ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΕΜΠΗ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Γιε μου άδικα μού χάθηκες από την αγκαλιά μου
και γίναν λύπες οι χαρές και φλόγες τα φιλιά μου.
Γιατί να φύγεις βιάστηκες να πας για τα σκοτάδια
και μοναχή μου απόμεινα με βάσανα κοπάδια;

Γιε μου πως χαιρόσουνα ξημέρωμα τον ήλιο
και με άλλους προγραμμάτιζες να οργώσεις την υφήλιο,
αλλά αδηφάγες Άρπυιες χωρίς μυαλό και σκέψη
μύριες ελπίδες και όνειρα με βία σου έχουν κλέψει,

με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι βαθιά στης γης το χώμα
κι αυτοί να ζουν και να γλεντούν και να έχεις γίνει λιώμα.
Θα σκάψω με τα νύχια μου κι ας έγινες μια μάζα
το φυλαχτό σου για να βρώ μέσα σε τόσα μπάζα.

Κρατώντας το παρηγοριά να σε φυλά εκεί πάνω
μέχρι να ΄ρθώ παιδάκι μου καημούς σου να γλυκάνω
και όσο οι ψυχές σας θα γυρνούν γύρω στα μαύρα Τέμπη
το αδόκητο το τέλος σας σήματα μορς θα εκπέμπει

σε όσους τη θολώνουνε τη μνήμη σας ακόμη,
πάντα να παραστρατούν σε πόνων σταυροδρόμι
φουσάτο το λεφούσι σας αγνάντια τους θα στέκει
σαν Ερινύες που κρατούν στα χέρια αστροπελέκι.

Γιε μου στον παράδεισο ηρεμία δεν θα βρείτε
αν στις καρδιές μας σαν δεσμός δεν συμπαραταχτείτε
το έγκλημα καταγγέλλοντας εν μέσω δακρυγόνων
που θα ακουστεί στα πέρατα σαν βόμβα μεγατόνων.