Του Ηλία

[Ειρήνη]

(Για τη μνήμη του )

Πώς μπόρεσες πουλάκι μου
και ήπιες το φαρμάκι,
που ακόμα των παραμυθιών
σε φόβιζαν οι δράκοι.

Μικρούλη στα δεκαεφτά,
τα μάτια τα γαλάζια,
πώς έσβησαν τα λατρευτά,
σ' αγάπης τα μαράζια.

Πέταξες Αετόπουλο
στα πιο μεγάλα ύψη,
ποιο αγγελούδι του Θεού
εσένα θ' απορρίψει.

Μπουμπούκι που δεν άνοιξες,
ξανθέ Απριλο-Μάη,
ο Έρωτας του ουρανού
μαζί σου θα μεθάει.

 

Τ' αστέρια πια θα ξεδιψούν

στη δροσερή σου βρύση

όμως η κυρά-μάνα σου,

εδώ, έχει στραγγίσει.

[Στιχοπλάστης]

'

Έχουμε καταιγίδα και έκανα μια ώρα να γράψω την ερώτηση ...

%$^$#^%^%&^*#%%$#^*Υ$&^$*^%#$%

 

.

[Katia]

Με τετοια λογια μπορουν να ραγισουν και οι πετρες ακομα!!! Σκεψου τι εκανες στις καρδιες μας Ρηνακι μου...
Φιλια ΥΠΕΡΟΧΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Βασίλης Ασπρογειάτης]

Αισθάνεται κανεις την απώλεια να πλανάται στην ατμόσφαιρα...

Κατά τη γνώμη μου,λόγια με τεράστια μεταδοτικότητα.

Έξοχο!!!!

[Ίμερος (Μιχάλης Κάρος)]

Δεν έχω λόγια....υπέροχο