Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

SURREALISM

Ξημερωματα..... Ταξιδευω ονειρικά με ενα αεροστατο πανω απ τη Σαχάρα,παρεα με τον Φιλέα Φογκ και δυο απορημενους Ινδιανους....
Φορώ τα μεγαλα μου αντιανεμικα γυαλιά και τη μαυρη,ξεφτισμενη καπα που μου χαρισε ο Αμούσδεν,μια ηρωικη νυχτα μεσα σε αφιλοξενους παγους.Παρατηρω εκθαμβος τη μεθυστικη μονοτονια της ερήμου,ενας στόλος απο πολύχρωμα ούφο ίπταται αθορυβα προς την κατευθυνση του Σείριου,μακρια στον ορίζοντα διακρινω τα τρεμάμενα φωτα αγνώστων πολιτειών,ουρανιοι καταρραχτες αστροσκονης ξεχυνονται απο εκει σε ακτινα χιλιαδες ετη φωτος,βαθια μες στο διαστημα....
Ενα κελάηδισμα αλλόκοσμο σπαει ξαφνικα τη σιωπη,διαταράσοντας την ατμοσφαιρα κι ολα γυρω αρχιζουν να τρεμοσβηνουν......
Σηκωνομαι απ το κρεββατι αργα,μουδιασμενος,τυλιγω το ιδρωμενο μου κορμι με μια μεταξωτη,νυσταγμενη ρομπα και βγαινω στον κηπο....
Το αηδονι,μες απ το βαθος της κρυψωνας του ξεσπα σε μια κελαρυστη οπερετα με τοση μαεστρια και περηφανια που με συγκλονιζει κυριολεκτικα!
Μια παραξενη ομιχλη απλωνεται στο χωρο κι ενα ελαφρυ ψυχος ταξιδευει ανεμελα στο πιο βαθυ χασμα των ρυτιδων μου.Κατοικω πολυ καιρο στο Αρχοντικο,ναι,θυμαμαι καποτε, στριμωγμενοι μες τους θαμνους,εγω κι οι θαρραλεοι υπηρετες μου ηχογραφουσαμε τα παραμιλητα του Ξωτικου που ζουσε στην αυλη κι ολη τη μερα χορευαμε χτυπωντας χειροποιητα ταμπουρλα απο δερμα φωκιας που μας εφερνε με το αεροπλοιο του ο Εσκιμωος φιλος μου Νεταπούκτ.
Οσο κι αν ψαξαμε την ακρη του Κηπου,ματαια,δε τη βρηκαμε ποτε,δεκαδες ρυακια και λαβυρινθοι απο πυξαρια μας οδηγουσαν καθε φορα σε αγνωστα μερη,γεματα κρυφα μονοπατια που μονο ο Αφρικανος κηπουρος τα αναγνωριζε καποιες φορες,σηκωνε τα χερια του ψηλα κι εβγαζε αναρθρες κραυγες μα κανεις δε καταλαβαινε τιποτα αφου ποτε δε μαθαμε τη γλωσσα των Πυγμαιων.....
Καθομαι με τροπο στη μοναχικη πολυθρονα που στεκει υπομονετικα κατω απ το υποστεγο,το ευγενες φαντασμα του Τσάρλς Φόρτ αιωρειται απαλα πανω απ το γρασιδι ρυθμιζοντας προσεχτικα και με περίσσιο ζηλο ενα παλιο,ελβετικο ρολοι τσεπης ενω εγω αρχιζω να χαιδευω ηδονικα τα φτερα μιας νυχτοπεταλουδας.....Δεν εχουμε χαιρετηθει ποτε.....Καθομαι ησυχα τις νυχτες και τον ακουω να μου μιλα με μια μυστηρια φωνη,σαν παραμορφωμενη ηχω που ταξιδευει μεσα στους αιωνες...
