ΠΑΝΤΑ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

[Μιχάλης13]

Κάποιες φωνές τα βράδια με ξυπνάνε
με συμβουλές και της ημέρας λόγια
μου λεν’ τα χρόνια φεύγουνε και πάνε
μου λεν’ μη κρύβεσαι στης μοίρας τα υπόγεια .

Μα εμένα να το ξέρετε μ’ αρέσει εδώ πέρα
εδώ που οι δρόμοι στένεψαν κι έγιναν μονοπάτια
εδώ που γέρνεις σαν κλαδί στο φύσημα του αγέρα
κι οι ελπίδες σπάνε σαν γυαλί και γίνονται κομμάτια .
Πάντα αγαπούσα τη βροχή και τα θλιμμένα μάτια .

Κάποιες φωνές τα βράδια με ξυπνάνε
που μοιάζουν με πληγές ή και με τύψεις
μου λεν’ τα όνειρα στο τέλος σε πονάνε
μου λεν’ τόση ερημιά πώς να την κρύψεις .

Μα εμένα να το ξέρετε μ’ αρέσει εδώ πέρα
εδώ που οι δρόμοι στένεψαν κι έγιναν μονοπάτια
εδώ που γέρνεις σαν κλαδί στο φύσημα του αγέρα
κι οι ελπίδες σπάνε σαν γυαλί και γίνονται κομμάτια .
Πάντα αγαπούσα τη βροχή και τα θλιμμένα μάτια .

[Έρως στο Κουρμπέτι]

Όμορφο Τραγούδι!!!!!

[Έλλη]

από την αρχή έως το τέλος
Ζωής Αλήθεια.
Δεν ξέρω τι αν πρωτοσχολιάσω. Ίσως το περισσότερο ανώδυνο, που μεταξύ άλλων αληθεύει:
Πάντα αγαπούσα την βροχή και τα θλιμμένα μάτια

Μιχάλη καλησπέρα

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Θαυμασιο!!!
καλησπερα

[Μιχάλης13]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους !