STO DWMATIO.

[ekptwtos]

Νύχτα.... Η άβυσσος με κυκλώνει.... Ο ανεξερεύνητος,εσωτερικός κόσμος της ψυχής μου δραπετεύει και υλοποιείται,μαύρη αιθέρια νυχτερίδα γεννάει οπτασίες ανάπηρες,βουβές σκεπτομορφες πλανιούνται στο δωμάτιο,λικνίζονται τρεμάμενες παραμορφώνοντας τους τοίχους.....
Κοιτάζω μες απ την τρυπα στο ταβάνι μου τα γρανάζια του σύμπαντος να γυρνάνε ασταμάτητα,απλήρωτοι αστροθεοι τα ρυθμίζουν σε βάρδιες νυσταγμένες,παραμιλούν πιωμένοι στο σκοτάδι παραπατώντας πάνω σε άδεια μπουκάλια,σχεδιάζουν γαλαξίες πάνω σε χάρτες τρισδιάστατους,φυσούν τον καπνό μες απ τα πανάρχαια χείλη,κομήτες οι σπίθες των φτηνών τους τσιγάρων διασχίζουν το υπερπέραν.....
Ξέχασα να μιλώ.....
Δε μου άρεσε.....Το σταμάτησα......
Θα τα παρατήσω όλα,ακόμη και μένα.....ένα βήμα εμπρός,ένα πίσω,συνεχεια ίδιος είμαι......
Με σιχάθηκα......πρέπει να εφεύρω έναν νέο εαυτό......
Θα μπορούσα να mai πειρατής σε ένα μαύρο,σαπισμένο πλοίο,με κάτι κουρέλια για πανιά και δυο κανόνια σκουριασμένα.Τις νύχτες θα κοιμάμαι με την τίγρη στο αμπάρι και θα ανοίγω τρύπες στο σκαρί με ένα ισπανικό στιλέτο,ψιθυρίζοντας τις προσευχές των ναυτικών στο φάντασμα του Κάπτεν Έλμο.......
Θα μπορούσα να mai φαροφύλακας,ψηλά σε έναν μισογκρεμισμένο φάρο στα στενά του Γιβραλτάρ.Θα χω ένα ξύλινο πόδι και άσπρα μακριά γενιa,μια στριφτή πίπα κι ένα μεγάλο κuάλι,να κοιτώ τα καραβια που ξεχύνονται για τον Ατλαντικό.Θα τραγουδάω ανήκουστα τραγούδια στον άνεμο και τις γοργόνες,ποτίζοντας τα κάρβουνα με λίγο ουίσκι,κάτι μουσκεμένα κούτσουρα και δυο τρεις μουχλιασμένες κουβέρτες,ότι βρεθεί.....για να περνάει η νύχτα.....
Ναι....θα μπορούσα να mai πιλότος,σε ένα μικρό υδροπλάνο,θα εκτελώ δρομολόγια πάνω απ τις ζούγκλες του Αμαζονίου κουβαλώντας όπλα για λαθρεμπορους και κρυμμένους αντάρτες,κλουβιά με παγίδες για κυνηγούς εξωτικών πουλιών,τον σκελετό ενός χαμένου εξερευνητή που τον fagan οι κανίβαλοι,ένας παπαγάλος καραφλός θα ακροβατεί στο πηδάλιο και θα στριγγλίζει δίνοντας το σήμα της πορείας μας,μέσα σε μια πυκνή,μυστήρια ομίχλη και δε θα ακούμε τα κλαδιά των δeντρων που χτυπάνε στα φτερά γιατί θα αδειάζουμε μεθώντας τις σφραγισμένες κάσες με την παράνομη τεκίλα.....
Θα μπορούσα να mai εξαφανισμένος,αδήλωτος φυγάς,βαθιά μέσα στην έρημο,μαζί με τον Δάσκαλο μου τον Παντελή.Καθισμένοι πάνω σε μοναχικά βράχια θα απαγγέλλουμε ποιήματα στα πάλσαρ και στα σκελετωμένα τσακάλια,με μπότες τρύπιες,ματωμένες κι ένα ξero κομμάτι μπαγιάτικο ψωμί για τα πικραμένα μας στόματα.....
Θα στήνουμε πολύχρωμες μπίλιες στην άμμο και θα τις σημαδεύουμε από μακριά,ο Παντελής θα έχει τη μεγάλη,την καραντάνα,αυτήν που αξίζει χίλιους κούκους,θα ρίχνουμε τους βόλους με μια κίνηση τελετουργική και θα βλέπουμε να διαγραφουν τα ίχνη τους πάνω στη σκόνη της ερήμου,σαν τις συμπαντικές τροχιές των άστρων και των πλανητών ψηλά στο στερέωμα.....Όπως πάνω,έτσι και κάτω.....Θυμάσαι Δάσκαλε; σου άρεσε πολύ να το λες αυτό.....
Με τα ρούχα μας πεταμένα στη φωτιά,έτσι γυμνοί όπως ριχτήκαμε στη θλιβερή αυτή ζωή,θα αγναντεύουμε το Χάρο να σέρνεται πάνω στις χρυσές θίνες και θα γράφουμε στα κιτρινισμένα ημερολόγια μας,με χερια που σε λίγο θα νεκρώσουν αιώνια,πως αν ζούσαμε θα διηγούμασταν πανέμορφες περιπέτειες σε επικίνδυνες εκστρατείες στα βάθη της Ασίας,πως έλαμπαν γενναία τα ματια μας τότε μες την κοιλια του δούρειου ίππου,πως γυάλιζε το αίμα μας πηχτό πάνω στις τρύπιες πανοπλίες,τα ξενύχτια με τους Τσιγγάνους στην Ανδαλουσία και τα τρελα σάλτα πάνω απ τις φωτιές,το παρανοϊκό πρόσωπο της Αράχνης που αντικρύσαμε πάνω στο φεγγάρι,παγιδευμένοι ξημερώματα στο Ρήγμα.....Αν ζούσαμε......Αν ζούσαμε.....
Ακούγονται κεραυνοί.....
Έπιασε μπόρα ξαφνικά.....
Η βροχή μαστιγώνει αλύπητα τα ξεφτισμένα κεραμίδια,μες τις σταγόνες,αγγέλων προσωπεία προσγειώνονται στο ραγισμένο τζαμι.....
Να κλείσω το ραδιόφωνο......Αστράφτει......
Το χέρι μου παγωμένο,τότε όπως και τώρα γραφει.....
Απλοί άνθρωποι,έζησαν,έζησαν,πέθαναν.....
Οι άλλοι άνθρωποι,έζησαν,πέθαναν,έζησαν.....
Εγώ όμως,όντας τρελός,πεθαίνω,πεθαίνω,πεθαίνω.....
Κοιτάζω τριγύρω μου......Σκοτάδι.....
Η λάμπα του δωματίου μου κάηκε.....
Μπορεί και να αυτοκτόνησε.......
Να φωτίζεις δωμάτια παράνοιας σαν κι αυτό....πρέπει να ναι πολύ σκληρό........

[Έλλη]

Ματαιότητα ή "τα αποδεκτά από το χέρι που ετούτη τη στιγμή γράφει,
απορρίπτονται από το ετοιμοθάνατο χέρι" - Μπατάιγ

Καλημέρα

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Γραφεις φιλε μου!!!
καλημερα

[ermioni]