´´Μου αρεσει να συλλεγω παραξενα αντικειμενα,να παρατηρω τις συνηθειες μικρων εντομων,να επισκεπτομαι μουσεια και βιβλιοθηκες,ασκουμαι στην ξιφασκια και τον υπνωτισμο,με συναρπαζουν οι κυμματιστες μορφες,το βαρος των χρωμματων,οι μαυροι κυκλοι κατω απο τα ματια,τα πινελα μου κι ενα ταπεινο καβαλετο,η παραλογη αποτελεσματικοτητα των μαθηματικων,οι παροξυσμοι των κρισεων που με οδηγησαν καποτε στη σκεψη να ακρωτηριασω το μικρο μου δαχτυλο,οι σημαδεμενες γυναικες κι η γοητεια που παραμονευει στις ουλες τους,οι σαγηνευτικες σιλουετες που πλαθει η λαμψη των αστραπων,η αντανακλαση στις διοπτρες μου των συμπαντικων καταιγιδων που προκαλει το νυχι μιας παναρχαιας κοσμικης Γατας καθως χοροπηδα ανεμελα στον κηπο του θεου,μια σταγονα ιδρωτα που βολταρει μουσκευοντας απαλα το δερμα πανω στη λεπτεπιλεπτη μεση μιας εντυπωσιακης καλλονης και η συγκινιτικη θεα ενος αναμμενου φαρου πισω απ το βρεγμενο τζαμι...α!Les Phares!.........
Εχω γραψει δεκαδες βιβλια κι αλλα τοσα που δεν τελειωσα ποτε για να καταδειξω το μυστηριο που περιβαλλει τις ευθραστες ζωες μας,τονιζοντας την αναγκη για ονειροποληση και αντισταση του πνευματος εναντια σε καθε κατασκευασμενη πραγματικοτητα που φυλακιζει τη σκεψη.Αναπολω ολους εκεινους τους ανυποτακτους ανθρωπους,τους ποιητες,τους καλλιτεχνες,τους πρωτοπορους που οραματιστήκαν εναν κοσμο διαφορετικο,τους εξερευνητες που ταξιδέψαν θαρραλεα μεχρι την ακρη της Αβυσσου με ματια βροχινα και προσωπα γδαρμενα απ το χαλαζι,χαθηκανε μες τα πυκνα σκοταδια και κανεις δε τους ειδε ποτε ξανα,γενναιοι,τολμηροι κι αγαπημενοι διαβαινουνε αιωνια τα μονοπατια του Απειρου!
Εσεις οφειλετε να συνεχισετε τον δικο τους αγωνα,στοχευστε στο Αγνωστο,ολα υπαρχουν,τιποτα δε χανεται,απλα μεταμορφωνεται σε κατι νεο,διατηρηστε ζωντανη την ιερη φλογα που καιει στις καρδιες σας,εσεις ειστε ο Κοσμος και τα μυστηρια του,τα αστρα που λαμπουν στον νυχτερινο ουρανο και οι κρυμμενοι ουρανοι μες τις ψυχες σας.....
Ω! Ξερετε,το συμπαν χωρα σε ενα ετοιμοθανατο λουλουδι,στην ακρη ενος περιτεχνου ιστου που πλεκει τοσο σαγηνευτικα μια μικρουλα αραχνη,στις νοθες βαφες που ποτιζουν τα φθηνα ρουχα μελαγχολικων ζωγραφων,σε ενα βιβλιο με υπεροχα ποιηματα που μουρμουριζει ξεχασμενο σε καποια παραλια,σε εκεινο το απεριγραπτο βλεμμα μιας πορνης χλωμης οταν φτανει σε οργασμο και στο ευτυχισμενο δακρυ που σταζει απ το ραμφος ενος ερωτευμενου ερωδιου καθως ο ηλιος δυει.....
Το συμπαν καθρεφτιζεται μες τις καρδιες ολων των ανθρωπων κι ομορφαινει απ τους ιδιους,τιποτα πιο ομορφο δεν υπαρχει απο σενα και την ιστορια σου κι ειναι αυτη η ιστορια που θα μεινει στο τελος να τη διηγειται για παντα το συμπαν στον εαυτο του.Ναι!Αυτο ειμαστε,ιστοριες,που ταξιδευουν στον χρονο με το φυσημα του ανεμου και ριχνονται στη μεση ενος τιτανιου ανεμοστροβιλου που ολα τα παρασερνει μεχρι τα σκαλοπατια ενος αλκοολικου θεου που ξενυχτα ενθουσιασμενος,ακουγοντας τους δολιους αναστεναγμους και τα παραλογα παραμιλητα μας.
