζωσες την μοναξιά μου.

Φώλιασες για πάντα στο μυαλό

καταφύγιο και παρηγοριά μου

που με κάνεις κι ονειροπολώ

πως φιλάς τα χείλη τα δικά μου.

Σαν κάθε φορά σ’ αναπολώ

θέλω να σε παίρνω από χάμου

για τον έναστρο τον ουρανό

με τα τούρμπο γρήγορα φτερά μου.

Έλα τα τρελά μου όνειρα

να μου τα εκπληρώσεις

στ’ άδειο σώμα μου τα χάδια…

Με σκόρπισες στα κύματα,

μου φόρτωσες προβλήματα και μ’ έκανες κουρέλι

χωρίς χαράς αισθήματα

με μια καρδιά συντρίμματα απ’ τ’ άπονά σου βέλη.

Τη «βίδα μου» λασκάρισες

το είναι μου μπατάρισες στης τρέλας μου τα βάθη,

για σένα παραστράτησα

γι’ αυτό σε βάτους πάτησα και μού’ γινες αγκάθι.

Κρατάς ψηλά τη μύτη σου

δεν βλέπεις τον αλήτη σου στα χαμηλά τα στρώματα,

σαν σε σκυλί μαργιόλα μου

την πέταξες τη φόλα μου με λίγα ξεροκόμματα.…

Πώς θέλω να βρεθώ γλυκιά μου μαυρομάτα

στα λευκά τ’ αγαπημένα χέρια σου

να σεργιανήσω στης καρδούλας σου τη στράτα

και να ξεψυχήσω στα λημέρια σου.

Στα δύσβατα τα μονοπάτια μου περπάτα

να δροσίζομαι στα καλοκαίρια σου.

Είμαι μονάχος στο ντουνιά

και κάνει τόση παγωνιά

που το κορμί μου τρεμουλιάζει

κι εσύ μωρό μου πουθενά

να μου γεμίσεις τα κενά

με το γλυκό σου το μαράζι.

Για μένα σήκωσε πανιά

κοντά σου στρώσε μια γωνιά

το…

Σε δρόμους με θορύβους περπατώ

σαν κουρελιάρικο χαμίνι

γιατί μ’ έχεις αφήσει μοναχό

μες στης παλιοζωής τη δίνη.

Δεν έχω έναν ώμο ν’ ακουμπώ,

μιαν αγκαλιά για να βουλιάξω,

ούτε και σένα να’ χω φυλαχτό

μες στην καρδούλα σου ν’ αράξω.

Μου λείπεις εσύ

και κλείσανε λιμάνια και μουράγια

τα σοκάκια ερημώσανε

κι αμέτρητα

σαν τα βαθιά της νύχτας τα σκοτάδια

χίλια βάσανα με ζώσανε.

Μου λείπεις εσύ

και να ζήσω δεν έχω τα…

Είναι νύχτα και παντού σιγή

λάμπουν στο στερέωμα τ’ αστέρια

και κουκκίδες μεις οι δυο στη γη

σαν στεφάνια πλέκουμε τα χέρια.

Ο αγέρας πνέει απαλά

και σαλεύει στα κλαδιά τα φύλλα

η αγάπη μέσα μας μιλά

και μας φέρνει την ανατριχίλα.

Και τ’ ολόγιομο φεγγάρι

έχει πάνω μας φρενάρει

το ρομάντζο μας να δει

και γλυκά χαμογελάει

που μας βλέπει πλάι-πλάι

σαν αμέριμνο παιδί.

Μια μεθυστική μοσχοβολιά

γύρω μας τ’ αγιόκλημα…

Με σκόρπισες στις θύελλες εδώ κι εκεί

σαν ένα φρόκαλο του δρόμου

δεν χάραξε για μένα μία Κυριακή

ξεθώριασε και τ’ όνειρό μου.

Μ’ εκτόπισες μες στο σκοτάδι το βαθύ

δεν έχω στέκι για ν’ αράξω

στην άβυσσο που μ΄ έριξες έχω χαθεί

και δεν μπορώ πια να πετάξω.

Αφού δεν μ’ έχεις φάρο με βαρύ τσιγάρο

το στρατί θα πάρω απ’ την πικρή μορφή σου

ν’ απομακρυνθώ.

Αφού δεν μ’ έχεις φάρο για να μη « φλιπάρω»

ίσια θα σαλπάρω στο νου μου το καρφί…