ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

[Μιχάλης13]

Μένω σε κάποια της ζωής μας γειτονιά
σ’ένα στενό που δεν το φτάνει ήλιου φως .
Τρέμεις τις νύχτες απ’την τόση παγωνιά
και είναι τα δάκρυα φίλος σου κρυφός.
Μένω κρυμμένος στης ζωής μας μια γωνιά .

Μα εγώ θα βγαίνω εδώ στης μοίρας το μπαλκόνι
για να αγγίζω τους καημούς του κάθε διαβάτη .
Όλων αυτών που περπατούν τούτο το δρόμο μόνοι
όλων αυτών που διάλεξαν το λάθος μονοπάτι .
Όλων αυτών και μένανε που νύχτα μας λυτρώνει .

Ζω σε κάποια της ψύχης μας πολιτεία
που κάθε κάτοικος φορά χίλιες πληγές .
Δεν έχει λεωφόρους , ούτε πλατεία
έχει μονάχα τις πνιγμένες μας κραυγές .
Ζω σ’ενός ονείρου μας την ασωτεία .

Μα εγώ θα βγαίνω εδώ στης μοίρας το μπαλκόνι
για να αγγίζω τους καημούς του κάθε διαβάτη .
Όλων αυτών που περπατούν τούτο το δρόμο μόνοι
όλων αυτών που διάλεξαν το λάθος μονοπάτι .
Όλων αυτών και μένανε που νύχτα μας λυτρώνει .

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ πολυ ωραιο!!!
καλημερα Μιχαλη

[Έλλη]

Απλό και βαθύ. Τουλάχιστον.

καλησπέρα Μιχάλη