Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Κάθε μέρα και κάτι σε δουλειά να βρισκόμαστε και να έχουμε να λέμε!...
Σήμερα ξαφνικά ανακαλύψαμε πως παίρνουν φακελάκι κάποιοι γιατροί, αν όχι όλοι; Σήμερα ξαφνικά ανακαλύψαμε τα μοναστηριακά ‘’real estate’’;

Σήμερα ανακαλύψαμε πως το αυτό συμβαίνει σε ότι θέλουμε να κάνουμε, είτε για να το πετύχουμε., είτε για πιο γρήγορα; Σήμερα ξαφνικά ανακαλύψαμε πως οι Ιατρικοί Επισκέπτες πηγαίνουν στα Ιατρεία και όλα τα τοιαύτα και τόσα άλλα; Απότομο ξύπνημα μοιάζει, έ;

Μα όλα αυτά για να συμβαίνουν, δεν συμβαίνουν μόνα τους ή τουλάχιστον από μία πλευρά χωρίς τη συμμετοχή και της άλλης πλευράς που συντηρεί και διατηρεί το ‘’πάρε-δώσε’’. Και πρόκειται για ιστορία και νοοτροπία ετών. Κάποτε γινόταν στα κρυφά και με τρόπο, μην τάχα προσβάλουν τον άλλο δίνοντας του ‘’φακελάκι/δωράκι’’. Τα τελευταία χρόνια πια φόρα παρτίδα, μέχρι του σημείου που υπάρχουν και προκαθορισμένες ταρίφες, π.χ. ασθενής σε θάλαμο με 4 και κρεβάτια φακελάκι τόσο, ασθενής σε δωμάτιο με 3 τόσο κ.ο.κ. , κάπου δε έπαιζε ρόλο και ο όροφος!! Δανείστηκα το παράδειγμα νοσοκομείου, παρόμοιες ‘’ταρίφες’’ ίπτανται και σε άλλους τομείς.

΄Ολοι εμείς λοιπόν αφήσαμε, αποδεχθήκαμε και με την ανοχή μας αν θέλετε, τη σιωπή μας ίσως, τη σύμπραξή μας ενίοτε…να εδραιωθούν ως δεδομένες πράξεις και κινήσεις και μάλιστα αναγκαίες προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, να ζήσει ο άνθρωπός σου, να τελειώνεις πιο γρήγορα, να πετυχαίνεις το στόχο σου, ανάλογα με το θέμα κάθε φορά.

Τι μιλάμε λοιπόν κάθε φορά για κάποιο περιστατικό, αφού η όλη νοοτροπία που επικρατεί πλέον είναι δώσε για να κάνεις τη δουλειά σου!...
΄Ένα μικρό ποσοστό παραμένει εκτός αυτής της νοοτροπίας και από τις δύο πλευρές του νομίσματος. Είναι αυτό που υποφέρει κάθε φορά που χρειάζεται κάτι, ή αυτό που θεωρείται από τους υπολοίπους ‘’καθυστερημένο’’ γιατί δεν έχει ‘’casher’’ ή γιατί δεν είναι έξυπνος να δικτυωθεί , να τον ‘’υπολογίζουν’’ και να πετυχαίνει πάντα!...

Ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς κάθε φορά που φτάνει στη δημοσιότητα κάποιο περιστατικό ‘’διαφθοράς’’ και ας αναλύουμε παράλληλα και τις δικές μας ενοχές για ότι συμβαίνει, γύρω μας , δίπλα μας, στον πιο κάτω δρόμο! Γίναμε αδιάφοροι και ατομιστές. Δεν βλέπουμε και δεν παρατηρούμε, δεν διερωτώμεθα για τίποτα, όλα τα βρίσκουμε φυσιολογικά, τίποτα δεν μας προξενεί εντύπωση για διερεύνηση. Δεν υπάρχουν πλέον φραγμοί, όρια, σεβασμός, εκτίμηση για τον εαυτό μας και για τον συνάνθρωπο. Εκτιμάμε περιουσίες και λάμψη και όχι ανθρώπους πλέον!! Είμαστε γενικώς σε πλήρη σύγχυση.

Επί πλέον, έχουμε εθισθεί τόσο από τα ακούσματα , τα θεάματα και την ‘’πληροφόρηση’’, που οτιδήποτε και να ακούσουμε και να δούμε και να μάθουμε, το θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό.
π.χ. τόσα ακούγονται για τα αρνητικά των κινητών τηλεφώνων και τις προεκτάσεις στο διαδίκτυο (εκβιασμοί, κ.’α. διάφορα), για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στην υγεία , παρ’ όλα αυτά όλο και πιο πολύ μιλάμε, και το σπουδαιότερο, αντί να περιοριστεί η χρήση κινητών από παιδιά μικρής ηλικίας, όλο και περισσότερα αποκτούν κινητό, γεγονός που σημαίνει ότι οι γονείς δεν προβληματίζονται όσα κι αν ακούνε… Κι αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι πάντα μας αρέσει ότι συμβαίνει να θεωρούμε ότι δεν μπορεί ποτέ να συμβεί σε μας, παρά μόνο στον απέναντι ή στον διπλανό!
Βλέπουμε, ακούμε ότι βγαίνει στη δημοσιότητα, σχολιάζουμε και αυτό ήταν. Συνεχίζουμε στο ίδιο στυλ ανοχής και αποδοχής του οτιδήποτε συμβαίνει.
Και να ρωτήσει κανείς κάποιες φορές ‘’καλά μα αυτό αντί για δω π.χ. είναι εκεί, γιατί άραγε;’’ η απάντηση η συνηθισμένη είναι ‘’ε , έτυχε!!’’. ΄Όλα τα προσπερνάμε με εκφράσεις όπως ‘’έτυχε’’, ‘’ας είναι’’, ‘’μην το ψάχνεις’’, ‘’τι μας νοιάζει’’ κ.α. παρόμοιες που δεικνύουν την πλήρη αδιαφορία μας και ανοχή μας παράλληλα.

Και μόνο όταν κουτουλίσουμε τοίχο, αρχίζουμε και φωνάζουμε ‘’πονάω. Ο τοίχος φταίει που βρέθηκε εκεί!..’’

Αν δεν αλλάξουμε μέσα μας, όσο ακόμα είναι καιρός, αν δεν αναθεωρήσουμε πολλά, δεν αλλάζει τίποτα, πέραν του ότι θα έχουμε ‘’πλούσια’’ προγράμματα για να συζητάμε! Και ποιο Κράτος και ποιοι Πολιτικοί, αφού κι αυτοί άνθρωποι σαν κι εμάς είναι και για να τους ψηφίζουμε, τους εαυτούς μας κάπου σε κάτι αναγνωρίζουμε! Αν αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί, υπάρχει ορίζοντας να σώσουμε, να σωθούμε.

ΝΙΚΗ-ΑΝΝΑ Π. (13/09/2006- 1η Δημοσίευση Εβδ. Εφημ.''Η ΝΙΚΗ'' 2006)

Προβολές: 19

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Σχόλιο από τον/την Νίκη-Αννα Π. στις 11 Νοέμβριος 2008 στις 10:55: Το έγραψα πριν 2 χρόνια, πιστεύω διατηρεί την επικαιρότητά του! Την καλημέρα μου σε όλους!