Ειμαστε οι προσευχες που ψιθυρισαμε σε σπηλαια βαθια,με τις παλαμες απλωμενες στη φωτια,ντυνοντας τον κοσμο με θαυματα αγνωστα και ποθους ταπεινους,οι μοναχικοι δρομοι που διασχισαμε με φοβο,αναζητωντας ερωτικες πατριδες κι ευκαιριες στοργικες,τα ιστια και τα καταρτια που σταθηκαμε ωρες ολοκληρες αγναντευοντας ραγισμενους οριζοντες που ποτε δικοι μας δεν ηταν,τα θλιμμενα ηλιοβασιλεμματα που αντικρυσαμε κλαμμενοι,με αδειες αγκαλειες,οι αυτοκρατοριες που δημιουργησαμε και τις εθαψε με τον καιρο η αμμος,τα μαγικα σχεδια που καταστρωσαμε κρυμμενοι μεσα στα παιδικα μας καστρα,μετρωντας ενα-ενα,ολα τα πεφταστερια που εχανε η νυχτα,οι ξεφρενοι χοροι που χορεψαμε μεθυσμενοι,χαιδευοντας τα ηλεκτρισμενα μας κορμια,υπο το φως μιας πλανευτρας Σεληνης,τα δαιμονικα ρεσιταλ που δωσαμε ιδρωμενοι σε υπογεια κλειστοφοβικα,διχως κοινο,γεματα παραισθησεις,τα δικαια ονειρα που κραταγαμε σφιχτα μεσα σε τρυπιες τσεπες,αργοπεθαινοντας στις φτωχογειτονιες της ξενιτιας,με χαμογελα και διαβατηρια πλαστα,κατω απο ξενο ηλιο κι εκεινες οι πουτανες στιγμες πανω σε πληρωμενα κρεββατια,οταν ερεθισμενοι αναστεναζαμε σα σκυλοι,προστυχοι σκλαβοι,τοσο φθηνα παραδομενοι στην αμαρτωλη επιθυμια μιας κατακορυφης θηλης.
Δε με ενδιαφερει αυτο που περασε και γιατι δεν εγινε δικο μου,ολα τα χρονια ιδια τα εζησα και δε μετανοιωσα ποτε γι αυτα.Η ψυχη μου ονειροπολα σαλπαρει σε καθε τοπο,σε καθε απομακρη γωνια κι αν πεθανα οπως λενε γιατι να με πειραξει,αφου ποτε δεν εφυγα κι ολο παντου βρισκομαι!´´
Ενα ρυθμικο κουδουνισμα ακουγεται αξαφνα κι ο παππουλης Φόρτ βγαζει ταραγμενος το ρολοι του απ τη τσεπη και το κοιτα με ενα περιεργο,απορημενο υφος.
´´Λοιπον,δεν εχω πολυ χρονο,πρεπει δυστηχως να σας αφησω,τι θα λεγατε αν σας καλουσα καποτε για μια βολτα στο δικο μου Αρχοντικο,μια περιπλανηση σε εναν κηπο τελειως διαφορετικο;Θα εχετε τη μοναδικη ευκαιρεια να συναντησετε κι εναν λιγομιλητο φιλο,το φαντασμα ενος μορφωμενου μυρμηγκιου που κατοικει χρονια τωρα μες τα σκονισμενα μου βιβλια αλλα και τον αλμπινο αλιγατορα που εκπαιδευσα με τοσο κοπο και με βοηθα στις κουραστικες δουλειες του σπιτιου.
Α!Να μην το ξεχασω,θα σερβιρουμε φασιανο κρασατο με μανιταρια κι ο αλιγάτωρ θα μας παιξει με τη συνοδεια βιολιου την ενάτη συμφωνια του Μπετόβεν.Πιστεψτε με,ειναι πραγματικα εξαιρετικος βιρτουόζος!Λοιπον;Τι λετε;´´
Κοιταζω τριγυρω μου το χωρο,ειναι μια ωρα υπεροχη οταν ερχεται η αυγη,ο Κηπος μου ποτε δε φανταζε πιο ομορφος,ενα απαλο αερακι σιγοκουνα συνθηματικα τα κλαδια των δεντρων και μια αχτιδα προσγειωνεται ιδρωμενη στην ακρη των ματιων μου.
Σε λιγο τιποτα δε θα θυμιζει τη νυχτα που περασε.....
Αφηνω με προσοχη την αποκοιμισμενη νυχτοπεταλουδα πανω στο γρασιδι.
Η φιγουρα του παππουλη Φόρτ αρχιζει να σκοτεινιαζει....τρεμοπαιζει....σαν κυμματιστη,αιθερια ζωγραφια......
Καλη ανταμωση Τσάρλς.....θα τα ξαναπουμε καποιο αλλο βραδυ.....

Προβολές: 29

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη