Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ψάθινη καρέκλα μπλε

Ψάθινη καρέκλα μπλε
νοτισμένη απ΄την αρμύρα
πελαγήσια ανασεμιά
πρώτη και στερνή μου μοίρα.

Τραγουδάνε τα νερά
σιγανά σαν τροβαδούροι
λένε πως δε με χωρά
της ζωής το καλαμπούρι.

Eίν' αργά για να αλλάξω
την αλήθεια να κοιτάξω
και νωρίς για να γυρίσω
σ’ ότι άφησα ξοπίσω.

Μα ελπίδα έχω κρυφή
που πιστά με περιμένει
ψάθινη καρέκλα μπλε
απ΄το κύμα νοτισμένη.

Προβολές: 38

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 1 μέλος

Τα σχόλια είναι κλειστά για αυτή την καταχώριση ιστολογίου

Σχόλιο από τον/την ONEIRODROMIO στις 22 Νοέμβριος 2008 στις 23:44: Σκεψεις ιδιαιτερες!!

Σχόλιο από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος στις 22 Νοέμβριος 2008 στις 23:52: Τραγουδάνε τα νερά
σιγανά σαν τροβαδούροι
λένε πως δε με χωρά
της ζωής το καλαμπούρι.

Eίν' αργά για να αλλάξω
την αλήθεια να κοιτάξω
και νωρίς για να γυρίσω
σ’ ότι άφησα ξοπίσω.

ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ..

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 23 Νοέμβριος 2008 στις 1:22: "Τραγουδάνε τα νερά
σιγανά σαν τροβαδούροι"

Θαρρώ και τα ακούω Κατερίνα!!!!
Απίθανο και υπέροχο και......
Φιλιάαααα

Σχόλιο από τον/την Νίκη-Αννα Π. στις 23 Νοέμβριος 2008 στις 9:52: Πολύ όμορφο και έξυπνο Κατερίνα !!!!!

Σχόλιο από τον/την ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ στις 23 Νοέμβριος 2008 στις 12:16: Άψογη Κατερίνα
άρωμα πελαγίσιο!!!!!

Σχόλιο από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος στις 23 Νοέμβριος 2008 στις 18:20: Μα ελπίδα έχω κρυφή
που πιστά με περιμένει
ψάθινη καρέκλα μπλε
απ΄το κύμα νοτισμένη.

ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑΧΕΙΣ..

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 23 Νοέμβριος 2008 στις 19:06: Αυτο κι αν ειναι καταπληκτικο τραγουδι!!!
καλησπερα Κατερινα

Σχόλιο από τον/την Γιάννης Πρεβενιός στις 24 Νοέμβριος 2008 στις 19:09: Στον Απόλλωνα στη Νάξο και στην θεία μου την Θέκλα,
Κατερίνα μου με πήγες με την ψάθινη καρέκλα.

Στο στενάχωρο μπαλκόνι η καρέκλα, το τραπέζι,
κι ένας δίσκος γραμμοφώνου Κονιτόπουλο να παίζει.

Στο μπαλκόνι με τη θέα του Αιγαίου τα καίκια,
κι η Μαριώ να καμαρώνει τα καινούργια σκουλαρίκια.

Κι όταν έπεφτε η νύχτα τραγούδουσε το τριζόνι,
το βιολί με στο σοκάκι άρχιζε να βαλαντώνει.

Κι απ' τις ξύλινες τις πόρτες έβγαιναν τα κοπελούδια,
κι άρχιζαν να ξεφαντώνουν με χορούς και με τραγούδια.

Εϊμαστε όλοι πιτσιρίκια στα σοκάκια τ' Απολλώνου,
αναμνήσεις που δεν σβήνουν με το πέρασμα του χρόνου.

Και μια νύχτα με φεγγάρι έγινε κάτι μεγάλο,
τη Μαριώ πήρα απ' το χέρι και χορέψαμ' ένα μπάλο.